Προσωπείον και προσωπικότης

Εστω και αργοπορημένος έρχομαι σεβαστέ π. Ιγνάτιε για να σου εκφράσω και από τον χώρο της φιλόξενης εφημερίδας αυτής τα πολλά μου ευχαριστώ. Για την τιμή που μου έκαμες να με συμπεριλάβεις στους αποδέκτες του αξιόλογου βιβλίου σου “Προσωπείον και Προσωπικότης”. Και για την πολύ κολακευτική και ευγενική όπως πάντα, γιατί ετσά ’σαι μαθημένος, αφιέρωσή σου προς την ταπεινότητά μου.
Μα ιδιαίτερα σεβαστέ πάτερ σ’ ευχαριστώ για το πολύ ενδιαφέρον περιεχόμενο του βιβλίο σου. Όπως συμβαίνει βέβαια και με ούλα σου τα προηγούμενα βιβλία. Που κατά τη γνώμη μου καθένα από αυτά είναι κι ένα στέρεο σκαλοπάτι μιας σκάλας απού οδηγεί όθε την τελειότητα την κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Είναι μεγάλη κοινωνική πληγή τουτανά τα προσωπεία γή όπως ο λαός μας τα κατέει οι μασκάρες. Γιατί κιανείς δε θέλει να δείχνει μπλιο αυτό που είναι, αλλά εκείνο απού ήθελε να είναι. Γι’ αυτό και αλλοιώνονται οι γι ατόφιες προσωπικότητες των ανθρώπω με τουτανά τα προσωπεία. Απού η εγωπάθεια κι ο μεγαλοϊδεατισμός παράσυρε τσ’ ανθρώπους να πάρουνε την υποκριτική τέχνη από τους χώρους του θεάτρου, απού είναι η φυσική τση θέση. Και να τηνε χρησιμοποιήσουνε στη καθημερινή ντωνε ζωή, για να επιτύχουνε τους ιδιοτελείς σκοπούς τωνε και να γενούνε τουτεσάς οι μασκάρες τσ’ υποκρισίας, αμφίεσης τση καθημερινότητας των ανθρώπω.
Σε αντίθεση με τσι συμβουλές του σεβαστού καθηγητού μας μακαριστού μητροπολίτου Ειρηναίου απού όταν τον ερωτούσανε αν πρέπει να ντυθούνε μασκαράδες τσ’ αποκράδες απαντούσε με νόημα: «Να ντυθείτε παιδιά μου, μα μόνο μια φορά το χρόνο». Μα τουτουσές τσ’ έσχατους καιρούς έχουνε αποκτήσει οπαδούς τουτεσάς οι μασκάρες σ’ ούλα τα στρώματα τση κοινωνίας και δεν είναι προνόμια μπλιο των πολιτικών και πολιτικάντηδων. Αλλά κυριαρχούνε παντού ακόμη και σε αρκετά ευαίστητους χώρους της κοινωνίας μας, απού δεν ήπρεπε κατά τη γνώμη μου.
Με αποτέλεσμα να γεμίζουμε με αξιώματα και στερούμεθα από αξίες. Για τουτεσάς τσι μασκάρες απού σκεπάζουνε τα βαριά νοσήματα τσ’ αλαζονείας και του μεγαλοϊδεατισμού, απού δημιουργούνε πληγές αγιάτρευτες στσι κοινωνίες των ανθρώπω, εκθέτεις τις απόψεις σου με τη τέχνη του λόγου και τσι καθαρές κουβέντες όπως συνηθίζεις και σε τουτονέ το αξιόλογο βιβλίο σου. Τις οποίες στέρεα θεμελιώνεις και άρτια τεκμηριώνεις με πολλά ρητά και αποφθέγματα και σοφά συμπεράσματα από την Αγία Γραφή, την Ιερά Παράδοση και τους σοφούς τουτουνέ του κόσμου. Απού τα παίρνεις από τη μεγάλη δεξαμενή των εμπειριών σου και των πολλών σου γνώσεων. Μ’ ένα πλήθος ακόμη από επιχειρήματα υπεραμύνεσαι της ατόφιας αθρώπινης προσωπικότητας γι’ αυτό και επιστρατεύεις με συντομία τις απόψεις των αρχαίων μας σοφών και το εξαίσιο απόφθεγμα του Μενάνδρου «Ως χαρίεν εστ’ άνθρωπος, όταν άνθρωπος ή».
Μα και πέρα από τις παραπάνω πηγές αναζητείς απόψεις και από άρθρα συνεργατών εφημερίδων κι ακόμη επιστρατεύεις και τη λαϊκή σοφία. Γι’ αυτό και κάθε σελίδα του βιβλίου σου έχει τις δικές της εκπλήξεις και τις δικές της προκλήσεις για θαυμασμό. Γι’ αυτό με τα επιχειρήματά σου αυτά, οι μεγαλοϊδεάτες απομένουνε «νεφέλαι άνυδροι υπ’ ανέμων παραφερόμεναι» και παίρνει το λόγο με τη σειρά της στη συνέχεια η λαϊκή σοφία με το δίστιχο:
Άνδρας απούχει στη ζωή ήθος, τιμή κι ανδρεία
είν’ αετός στον ουρανό γιατί πετά μ’ αξία.
Με την ευκαιρία εδά τουτηνέ γράφω εγώ την παροιμία απού μας εδασκαλεύανε κείνανα τα χρόνια οι γεροντότεροι: «Η τιμή τιμή δεν έχει και χαρά τονε απού την έχει».
Σεβαστέ πάτερ, το βιβλίο σου τουτονέ δεν είναι μόνο για διάβασμα. Αλλά είναι ένας καθημερινός συβουλάτορας των αδύναμων αθρώπω για την πρόληψη από τουτονά τα νοσήματα. Μιας και κατατάσσονται κιόλας σ’ αυτά απού δύσκολα θεραπεύονται σύφωνα και με τα λεγόμενα του Μενάνδρου απού μας εθυμίζεις κι εσύ στο κεφάλαιο απού αφορά τη θεραπεία ντωνε: «Φύσιν πονηράν μεταβαλείν ου ράδιον».
Γι’ αυτό και η ταπεινότης μου σεβαστέ πάτερ το συστήνει τουτονέ το βιβλίο σου ανεπιφύλαχτα για το καλύτερο γιατρικό, για την πρόληψη από νοσήματα τσ’ αλαζονείας και του μεγαλοϊδεατισμού. Για σένα δε εκφράζω και πάλι τα πολλά μου ευχαριστώ. Και σου εύχομαι να έχεις αντοχή και να ξεπερνάς τσι πολλές δυσκολίες απού σου τυχαίνουνε. Γιατί ‘σαι ο αδίσταχτος εργάτης του καλού και η δυνατή φωνή τσ’ εκκλησίας μας επαέ στον τόπο μας.