Αρχιμανδρίτη π. ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ
Χαιρετίζουμε με χαρά το νέο βιβλίο του φίλτατου, πολύ αγαπητού και αξιοσέβαστου πατρός Ιγνατίου “Προσωπείον και Προσωπικότης”.
Με την ίδια χαρά χαιρετίζουμε την αφιέρωση του εν λόγω βιβλίου στον μεγάλο δάσκαλο, σοφό ιεράρχη και πολυσέβαστο επίσκοπό μας, μακαριστό μητροπολίτη πρώην Κισάμου και Σελίνου μεγάλο Ειρηναίο.
Ταυτόχρονα καμαρώνουμε το παραγωγικό και πλούσιο συγγραφικό έργο του π. Ιγνατίου, θαυμάζουμε τις εμπνεύσεις του καθώς και τη δύναμή του και την τόσο πυκνή και συχνή συγγραφή ηθικοπλαστικών, θεολογικών βιβλίων του.
Στεκόμαστε μια στιγμή στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου “μεγαλοϊδεατισμός” που πραγματεύεται με γνώση και χάρη, με παραδείγματα από την καθημερινότητα, αλλά και από την πείρα των Αγίων πατέρων το ζήτημα της μεγάλης ιδέας για τον εαυτό μας, την υπερηφάνεια που απολυτοποιεί και θεοποιεί τον άνθρωπο και φυσικά αρνείται και απορρίπτει τον Θεό.
Προσθέτουμε στα σοφά λόγια του συγγραφέα με τα οποία κυριολεκτικά καυτηριάζει τον εγωκεντρισμό ότι αυτή η προβολή της μεγάλης ιδέας για τον εαυτό μας δείχνει και μειωμένο δείκτη νοημοσύνης.
Είναι αστοχία η αυτοεκτίμηση και η αυτοαξιολόγηση του εαυτού μας από μας τους ίδιους. Καλό είναι να αφήνουμε ή να προκαλούμε άλλους να εκτιμούν και να αξιολογούν το πρόσωπο και τη ζωή μας.
Προχωρούμε με γοργούς ρυθμούς την ανάγνωση του περί ου ο λόγος βιβλίου του πατρός Ιγνατίου και η ματιά μας πέφτει στο δεύτερο κεφάλαιο “ο υπεράνθρωπος” και ο νους μας άμεσα ξετρέχει στον Νίτσε που πρόλαβε εκείνος να τοποθετήσει στη θέση του Θεού ή όπως ο ίδιος ισχυρίστηκε τον θάνατο του Θεού, αυτό είναι το έλαττον, το μείζον είναι η άρνηση της αξίας του ανθρώπου και ο διασυρμός του ανθρώπινου προσώπου.
Ο υπεράνθρωπος του Νίτσε και ως άτομο, δηλαδή χωρίς πρόσωπο και ως εξουσία, δηλαδή εξουσία του ενός, είναι ξεπερασμένη και ξεφτισμένη υπόθεση στη σημερινή πραγματικότητα.
Χαιρόμαστε τις ευαίσθητες προσεγγίσεις του π. Ιγνάτιου σχετικά με αυτή την εκτροπή του υπερανθρώπινου στα άτομα και τις εξουσίες των εθνών και των λαών της γης.
Οι φιλοσοφικές εκτιμήσεις από τον κλασικό μας ελληνικό πολιτισμό και η ευαγγελική αποτύπωση των αξιών που λαμπρύνουν το πρόσωπο και το καθιστούν ικανό να προχωρεί στην τελείωση και την ολοκλήρωσή του ως εικόνας του δημιουργού δείχνουν ακριβώς τη διαφορά από το έκτρωμα της φιλοσοφίας του Νίτσε και τον υπεράνθρωπό του γενικότερα.
Με περισσότερη χαρά αντικρίζουμε τα τελευταία λόγια του βιβλίου της πρόληψης και της θεραπείας, της απελευθέρωσης από τη δυναστεία του κακού και την επανένταξη στη ζωή της ελευθερίας που μπορούμε να πετύχουμε με τη μετάνοια και να τη ζήσουμε με την ταπείνωση.
Φυσικά θαυμάζουμε, όπως προβάλλεται, στο βιβλίο τη δύναμη της πίστης μας στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού για τη ζωή είτε ως πρόσωπο είτε ως κοινωνία.
Είναι χιλιοειπωμένο ότι “οι δοκούντες άρχειν των εθνών κατακυριεύσουσιν αυτών”.
Στην πίστη και την παράδοσή μας πρυτανεύει η διακονία, η προσφορά, η θυσία, η αγάπη “ουκ ήλθον διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι”.
Η υποκρισία, ο φαρισαϊσμός, η διπροσωπία, δεν ανήκουν στις αξίες και δεν καταξιώνουν το πρόσωπο, το διαβάλλουν και το κακοποιούν και μάλιστα μερικές φορές το καθιστούν αποτρόπαιο, έως και τρομακτικό και επικίνδυνο για τους ίδιους, αλλά και για όλους τους άλλους.
“Καρδίαν καθαράν κτίσον εν ενί ο Θεός και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν της εγκάτης μου”.
Είναι η προφητική ευθεία κίνησης και διακίνησης της αρμονικής συμπόρευσης όλων των υπαρκτών δυνάμεων του ανθρώπου που όσο βρίσκονται σε τούτη την ευθεία τροφοδοτούν το πρόσωπο ως αυτό που είναι, εικόνα του Θεού, δηλαδή το πρόσωπο των Αγίων, που είναι και η υπερτελής αξιολόγηση και καταξίωση του κάθε πιστού.
Το όραμα της αγιότητας είναι ταυτόσημο με το όραμα της ανάστασης και της αιώνιας ζωής “γίνεσθαι Αγιοι ότι Αγιος εγώ ημίν” και “Αγιοι μάρτυρες οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες”.
Είναι αγιοευαγγελικά τραγούδια ζωής και σωτηρίας με πρόσωπο και πολιτισμό.
Ευχές θερμές και πολλές στον πατέρα Ιγνάτιο να είναι δυνατός και δημιουργικός σε έτη πολλά και ευλογημένα.
