» Αρχιμανδρίτου Ιγνάτιου Θ. Χατζηνικολάου θεολόγου, τ. λυκειάρχου – ιεροκήρυκος
Πήρα στα χέρια μου το νέο βιβλίο (εικοστό τέταρτο) που είχε την καλοσύνη να μου αποστείλει ο π. Ιγνάτιος και τον ευχαριστώ από καρδιάς και για τα όμορφα λόγια της αφιέρωσης.
Ενα μπουκέτο λευκά τριαντάφυλλα στη μέση στολίζουν το πανέμορφο εξώφυλλο του βιβλίου και σε προδιαθέτει για το περιεχόμενο.
Συγκινητική η αφιέρωση “στη μνήμη του διδασκάλου και επισκόπου μου… Ειρηναίου”.
Θα το τονίσω άλλη μια φορά πως εκείνο που χαρακτηρίζει το γράψιμο του π. Ιγνάτιου είναι η αλήθεια και η αμεσότητά του. Τα πράγματα λέγονται “έξω από τα δόντια” χωρίς περιστροφές και με μια ντομπροσύνη σπάνια στις μέρες μας!!
Από τον πρόλογό του το ξεκαθαρίζει αμέσως και καταλαβαίνεις πού το πάει… “Είδα την ίδια κοινωνία. Τη χώρα που ζούμε, που παλεύουμε, που κονταροκτυπούμε, που πληγώνουμε… σε τι δίνουν σημασία οι άνθρωποι: Στην εμφάνιση, τη γοητεία, τον καθωσπρεπισμό, τον φαρισαϊσμό και την υποκρισία”.
Πόσο δίκιο έχεις π. Ιγνάτιε! Πράγματι έτσι είναι και αυτά δυστυχώς επικρατούν στη σημερινή κοινωνία γιατί “γεμίσαμε από αξιώματα και στερούμαστε από αξίες”.
Πάντα είχα την απορία γιατί να μην ψηφίζονται, μα να εκλέγονται (τις περισσότερες φορές από ένα άτομο τον δεσπότη) οι κληρικοί. Και εκ των υστέρων και χωρίς να ρωτήσει κανένας πιο μπροστά τη γνώμη μας, εμείς η εκκλησία -όχι τα ντουβάρια του ναού- υστερικά να αναφωνούμε άξιος! Αλήθεια τόλμησε κάποιος, που ίσως να είχε μερικούς ενδοιασμούς, γιατί ίσως κάτι να ήξερε για τον υποψήφιο κληρικό, να αναφωνήσει ανάξιος; Δεν θα μπορούσα να διανοηθώ πως υπάρχει κληρικός που θα θίξει αυτό το θέμα. Και θα έχει το θάρρος μάλιστα να πει “Και έχουν τρομερή ευθύνη και αναπόφευκτη θεία τιμωρία όσοι το κάνουν”. Και όμως υπάρχει ο π. Ιγνάτιος που έχει το θάρρος και τη λεβεντιά να το πει ξεκάθαρα!
Οσο διαβάζεις το βιβλίο και προχωράς, σε εντυπωσιάζει έτι περισσότερο. Εδώ θα συναντήσεις και τον μεγάλο Γερμανό φιλόσοφο Σίλλερ που είπε “ο κόσμος είναι γεμάτο ψέματα και μίσος” και παρακάτω για τον μεγαλοϊδεάτη “δεν έχει φίλο ή συγγενή γιατί είναι μόνο αυτός. Φίλοι και αδελφοί είναι μόνο όσοι τον κολακεύουν, οι αυλοκόλακες, οι οσφυοκάμπυλοι”.
Τι να πρωτοεπιλέξεις. Το βιβλίο είναι γεμάτο αλήθειες που ο π. Ιγνάτιος με παρρησία παρουσιάζει. Θα κάνω όμως μια στάση στην ενότητα “Ο σύγχρονος πολιτικός”. Στην αρχή τον περιγράφει πως είναι γνωστός “όχι από τα έργα του, αλλά περισσότερο από τον θόρυβο και την απραξία του”. Βάζει όμως και μερικές εξαιρέσεις και αφήνει τον αναγνώστη να τις δει. “Τοποθετήστε τις εξαιρέσεις στον κανόνα… Οσες θέλετε”. Με αδρές πινελιές περιγράφει τον σύγχρονο πολιτικό.
Αυτό που με εντυπωσίασε και το έχω σκεφτει και εγώ είναι ο όρκος που δίνουν “πριν την ανάληψη κάθε εξουσίας… ορκωμοσία βουλευτών – υπουργών κ.λπ. Μια ύβρις προς τον Θεό και την πατρίδα την οποία αρκετοί γράφουν στα παλιά τους υποδήματα”.
Δύσκολα επιλέγεις και ξεχωρίζεις ένα κεφάλαιο. Ομως θα έλεγα πως το τέταρτο και τελευταίο, κρίνοντας εντελώς υποκειμενικά, θα το ξεχώριζα. Εγώ το μελέτησα για δεύτερη φορά και μάλιστα κράτησα σημειώσεις.
Για το κεφάλαιο αυτό υποθέτω πως ο π. Ιγνάτιος αφιέρωσε αρκετό χρόνο. Με σοφία παραθέτει πληθώρα αποφθεγμάτων από διάφορες πηγές. Χαρακτηριστικά θα αναφέρω δυο-τρία.
“Ουδέποτε να μεγαλοφρονείς, ούτε όμως να καταφρονείς τον εαυτό σου” (Φαβωρίνος).
“Ολοι είμεθα σοφοί εις το να συμβουλεύομεν τους άλλους. Οι ίδιοι όμως όταν σφάλλωμεν, δεν το αντιλαμβανόμεθα” (Μένανδρος).
“Ενα γνωρίζω ότι τίποτα δεν γνωρίζω” (Σωκράτης).
Στο ίδιο κεφάλαιο με εντυπωσίασε το έμμετρο του Γιάννη Σταυρακάκη και με αυτό θα κλείσω
“Ποτέ για των προγόνων σου
την δόξα μη καυχάσαι
μόνος δημιούργησε
κινήσου, εργάσου, δράσε…”.
Π. Ιγνάτιε εύχομαι και στο επόμενο βιβλίο με υγεία.
*Ασηγωνιώτης λαογράφος
