Προσωπείον και προσωπικότης

Αρχιμ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ
Ο πολυγραφότατος θεολόγος, τ. λυκειάρχης και ιεροκήρυκας, ο αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Χατζηνικολάου, είναι μια χαρισματική προσωπικότητα που έχοντας κάμει βίωμά του τη χριστιανική διδασκαλία και τα διδάγματα των πατέρων της εκκλησίας μας, τα προσφέρει πλουσιοπάροχα με λόγο γραπτό και προφορικό, καλώντας μας να πορευτούμε στον φωτεινό δρόμο της αλήθειας του θεανθρώπου Ιησού Χριστού.
Με κηρύγματα, δημοσιεύματα σε εφημερίδες και περιοδικά, κυρίως όμως με βιβλία, αγωνίζεται μια ζωή, προσφέροντας από το περίσσευμα της καρδιάς του, να συμβάλει στην ανακαίνισή μας.
Ο λόγος του κατανοητός, γλυκύς, μεστός, λυτρωτικός, απευθύνεται σ’ όλους μας. Χωρίς να κουράζεται, χωρίς να αποκάμνει, χωρίς να απογοητεύεται προσπαθεί να μας ευαισθητοποιήσει, να μας προβληματίσει, να μας κάμει να συναισθανθούμε ποιο είναι το σωστό, το αληθινό, το αναγκαίο.
Η ψυχή του εξεγείρεται καθώς βλέπει μεγάλο μέρος συνανθρώπων μας, προπαντώς εκείνων που κατέχουν υπεύθυνες θέσεις, να υποκρίνονται, να πορεύονται μ’ ένα προσωπείο, να φαίνονται άλλοι απ’ αυτούς που πραγματικά είναι. Εκείνος θέλει τον άνθρωπο ακέραιο, γνήσιο, ολοκληρωμένο, προσωπικότητα.
Και το ζητά στο όνομα Εκείνου που ήρθε να ελευθερώσει, να αγιάσει, να εξανθρωπίσει τον άνθρωπο. Και το ζητά επειδή πιστεύει ότι ο αληθινός Χριστιανός είναι -πρέπει να είναι- μια ανθρώπινη οντότητα αψεγάδιαστη, που “ουκ έχει ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητεί”.
Για να μην υπάρξει όμως και η ελάχιστη υποψία ότι όσα γράφει τα γράφει επειδή είναι κληρικός, και μάλιστα υψηλόβαθμος, παραθέτει και γνώμες, μη Χριστιανών, εξεχόντων προσώπων τόσο από την αρχαία Ελλάδα όσο και από τους ανατολικούς και άλλους λαούς όχι για να στηρίξει τις Ευαγγελικές θέσεις και απόψεις (τέτοια ανάγκη δεν έχουν), αλλά για να δείξει ότι και άλλοι διάσημοι εκπρόσωποι της ανθρώπινης διανόησης έχουν διατυπώσει παρόμοιες απόψεις.
Οι παραπάνω σκέψεις δημιουργήθηκαν σε μένα με αφορμή το τελευταίο (το 24ο) βιβλίο του π. Ιγνατίου, το οποίο επιγράφεται “Προσωπείον και Προσωπικότης”.
Λυπούμαι που δεν μπορώ να παραθέσω κάποια αποσπάσματα από το εξαίρετο αυτό βιβλίο. Γνωστό είναι ότι ο λόγος του π. Ιγνατίου είναι βαθυστόχαστος και γι’ αυτό δίκαια έχει κατακτήσει τόσα βραβεία και διακρίσεις. Νομίζω όμως ότι το “Προσωπείον και η Προσωπικότης” είναι από τα καλύτερά του.
Ο αναγνώστης δεν το απολαμβάνει ως ένα “ελαφρό ανάγνωσμα”, αλλά ως ένα βαθυστόχαστο μελέτημα. Καθώς προχωρεί σελίδα τη σελίδα αντιλαμβάνεται πόσο κακό μπορεί να κάμει ο “μεγαλοϊδεατισμός”. Ο άνθρωπος που βλέπει το πρωί τη σκιά του και νομίζει ότι είναι ανάστημα, φαντάζεται τον εαυτό του ως “υπεράνθρωπον”. Οτι αυτός είναι και κανένας άλλος. Και αν μεν ο αισθανόμενος ως υπεράνθρωπος, είναι ένας απλός άνθρωπος, μικρή η ζημιά. Εάν όμως κατέχει κάποιο -οποιοδήποτε- αξίωμα, τότε…
Γι’ αυτό όπως λέγει ο π. Ιγνάτιος “ευχή μας και θέλημα Θεού είναι εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι, άρχοντες και υπήκοοι, προϊστάμενοι και υφιστάμενοι να συνυπάρχουμε με αλληλοσεβασμό και τιμή ανεχόμενοι αλλήλων και να ευχόμαστε υπέρ αλλήλων…»
Οποιος διαβάσει το βιβλίο θα ωφεληθεί υπερβολικά. Θα γνωρίσει πιθανόν άγνωστες πλευρές του εαυτού του, θα εξηγήσει πολλά από όσα συμβαίνουν γύρω μας και σίγουρα θα επαναλάβει την ευχή του “επιλόγου” του βιβλίου: “Κάμε Θεέ μου να γίνουμε όλοι μικροί και μεγάλοι, άρχοντες και αρχόμενοι, καθαροί σαν το χιόνι και ευωδιασμένοι σαν το ταπεινό λουλούδι”. Γένοιτο!