Διακόσιες, σχεδόν, σελίδες.
Διακόσιες σελίδες με πυκνή γραφή και πυκνά νοήματα “μετρά” το καινούργιο βιβλίο του πατρός Ιγνάτιου Χατζηνικολάου, θεολόγου – τ. λυκειάρχου – ιεροκήρυκος, και δασκάλου μου σεβαστού.
Μου το ’στειλε το τελευταίο αυτό 24ο, όπως και όλα τα βιβλία του εξάλλου, με ολόθερμα και τιμητικά -για μένα- λόγια και ευχές πολλές…
Το καινούργιο αυτό βιβλίο, συνιστά πάλι σκέψεις θεολογικές, αλλά και κοινωνικούς βαθείς και ανήσυχους στοχασμούς, που αφορούν τη σοβαρή κρίση που διέρχεται η πατρίδα, με άξονα πάντα τον ηθικό κώδικα θρησκευτικής δεοντολογίας, ιστό σταθερών, κατά Χριστόν και Κύριον, πέριξ του οποίου αναπτύσσει τον κριτικό λόγο του.
Λόγο που εκτείνει σε τέσσερα κύρια κεφάλαια, στα οποία επισημαίνει κακώς κείμενα, αλλά και προτείνει λύσεις, στα όποια αναστρέψιμα φαινόμενα, κοινωνικής, οικογενειακής και πολιτικής ζωής.
Ο λόγος του αυστηρός, κυρίως, είπαμε, ενισχυμένος όμως από ρήσεις πατερικές και κλασικές, με πρόταξη τη φιλοσοφική σκέψη των Αριστοτέλη, Σωκράτη, Πλάτωνα… ακόμη και δίχως να παραλείπει το έξοχο “Μενανδρικόν” εγκώμιον των εφτά λέξεων περί του ανθρώπου, όταν βεβαίως, είναι “Ανθρωπος”!
“…Δεν είμαστε κατήγοροι, ξεκινάμε πρώτα από τον εαυτόν μας. Είμαστε μικροί και από τα πολλά θύματα μιας καταστάσεως φτιαγμένη από δον Κιχώτες, μεγαλοϊδεάτες και προϊόντα αναξιοκρατίας, που πληθωρικά επικρατεί και επικυριαρχεί στη δύσμοιρη χώρα μας”.
“…Ο Θεός θέλει άνετα, εναρμόνια, ειλικρινά να συνυπάρχουμε. Να συνεργαζόμαστε ως ισότιμα μέλη και να αλληλοβοηθούμαστε ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη, σπουδάζοντες τηρείν την ενότητα του Πνεύματος εν τω συνδέσμω της Ειρήνης” (Εφεσ. 4, 3).
Σημειώνει στον πρόλογό του ο συγγραφέας και με τα άλλοθι που παραχωρεί η σεμνότητά του ότι, όλοι έχουμε θέση εντός του κάδρου των προσωπικών και συλλογικών ευθυνών, προχωρεί στα κεφάλαια, ορίζοντας στο πρώτο τον Μεγαλοϊδεατισμό.
Φαινόμενο κατά το οποίο, όπως αναφέρει, το “προσωπείον” του μεγαλοϊδεάτη κρύβει τη μανία της δόξας και την αλαζονεία “υψηλοφρόνας με το φρικτό νόημα του μετεωρισμού” όπως γράφει…, της ψυχής. Σε αντίθεση -και το ιδανικό- με την ταπείνωση που συνάγει την ψυχή εντός της…
“Η ουσία είναι ότι ό,τι κι αν είσαι, δεν είσαι μόνο για τον εαυτό σου. Αφού συνυπάρχεις, και όπου συνυπάρχεις: Οικογένεια, κοινωνία και σε όποια εξουσία πρέπει να είσαι μετρημένος και σωστός”. Τονίζει στο 2ο κεφάλαιο, προβάλλοντας εμφατικά το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, το οποίο άνοιγε έναν δρόμο αμιγώς Ελληνικό δίχως τις επιρροές και άλλων πολιτισμών, παρατήρηση που ο συγγραφέας σημειώνει με σαφή αρνητισμό.
Κεφάλαιο τρίτο, και, και “Δει τον πολίτην τον αγαθόν επίστασθαι άρχεσθαι και άρχειν” (Αριστοτέλης)
Είναι ο υπότιτλος, Αριστοτελικός στοχασμός για την τιμή και την ελευθερία του πολίτη να εκλέγει σωστά τους άρχοντές του, να γνωρίζει να κυβερνά και να κυβερνάται, αλλά και να προνοεί -κατά τον Πιτακό – ο φρόνιμος άνθρωπος, τα δεινά και τις αποτυχίες, ώστε δεόντως ν’ αποφασίζει και να λειτουργεί.
Πρόληψις και Θεραπεία στο 4ο Κεφάλαιο.
“Και πάντα όσα εάν αιτήσετε εν τη προσευχή πιστεύοντες λήψεσθε” (Ματθ. 21 – 22).
“Εάν υπάρχει πίστις, υπομονή, επιμονή και φυσικά θέλησις, η φύσις η πονηρά μεταβάλλεται εις αγαθήν”.
Επί λέξει γράφει ο πατέρας, δίνοντας την πανάκεια κατά Θεόν, με ευλάβεια και πίστη ως αρμόζει σε άνδρα πνευματικό, που καταθέτει την αγωνία του για τα όσα παρατηρεί με Αγάπη και οξυδέρκεια και επίγνωση και ευθύνη.
