Ακόμη έχουμε στο νου εκείνη η χαρακτηριστική εικόνα του Έλληνα συνταξιούχου των δεκαετιών του 1950 και 1960: Ενας ξερακιανός γεράκος με το μπαστουνάκι ή κάποιος πολύ αδύνατος κύριος ντυμένος με λιτά ρούχα να μας δείχνει με τα χέρια του τις άδειες τσέπες του. Οι εικόνες εκείνες των σκιτσογράφων της εποχής αναδείκνυαν με δύο γραμμές την άθλια κατάσταση που επικρατούσε και τότε με το ασφαλιστικό. Φαίνεται πως και η παρούσα κυβέρνηση, με το ασφαλιστικό που προτείνει προς ψήφιση, επιθυμεί να φέρει την κοινωνία σε «αλήστου μνήμης» εποχές εξαθλιώνοντας κυρίως τους συνταξιούχους. Ο πρωθυπουργός αναφερόμενος στη διαπραγμάτευση για το Ασφαλιστικό υποστήριξε ότι η κυβέρνηση δίνει ένα μεγάλο αγώνα για να υλοποιήσει μια ακόμη ουσιαστική δέσμευση, αυτή για την προστασία (sic) των συνταξιούχων! Ο αγώνας για μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, ανέφερε έχει στόχο να μην φορτώσει με μια ακόμη επώδυνη περικοπή συντάξεων τους συνταξιούχους. «Είναι αγώνας -είπε- που έχουμε ηθική και πολιτική υποχρέωση να δώσουμε για τις επόμενες γενιές».
Και πρόσθεσε πως σε αυτόν τον αγώνα η κυβέρνηση θεώρησε ότι ήταν σκόπιμο να καλέσει σε συστράτευση τα κόμματα, όχι για να μοιραστεί την ευθύνη, αλλά για τη χάραξη μιας ενιαίας εθνικής κόκκινης γραμμής για τη μη περικοπή των συντάξεων. Λόγια, λόγια, όπως πάντα με τις ανάλογες αρνήσεις. Η πραγματικότητα, βέβαια, άλλα λέει στα βιβλιάρια των συνταξιούχων. Δυστυχώς, εδώ και δεκαετίες, με την κακή διαχείρηση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων από τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις για την εξυπηρέτηση «ημετέρων» και ποτέ για το κοινό συμφέρον, το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας έχει πεθάνει προ πολλού. Κάθε δε απόπειρα «διόρθωσής», θυμάστε πως σκόνταφτε στα συνδικαλιστικά κινήματα αυτών που σήμερα θέλουν να το «προστατέψουν». Αν, τώρα, προσθέσουμε και τη μεγάλη ανεργία που πλήττει σήμερα τους νέους, η σωτηρία του συστήματος και η «προστασία» των συνταξιούχων φαντάζουν μάλλον ουτοπίες και πολιτικές για εσωτερική κατανάλωση!