Να διορθωθούν πρώτα οι άλλοι ή εγώ;
Θα ακουγόταν ως ευχή αν πραγματικά δίναμε προτεραιότητα σε κάθε τί καλό, πρώτα στους άλλους. Όμως αυτό που συναντάμε κάθε στιγμή στην καθημερινότητά μας είναι η πράξη που περιλαμβάνεται στην φράση “πρώτα οι άλλοι”, δηλαδή, πρώτα οι άλλοι να πράττουν το σωστό και μετά εγώ. Πρώτα οι άλλοι να οδηγούν σωστά και νόμιμα και μετά κι εγώ. Πρώτα οι άλλοι να συμπεριφέρονται σωστά και μετά κι εγώ. Πρώτα οι άλλοι να γίνουν δίκαιοι, και μετά κι εγώ. Λες και όλα λειτουργούν με διακόπτη και μπορούμε σήμερα να είμαστε άδικοι και αύριο δίκαιοι.
Κι όμως αυτό συναντάμε την κάθε στιγμή της ζωής μας. Παρανομία επειδή και οι άλλοι είναι παράνομοι, ωχαδελφιστές στην οδήγηση επειδή και οι άλλοι οδηγούν όπως τους βολεύει, εγωιστές μέχρι παράνοιας σε κάθε μας κίνηση, ιδίως σε ότι αφορά προτεραιότητες, ουρές, παράνομα παρκαρίσματα.
Σε ότι δε αφορά την σχέση μας με το κράτος, επειδή κι αυτό έχει την ίδια νοοτροπία του “πρώτα ο πολίτης” να γίνει νόμιμος, προσπαθούμε σχεδόν όλοι να κλέψουμε, ή μάλλον να αποκρύψουμε (χτυπά ηχητικά καλύτερα) ό,τι μπορούμε.
Περιμένουμε πάντα από τους άλλους πρώτα, να γίνουν νόμιμοι, σωστοί, δίκαιοι. Κι έτσι, περιμένοντας ο καθένας από τους άλλους να κάνουν την αρχή μένουμε στην αναξιοπιστία, στην παρανομία, στις εγωιστικές κινήσεις και πράξεις ,που μας οδηγούν όλο και πιο βαθιά στην αναρχία, απομακρύνοντάς μας από την επιθυμητή δημοκρατία.
Μια ματιά στους δρόμους της πόλης μας δείχνει αυτοκίνητα σταθμευμένα σε τριπλή και τετραπλή γραμμή, με αποτέλεσμα να δημιουργείται έμφραγμα της οδικής αρτηρίας. Και πολλές φορές οι οδηγοί μέσα στα παρανόμως σταθμευμένα αυτοκίνητα κάθονται και απολαμβάνουν το κατόρθωμά τους αναίσθητα.
Στις ουρές πολλοί σκαρφίζονται διάφορες εξυπνάδες για να περάσουν μπροστά απ’ όλους κι εκεί να αποκαλυφθεί το ψέμα τους. Κι αναρωτιούνται οι πολλοί: Γιατί;
Σε ότι αφορά το κράτος, ναι, πραγματικά αντιμετωπίζει τους πολίτες ως κλέφτες, απατεώνες, ψεύτες. Αλλά, το να αβαντάρω τον επιχειρηματία να γίνεται και να παραμένει “κλέφτης”, έστω κι αν υπάρχει η θεωρία, “για να επιβιώσει βρε αδελφέ”, έστω κι αν αποκομίζω ένα προσωρινό κέρδος, δεν με κάνει συνένοχο;
Γιατί πρώτα οι άλλοι;
Εγώ δεν θέλω την κοινωνία νόμιμη, σωστή, δίκαιη. Εγώ λοιπόν πρέπει να κάνω και το πρώτο βήμα, δίδοντας το παράδειγμα. Κι όχι μόνο το πρώτο, αλλά και το δεύτερο και το τρίτο και όλα. Ο καθένας από εμάς που απαιτεί μια κοινωνία ιδανική, απαιτείται να γίνει ιδανικός, έτσι ώστε με τις πράξεις του να δείξει τον δρόμο και στους διπλανούς του, αλλά και σιγά – σιγά σε όλους.
Θα σκεφθεί κάποιος ότι η εμπροσθοφυλακή συνήθως θυσιάζεται. Ναι, αν έχω ως σκοπό μου μια ιδανική κοινωνία πρέπει να θυσιάσω ακόμη και τον εαυτό μου για να επιτευχθεί και ας μου αναγνωριστεί ακόμη και από ελάχιστους, έστω και μετά θανάτου ή και ποτέ.
Τότε δείχνω ότι πραγματικά επιθυμώ να αφήσω μια σωστή κοινωνία στα παιδιά μου, έχω στόχο σωστό στην ζωή μου και παλεύω για αυτόν τον σκοπό. Όλα τα άλλα είναι λόγια για να φαινόμαστε καλοί, κι όχι να είμαστε καλοί.
Τελικά, μάλλον λειτουργούμε για το φαίνεσθαι κι όχι για το είσθε. Οπότε έχουμε και τα αποτελέσματα που έχουμε και τους κυβερνώντες που μας αρμόζουν και τους γειτόνους που μας πρέπουν και τους φίλους με τις ίδιες ιδέες, και πάει λέγοντας.
Πρώτα οι άλλοι λοιπόν “να διορθωθούν” ή πρώτα εγώ ως παράδειγμα προς μίμηση για μια κοινωνία όπως η συνείδησή μας μάς προτρέπει;
*ilariond@gmail.com
