Στις πρόσφατες ευρωπαϊκές εκλογές έγινε µε δραµατικό τρόπο φανερό ότι η στροφή των ψηφοφόρων προς τα ακροδεξιά κόµµατα, που από αρκετά χρόνια είχε σηµειωθεί, πήρε πια µορφή καλπασµού των κοµµάτων αυτών προς την εξουσία.
∆εν αποτέλεσε εξαίρεση η χώρα µας. Τώρα πλέον αρκεί κάποιος να αρθρώνει ένα λόγο σκληρό και έµπλεο µίσους προς κάθε µειονεκτούντα, που δεν είναι σαν εµάς, διανθισµένο εδώ κι εκεί µε διαπρύσιες πατριωτικές κορώνες και στεφανωµένο µε τη θεία ευλογία, για να διεκδικήσει αποτελεσµατικά µια θέση στην εθνική Βουλή ή στην Ευρωβουλή.
Οι ψηφοφόροι αυτών των κοµµάτων, γοητευµένοι από τα παραπάνω χαρακτηριστικά του λόγου, των δηλώσεων και εξαγγελιών τους, δεν επέλεξαν την αποχή. Αντίθετα, πήγαν και ψήφισαν µε πάθος. Έδωσαν στην ψήφο τους όλη την ένταση που βιώνουν στην καθηµερινή ζωή τους, όπως αυτή την κατάντησαν οι κυβερνώντες των τελευταίων αρκετών χρόνων. Το πάθος όµως τυφλώνει την ευθυκρισία και τη λογική. Είναι πέρα από κάθε λογική πώς ένας λαός που έχει τόσο υποφέρει από τον ολοκληρωτισµό (δικτατορίες, Κατοχή, εκτελέσεις και καταστροφές) µπορεί να ενισχύει τόσο άκριτα τους θιασώτες του. Το «άκριτα», εκτός των άλλων, αποδεικνύεται και από το ότι κάποιοι υποψήφιοι εξελέγησαν µόνο και µόνο επειδή το επώνυµό τους αρχίζει από ένα πολύ βολικό γράµµα της αλφαβήτου!
Στο υπόλοιπο πολιτικό φάσµα, η προεκλογική αισιοδοξία αποδείχθηκε χωρίς βάση, όλοι πέρασαν άνετα κάτω από τον πήχη και οι µετεκλογικές κινήσεις τους δείχνουν ότι δεν έλαβαν το µήνυµα.
Οι ψηφοφόροι των κοµµάτων αυτών χρησιµοποίησαν το πολύ επικίνδυνο µέσον της αποχής για να δηλώσουν την απαρέσκειά τους προς τα συγκεκριµένα κόµµατα.
Στο σώµα των ψηφοφόρων εξελίσσεται καθηµερινά, µε επιτυχία φοβάµαι, ένα πείραµα µιθριδατισµού απέναντι στην τοξίνη του ολοκληρωτισµού.
Συνηθίζουµε σιγά σιγά!
Η ανοχή µας αµβλύνεται, ο λόγος και τα έργα των ακραίων µας ενοχλούν όλο και λιγότερο και η αποδοχή τους οµοιάζει ως φυσική κατάληξη, αφού λίγο λίγο αφοµοιώνουµε όλο και µεγαλύτερες δόσεις τοξίνης.
∆εχτήκαµε µάλλον αδιάφορα το ανεξιχνίαστο της δολοφονίας του δηµοσιογράφου Γ. Καραϊβάζ, επειδή ίσως σκεφτήκαµε ότι δεν µας αφορά. Το πολύ να αφορά τους συγγενείς του. Ακούσαµε για την αποδεδειγµένη παρακολούθηση του κ. Ανδρουλάκη, υπουργών, των Αρχηγών των Ενόπλων ∆υνάµεων και άλλων και σηκώσαµε τους ώµους γιατί ίσως σκεφτήκαµε ότι είναι δικό τους πρόβληµα.
Για την συστηµατική αγνόηση του Συλλόγου Πληγέντων του ∆υστυχήµατος «Τέµπη 28-2-2023» από τα µεγάλα ΜΜΕ, ίσως θεωρήσαµε ότι αφορά τους συγγενείς και µόνον.
Τα emails της κυρίας Ασηµακοπούλου ίσως τα θεωρήσαµε ότι είναι αποκλειστικά θέµα των αποδήµων, και άλλα και άλλα που όλο και λιγότερο µας συνταράσσουν ή έστω µας ενοχλούν.
Μου έρχεται στο µυαλό το ποίηµα του Γερµανού λουθηρανού πάστορα Μάρτιν Νίµελερ «Πρώτα ήρθαν…» στο οποίο λέει:
«Όταν οι Ναζί πήραν τους κοµµουνιστές,
εσιώπησα,
δεν ήµουν δα κοµµουνιστής.
»Όταν έκλεισαν µέσα τους σοσιαλδηµοκράτες,
εσιώπησα,
δεν ήµουν δα σοσιαλδηµοκράτης.
»Όταν πήραν τους συνδικαλιστές,
εσιώπησα,
δεν ήµουν δα συνδικαλιστής.
»Όταν πήραν εµένα,
δεν υπήρχε κανείς πλέον,
που να µπορούσε να διαµαρτυρηθεί.»
Όλοι γενικά οι ψηφοφόροι είµαστε εύκολοι στην κριτική προς τα κόµµατα. Εύκολοι στον ενθουσιασµό αλλά και στην απογοήτευση. Από το «ωσαννά» στο «σταύρωσον» ούτε µια εβδοµάδα απόσταση! Ίσως θα πρέπει, και µοιάζει επείγον, να γίνουµε πιο ώριµοι πολίτες. Να απαιτήσουµε και να υποχρεώσουµε τα κόµµατά µας να σκύψουν µε ενσυναίσθηση στα προβλήµατά µας. Να καταλάβουν επιτέλους ότι αν δεν καταφέρουν να φέρουν τους ψηφοφόρους τους στην κάλπη, δεν τους αφήνουν απλά στην παραλία αλλά στον προθάλαµο της ακροδεξιάς. Η δυσαρέσκεια του πολίτη σίγουρα πρέπει να εκφραστεί, όµως, είναι επίσης σίγουρο ότι ο καλύτερος τρόπος δεν είναι η αυτοχειρία.
