«Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά».
Μάνος Χατζιδάκις (30.7.1978).
Κι ομορφιά μπορεί να είναι να πιστεύεις και στην ανθρωπιά. Η ανθρωπιά βγαίνει από τον άνθρωπο. Κι αν πιστεύεις στην ανθρωπιά αγαπάς τον άνθρωπο. Ψάχνεις να βρεις τον άνθρωπο όχι στην Αγορά με το φανάρι του Διογένη, αλλά στα ενδότερά του. Είναι κάθε “τέρατος”. Γιατί κάθε “τέρας” είναι ένας άνθρωπος σε δύσβατο μονοπάτι ή σοκάκι της σύντομης ζωής του. “Τέρατα” δημιουργούν τα αδιέξοδα σοκάκια της ζωής, τα δύσβατα όχι. Ενα χαρακτηριστικό της ανθρωπιάς είναι και η αλληλεγγύη. Οποιος αγαπά τον άνθρωπο προσπαθεί να τον βοηθήσει (βοη – ήθους), όχι να τον “κατακεραυνώσει” για οποιοδήποτε ατόπημά του. Να ανασύρει από μέσα του τις όποιες θύμησες του ανθρώπινου είναι. Προγράμματα 3 εκατ. δολαρίων για παρατήρηση της αποδημίας των πτηνών στα “Αντι-κύθηρα” μπορούν να υπάρχουν. Υπάρχουν όμως για πραγματική παρατήρηση και εξευγενισμό της ανθρώπινης ψυχής; Για να πέσουν τα προσωπεία των τεράτων; Για να γίνει το τέρας άνθρωπος;
Ήτανε έναν χρόνο πριν, σε επαρχιακό δικαστήριο αυτής της δύσβατης χώρας, που προστάτες ζώων ζητούσαν την κεφαλή του “τέρατος” επί πίνακι. Ο εχθρός δεν γεννιέται. Γίνεται. Τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους, χωρίς “τέρατα”; Δεν θα έχουμε ταυτότητα, δεν θα υπάρχουμε! Δεν θα είμαστε φιλειρηνιστές, φιλόζωοι, φιλοοικολόγοι, φιλο-φιλο κ.λπ. Στα Αντικύθηρα, λοιπόν, χωρίς ανθρωπολόγους για τη μέριμνα για τους ανθρώπους, εκατομμύρια δολάρια ξοδεύονται για την “παρατήρηση πτηνών”, αλλά όχι για τους κατοίκους του νησιού. Είτε νησί είτε πόλη είτε κράτος. Είμαστε κάτοικοι των “Αντικυθήρων”. Παραμερίσαμε τον άνθρωπο, προτάξαμε “τα ζώα”, γίναμε “τέρατα”. Γι’ αυτό: “Πρώτα ο άνθρωπος…”.
