Πρωτάγιαση…

Παραμονή τα Φώτα…
Οι ουρανοί ανοίγουν από σήμερα!
Τούτος ο φωτερός λόγος επαναλαμβάνεται στα λαϊκά χείλη. Αρχίζουν σιγά – σιγά οι προετοιμασίες τελετουργικά, μυστηριακά… Η λανθάνουσα λατρεία του ΝΕΡΟΥ αναγνωρίζεται σ’ όλες τις συμβολικές στιγμές, σ’ όλες τις αγαπημένες συνήθειες του λαού μας…
Μεγάλες Ωρες…
Στον χώρο της εκκλησίας, εντός! Η ευλογία του νερού από τα ξημερώματα! Πάρα πολύ νωρίς, έτσι γινόταν, από πολύ παλαιότερα. Η Π. Διαθήκη μας δίνει τις πληροφορίες της για τη Σημαντική Εξαιρετέα!!
Ο Μεγάλος Αγιασμός!
Ο χώρος μπροστά από το Αγιο Βήμα στολίζεται με όμορφα καταπράσινα κλαδιά… Δοχεία με νερό άφθονο, δέχονται το άγιασμά τους και τους έξοχους ποιητικούς ψαλμούς του ιερέα για την Πανάγια Αναδοχή!
…Εν Ιορδάνη Βαπτιζομένου Σου Κύριε…
Ο ιερέας εξέρχεται με τον αγιασμένο νερό… Την “αγιαστούρα” του ή το “βασιλικό κλωνάρι” μουσκεμένο στον αγιασμό, να εκτινάσσεται πανηγυρικά…
Στα πρόσωπα, στους δρόμους, στις γωνίες, στους χώρους των σπιτιών… στις κεφαλές που κλίνουν ή κατ’ ευθείαν πρώτα – πρώτα σ’ εκείνο το “Στάσι” των αγιογραφημένων μορφών της Χριστιανοσύνης, πάνω από την κλίνη…
Στην ιδιαίτερη “κατοικία” των Αγίων, μέσα στο Χριστιανικό και ορθόδοξο σπίτι… Στην κλίνη… Εκεί όπου οι προσευχές και οι πεθυμιές περί της υγείας των αγαπημένων σκέπουν μετά των Αγίων και του Χριστού τη ζωή…
“Πρωτάγιαση”… Η πρώτη επαφή με το ευλογημένο νερό! Του Μεγάλου Αγιασμού, πριν από τη Ρίψη του Σταυρού εις τα Υδατα της 6ης του Γεναρίου “Αναδεξιμιού Ημέρα” του Σωτήρα…, να το πω έτσι…
“Ηρθανε τα Φώτα και τα Φωτερά”!!! Ο παιδόκοσμος σήμερα το αναγγέλλει τραγουδιστικά στις πόρτες τις φιλοξενίας… Το κέρασμα σαρακοστιανό! Τη σεμνήν ημέρα έχει γέψη μόνο ελαίου, σε χορταράκια, σε βραστά όσπρια και ψωμάκι κρίθινο! Γλυκό του λαδιού σήμερα! Η “φωτίτσα”, το γλυκό “κεντημένο” ψωμάκι, είναι για την επαύριο να στολίσει το τραπέζι της ΗΜΕΡΑΣ! Οι πόρτες “μαρμαίνουν” από το Φως που “αναδύει” η ημερομηνία στα πρώτα εικοσιτετράωρα του Γενάρη… Ανοίγει τα Ουράνια και τα Βαφτίσια του Κυρίου, Γεγονός Μέγα! Δηλώνει την Τιμή που θα συντελεσθεί στον Ιορδάνη τον ποταμό, με τον αγαπημένο Πρόδρομο, Ανάδοχο ευλογημένο! Την αμηχανία, τη σεμνότητα του Ιωάννη…
– Εγώ; Εγώ Κύριε να βαφτίσω Θεού Υιό;
Ο Βαπτιστής, πλέον, επιφανέστερος του Προδρόμου, με το χέρι Του ρίχνει το εμβληματικό “Ιορδάνειον Υδωρ” στην άχραντη Κεφαλή του Μεσσία…
Και ρέουν οι στάλες στην ωραία “γυμνωμένη σάρκωση” της Θεότητας!… και ξανά σμίγουν με του ποταμού το νερό. Και επιφοιτεί ολόλευκο το περιστέρι, “Πνεύμα Αγιον” στην κορυφή της κεφαλής του Φωτιζόμενου και αφήνει την ιερότητά του στο διηνεκές!
Όπως, στο διηνεκές της Πίστης μας παραμένουν οι σημαντικές λεπτομέρειες της “Θαλασσοχάριτης Τελετουργίας”!
Οταν ο Σταυρός ριπτόμενος από τον ιερέα θ’ ανταμωθεί με την “Πυθμένεια” μικροοργανική ζωή και τα βοτσαλάκια για ν’ αγιασθούν… Κι όταν ο ίδιος εκείνος Σταυρός αναδυθεί κρατημένος γερά από το χέρι του άξιου βουτηχτή και ευλογημένου το καταχείμωνο…, θα χαρίσει γενναιόδωρα την “Τίμια Θέασή” του στον κόσμο που καθορά γιορτινός! Στον κόσμο, πέριξ του σημείου όπου ο γιαλός, ο ποταμός, η λίμνη και λιμνοθάλασσα, η στέρνα το λιμνίο, το φρέαρ της “αρτεσίας” λειτουργίας…
Εκείνα που αδημόνως καρτερούν αυτό το “βάπτισμα” και στο δικό τους νερό…
Χρόνια Πολλά!
Η Φωτερή Ώρα της Επιφάνειας Ημέρας του Συναξαρίου μας είθε ν’ απολύει ολοχρονίς στον βίο μας, τις μαρμαρυγές των πηγών της θερμότητας και του φωτός, παραμυθία και θάλπος!