Ι.-Ναι, έχουμε κουραστεί όλοι από την επιμονή της πανδημίας και την αδυναμία μας να την καταπολεμήσουμε.
Ναι, είμαστε απογοητευμένοι με την όλη δραματική κατάσταση, αλλά διακρίνουμε έστω και αμυδρά, ακούμε έστω αχνά και νιώθουμε έστω ανεπαίσθητα τη διαφορά που έρχεται.
Ξέρετε, ο χρόνος της πανδημίας δεν έχει καμιά σχέση με τον πολιτικό χρόνο, όπως κι αυτός με τον πραγματικό χρόνο τού τώρα. Ας μη τους συγχέουμε.
Αλλά και το να αντιπολιτεύεσαι άστοχα, εν καιρώ πανδημίας, μάλιστα με όρους “κανονικότητας” σημαίνει πως δεν έχεις αντιληφθεί τίποτε από ό,τι συμβαίνει γύρω σου.
Είναι περίοδος που δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε το “φαίνεσθαι”, αλλά το “είναι” του άλλου. Σκεφθείτε μόνο πόσος κόσμος δουλεύει αθόρυβα και αγόγγυστα για να σωζονται ζωές στα νοσοκομεία. Σκεφθείτε τους σιωπηλούς εθελοντές και τους αλληλέγγυους…
ΙΙ.- Συμβαίνει πάλι, εν καιρώ πανδημίας, μερικοί να μας μιλούν στο τηλέφωνο όταν έχουν ελεύθερο χρόνο, ενώ άλλοι βρίσκουν πάντα χρόνο για να μας μιλήσουν.
Σκεφθείτε ακόμη αυτούς που βυθίζονται στην αδράνεια, την απελπισία, την πλήξη ή την παραίτηση: μοιάζουν με κάτι φορτηγά που βουλιάζουν σε τέλμα και κανείς δεν μπορεί να τα τραβήξει έξω. Κι όμως, εμείς πρέπει να το προσπαθήσουμε. Με τον τρόπο μας…
Η επόμενη μέρα θα πρέπει να μας βρει όλους πιο ώριμους, πιο σοφούς, πιο ανθρώπινους.
Στο 52ο επεισόδιο, επιβιβαζόμαστε σε υδροπλάνο από το λιμάνι της Κισσάμου και ταξιδεύουμε από τα… μπετά του μνημείου Μάχης Κρήτης στον Γαλατά, ως την παγωμένη Ολλανδία, τη Νέα Ζηλανδία και μπαίνουμε σε τροχιά γύρω από τον Άρη.
