Τις θέσεις της για την αντιμετώπιση του μεγάλου προβλήματος της λειψυδρίας στον νομό Χανίων, καταθέτει η Τομεακή Οργάνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, επισημαίνοντας στρεβλώσεις όπως το γεγονός ότι «εκατομμύρια κυβικών νερού χάνονται στη θάλασσα λόγω έλλειψης υποδομών».
Το ΚΚΕ σημειώνει πως «με σαφήνεια έχουν προσδιοριστεί τα πολλαπλά οφέλη από την ολοκλήρωση και συνδυασμένη ενεργοποίηση ενός συνόλου τεχνικών έργων υλοποίησης και αξιοποίησης των υδάτινων πόρων του Νομού Χανίων», και αναφέρεται ενδεικτικά «στα φράγματα Σεμπρωνιώτη και Παπαδιανών που θα καλύψει τις ανάγκες νερού του Νομού Χανίων και που η μελέτη τους έχει γίνει από το 1993 και έχει εξαγγελθεί από τους διάφορους πρωθυπουργούς και υπουργούς, στο φράγμα Βαλσαμιώτη που υπολειτουργεί».
Αναφορά γίνεται επίσης «στην λιμνοδεξαμενή στον Πλάτανο που υπάρχει το πρόβλημα υφαλμύρωσης από την υπεράντληση με κίνδυνο να καταστραφεί η γη υψηλής παραγωγικότητας, στις λιμνοδεξαμενές στα Ασκύφου, στον Ομαλό και το Έλος, στη γεώτρηση στα Μεσκλά, στην αποκατάσταση-αντικατάσταση των λιμνοδεξαμενών στη Χρυσοσκαλίτισσα και στους Αγίους Θεοδώρους, στο αρδευτικό υψηλής ζώνης Αγυιάς- Κολυμπαρίου κ.α».
Μεταξύ άλλων, η ανακοίνωση της Τομεακής Οργάνωσης Χανίων του ΚΚΕ, επισημαίνει πως «πρόκειται για έργα που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην αξιοποίηση των εγχώριων παραγωγικών δυνατοτήτων του Νομού και της χώρας, στην κάλυψη σύγχρονων διατροφικών αναγκών, στην προστασία του περιβάλλοντος, στη μείωση του εμπορικού ελλείμματος της χώρας σε αγροτικά προϊόντα. Θα μπορούσαν, ιδιαίτερα, να συμβάλλουν σε συνδυασμό με τη βελτίωση του υπάρχοντος αρδευτικού δικτύου και την αξιοποίηση τεχνικών εξοικονόμησης νερού, στην εξάλειψη του προβλήματος της πλημμελούς άρδευσης».
ΚΑΤΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΕΥΘΥΝΩΝ
Στην ανακοίνωση γίνεται και καταλογισμός ευθυνών, με το ΚΚΕ να χαρακτηρίζει ως πραγματικούς ενόχους «τις στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης και της ΕΕ που υπηρετούν όλες οι αστικές κυβερνήσεις, όπως και η σημερινή υβέρνηση. Πρόκειται για τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, όπου το νερό, η ηλεκτρική ενέργεια, τα τρόφιμα, η γη, οι δασικές εκτάσεις αποτελούν εμπορεύματα».
Αναλύοντας τις θέσεις της, η Τομεακή Οργάνωση του ΚΚΕ στέκεται ιδιαίτερα στην εφαρμογή της κοινοτικής οδηγίας 2000/60 για το νερό, σημειώνοντας πως «αποτελεί επίσης το όχημα για την εφαρμογή της ΚΑΠ, η οποία έχει στόχο τη συγκέντρωση κεφαλαίου και γης στον αγροτικό τομέα. Συμβαδίζει με τις συμφωνίες του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) για αύξηση των εισαγωγών αγροτικών προϊόντων προς τις κοινοτικές χώρες σε αντάλλαγμα της απρόσκοπτης εξαγωγής κοινοτικών βιομηχανικών εμπορευμάτων».
Σύμφωνα με το ΚΚΕ, «στην ίδια κατεύθυνση δημιουργίας νέων πεδίων κερδοφορίας για τους μονοπωλιακούς ομίλους κινούνται οι προτάσεις ίδρυσης και οργάνωσης πρότυπων οικολογικών αγροκτημάτων και η εφαρμογή των Κωδίκων Ορθής Γεωργικής Πρακτικής σε βάρος των φτωχών αγροτών».
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
Σύμφωνα με το ΚΚΕ, η διαχείριση του νερού προς όφελος του λαού «προϋποθέτει ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, με κοινωνικοποιημένα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και εργατικό έλεγχο. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο ο Ενιαίος Κρατικός Φορέας Διαχείρισης του νερού θα μπορεί να κατοχυρώνει το νερό ως κοινωνικό αγαθό και όχι ως εμπόρευμα».
Αυτός ο Ενιαίος Κρατικός Φορέας «θα υλοποιεί ολοκληρωμένη πολιτική διαχείρισης του νερού με γνώμονα τη λαϊκή ευημερία, η οποία θα αξιοποιεί και τα αποτελέσματα της επιστημονικής έρευνας (Πολυτεχνείο και ΤΕΙ Κρήτης, Ινστιτούτο Υποτροπικών και Ελιάς, ΜΑΙΧ)».
Σύμφωνα με την ανακοίνωση, σε συνεργασία με άλλους αρμόδιους κρατικούς φορείς θα διασφαλίσει τα εξής:
«Την κατασκευή υποδομών εμπλουτισμού των επίγειων και υπόγειων υδροφορέων, καθώς και την ενεργοποίηση τεχνικών εξοικονόμησης του διαθέσιμου νερού.
Την αύξηση των αρδευόμενων εκτάσεων για τη στήριξη της εγχώριας αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής (στα τρόφιμα, κλπ) και των αναγκαίων αναδιαρθρώσεων (πχ αναβάθμιση της κτηνοτροφίας).
Την ύδρευση με ελεγμένο, ποιοτικό, φθηνό νερό.
Την προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας, την ανάταξη των οικοσυστημάτων των ποταμών και των λιμνών.
Τη μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας με αξιοποίηση του πλούσιου υδατικού δυναμικού της.
Την προστασία των δασών και την ευεργετική υδρονομική επίδρασή τους, την αύξηση της φυτικής βλάστησης».
