Στο βιβλίο μου “Μνήμες Σαμαριάς”, σαν πρόλογο, αναφέρομαι σε κείμενο του αλησμόνητου λογοτέχνη Νίκου Αγγελή με τον τίτλο “Σαμαριά Μάνα μου” και στον επίλογο τελειώνω με το δικό μου συμπέρασμα “Σαμαριά Αγάπη μου”.
Kαι αυτό γιατί από το 1952 ήταν ο πιο αγαπημένος μου τόπος στα ορεινά Σφακιά και γενικά τα ορεινά των Χανίων.
Στο ίδιο σύγγραμμα αναφέρομαι βιβλιογραφικά στις πάνω από 200 δημοσιεύσεις μου, για 50 χρόνια, για τα προβλήματα της περιοχής όπως τα αντιλαμβανόμουνα εγώ. Γι’ αυτό και σήμερα θα αναφερθώ και πάλι για κάτι όμοιο.
• Προσωπικό. Για δεκαετίες, η προκήρυξη πρόσληψης προσωπικού κάθε κατηγορίας, γίνεται τις ημέρες που ανοίγει ο Δρυμός και το προσωπικό φθάνει εκεί στα μέσα της περιόδου και ευρίσκεται σε… ανάπαυση, αφού κλείσει το φαράγγι αλλά η σύμβασή των ισχύει ακόμη και γι’ αυτό φυσικά δεν φταίνε αυτοί. Τώρα, άμεσα, πρέπει να κινηθεί η διαδικασία.
• Εισιτήριο – Εσοδα. Οπως πληροφορήθηκα είχε γίνει πρόταση από την αρμόδια Yπηρεσία, το εισιτήριο των πέντε (5) ευρώ να γίνει επτά (7), αλλά απορρίφθηκε πέρυσι. Για τόσες υπηρεσίες, τόσο μεγάλη διαδρομή και εγκαταστάσεις, αυτό είναι πολύ λίγο και μη μας αναφέρουν κάποιοι ότι αν γίνει 10 ευρώ θα… μειωθεί η κίνηση, που έχει ήδη μειωθεί κατά πολύ, από αυτήν της δεκαετίας του 1990. Ακόμη, τα έσοδα να παραμένουν στις δύο αρμόδιες υπηρεσίες που να έχουν και την ευθύνη πρόσληψης του προσωπικού, έργων στην περιοχή και ευρύτερα στα Λευκά Ορη. Αίτημα από της ιδρύσεως του Δρυμού.
• Εκκλησίες. Για μισό αιώνα, προσπαθούμε να συντηρηθούν όπως αρμόζει, οι πέντε εκκλησίες του φαραγγιού, όχι μόνο σαν θρησκευτικά μνημεία αλλά και σαν ιστορικά κρησφύγετα κυνηγημένων, και έργα τέχνης ναοδομίας. Σχεδόν τίποτα δεν έγινε. Λίγα πράγματα έγιναν. Και ακόμη η Παναγιά της Αγ. Ρουμέλης, η Αγία Τριάδα, Αγ. Παρασκευή και Αγ. Γεώργιος και ο σπηλαιώδης του Αγ. Αντωνίου. Σε δημοσίευμα των “Χ.Ν.”, 30-6-1998, υπάρχει ο τίτλος “Αποκατάσταση Μνημείων Δρυμού Σαμαριάς” σαν απάντηση σε ερώτηση που κατάθεσε ο τότε βουλευτής Χανίων κ. Σήφης Μιχελογιάννης. Λίγα έγιναν.
• Ελικοδρόμιο. Η αποκατάσταση για χρήση του ελικοδρόμιου Αγ. Ρουμέλης, που κόστισε πολύ χρήμα, για να είναι εξ’ αρχής σχεδόν άχρηστο και έτσι να υπάρχει, σοβαρό αίτημα των κατοίκων για τα επείγοντα περιστατικά να διανοιχτεί δρόμος.
• Λιμενικά. Να προχωρήσει η κατασκευή λιμενικών έργων.
• Πακέτα διαμονής. Να υποδειχτεί στα τουρ. γραφεία να οργανώνουν πακέτα διαμονής εις την Αγ. Ρουμέλη με προγράμματα πεζοπορικών διαδρομών ως το Κάστρο Πίσκοπος και το πιο ψηλά από αυτό. Το ανατολικά κάστρο στο Αγγελοκάμπι, την παραλία Αγίου Παύλου. Ακόμη σε μίνι κρουαζιέρα ως την μοναδική παραλία – έξοδο των φαραγγιών Κλάδου – Τρυπητής και διά θαλάσσης Αγίου Παύλου και πολλά άλλα.
• Καθαριότητα – παρκάρισμα. Να αυξηθεί η μέριμνα καθαριότητας στην Αγία Ρουμέλη και να λυθεί το πρόβλημα της χείριστης εμφάνισης των γεμάτων δρόμων του χωριού από οχήματα. Οταν οι επισκέπτες τερματίζουν το φαράγγι γνωρίζουν ότι φθάνουν σε παραδοσιακό Σφακιανό χωριό όπου δεν φθάνουν τροχοφόρα και όμως μένουν κατάπληκτοι με το θέαμα που αντικρίζουν.
Να αναστηλωθούν ή επανακατασκευασθούν κάποιες από τις επαγγελματικές κατασκευές των παλαιών κατοίκων όπως το υδροπρίονο, που το έφθασα να λειτουργεί, καρβουνοκάμινο, ρασοτρίβη, νερόμυλοι και κάποιο είδος αναπαράστασης στο χωριό Σαμαριάς από τον τρόπο συλλογής του ρετσινιού και του πίτικα, που βοηθούσαν καθοριστικά για την επιβίωση των κατοίκων εκεί.
Αυτό που κάποτε αναφέρθηκε, η αναστήλωση δηλαδή, του ερειπωμένου οικισμού Κάτω Χωριό Σαμαριάς, θα είναι στην πραγματικότητα χτίσιμο εξ αρχής με μια τεράστια δαπάνη και τελείως πεταμένα χρήματα που μπορούν, αν υπάρχουν, να χρησιμοποιηθούν σε ό,τι προηγουμένως ανάφερα.
Προσπάθησα στο βιβλίο μου, που αναφέρθηκα στην αρχή, να κάμω γνωστό σε επισκέπτες και μη, ότι το φαράγγι δεν είναι μόνο γκρεμνά καταπληκτικά, νερά, χλωρίδα και πανίδα, αλλά ότι είχε και ανθρώπους με παραδόσεις, ιστορίες, και ιστορία με τις χαρές και τις λύπες των, με πάρα πολλές βιοποριστικές ασχολίες και γενικά ό,τι δεν αναφέρονταν στα αμέτρητα φυλλάδια, οδηγούς και βιβλία που έχουν κυκλοφορήσει για τη Σαμαριά.
Πέρσι θα πήγαινα στο φαράγγι της Σαμαριας αλλά ο καιρός μας τα χαλασε έτσι το γκρουπ πηγε στο φαράγγι Αγιας Ειρήνης.Εκπληκτος ειδα σπασμενα σκαλοπατια,διαλυμενες περιφραξεις,
βρωμικες και ακαταλληλες τουαλέτες που μόνο σε τριτοκοσμικες χώρες αξίζουν.
Οι βρυσες γεμάτες μελισσες,ενώ είδα και
σκουπιδια.Μας είπαν πως πολλές φορές δεν υπάρχει άτομο στο ταμειο και ο κόσμος
πάει δωρεάν.Οι δε χρεωσεις στο κέντρο όπου τελειώνει το φαράγγι μεγάλες.Τρια ευρώ για ένα αναψυκτικό…μικρό εννοω.
Γιατί να πάει ο τουρίστας;Για να δει μια
χώρα που του παίρνει εκατονταδες ευρώ αλλά δεν του προσφέρει κάτι;Τα φαραγγια σας
βγαζουν πολλά εκατομμύρια τον χρόνο .Τι
κανουν τόσα λεφτά;
Ποιος τα τρώει;Γιατί δεν γίνονται έργα σε αυτά και πώς γίνεται σήμερα με την εξέλιξη της τεχνολογίας να μην έχουν σήμα τα κινητά εκεί;
Κάτι τελευταίο ..στο φαράγγι Αγιας ειρήνης.εχει ένα πολύ επικίνδυνο σημείο.Ενας καταρρακτης..όπου πατάς σε βραχο και πρέπει να πηδηξεις απέναντι..Από κάτω είναι λακκος..
που εσκαψε το ποτάμι Εκεί θα εχετε νεκρους
καθως δεν υπάρχει τρόπος να γίνει γνωστό ότι επεσε άνθρωπος εκεί καθως δεν λειτουργουν τα κινητά ούτε σχοινια η σκαλες υπάρχουν εκεί.
Επειγει η παρακαμψη του σημειου..να ευχεστε
να μην πέσει κόσμος εκεί μέσα.
Ντρεπομαι που εχετε τόσα ωραία μέρη
αλλά οι αρμοδιοι δεν τα προσεχουν.
Άρα εχετε απώλεια εσοδων ,τα λεφτά τα τρώνε μάλλον οι εργαζόμενοι είτε οι γραφειοκρατες και ο ιδιωτες διωχνουν κόσμο με τις χρεωσεις λας βεγκας που βάζουν.