Κύριε διευθυντά,
«έγινε η ασχήμια συνήθεια», όντως συμφωνώ με την άποψη του κ. Γιώργου Ουντράκη, συνεργάτη των Χανιώτικων νέων, και θέλω να αναφέρω διάφορες παλαιότερες σκέψεις μου, με αφορμή αυτές τις αναφορές.
Οι σκαλωσιές, οι πολυσυζητημένες, οι χρόνιες, οι μόνιμες πλέον, οι επικίνδυνες και διαχρονικές. Ως πότε ακόμη θα τις έχουμε; Νομίζω πλέον ότι δεν θα θέλαμε να φύγουν. Έγινε μια καθημερινή συνήθεια, να περνάμε από κάτω. Έγινε πλέον βίωμα να βλέπουμε από μακρυά το ρολόι με όλη αυτή την προσθήκη που το κάνει διαφορετικό…
Σκέπτομαι, ότι όταν έλθει η νέα δημοτική αρχή, θα προβληματισθεί σοβαρά, αφού αποκαταστήσει το πρόβλημα του Ρολογιού, αν θα βγάλει τις σκαλωσιές. Πώς θα αντέξουμε δίχως αυτές; Πώς θα ακτικρύζουμε το Ρολόι δίχως το πράσινο μπαλκόνι γύρω του; Πώς θα περνάμε από το πεζοδρόμιο και δεν θα αισθανόμαστε πάνω από τα κεφάλια μας, όλο αυτό το κατασκεύασμα;
Έλλειψη μεγάλη…
Οσο όμως ακόμη έχουμε το προνόμιο να τις έχουμε, έπρεπε να τις αξιοποιήσουμε θετικά λόγω Χριστουγέννων. Να τις αναδείξουμε εορταστικώς. Λαμπιόνια, γιρλάντες στα σίδερα, κόκκινοι φιόγκοι και ένα επιβλητικό χριστουγεννιάτικο δένδρο στο μπαλκόνι θα αναδείκνυε την όλη κατασκευή.
Τις γιορτές όλοι στολιζόμαστε. Παρεμπιπτόντος και ένας κόκκινος φιόγκος στο φλοτέρ του συντριβανιού μας νομίζω ότι θα έκανε τη διαφορά…
Μαριάννα Μαυροματάκη
