Προτάσεις – παραχωρήσεις

Ενα – ένα κάθε ζήτημα που προκύπτει, προϊόντος του χρόνου, προσπαθεί η κυβέρνηση να το λύσει, αντιμετωπίζοντας δυσκολίες και προβληματιζόμενη για το ποια πολιτική θα ακολουθήσει, χωρίς να προκληθούν τετελεσμένα. Επειδή τα πράγματα είναι ασαφή και οι εξελίξεις γρήγορες, η μια διαδέχεται την άλλη, όπου αναταράξεις έρχονται με την τρόικα για τα ληξιπρόθεσμα, απασχολεί την κυβέρνηση το απρόβλεπτο, που μπορεί να πάρει διαστάσεις μη ελεγχόμενες. Στον αντίποδα η αξ/κή αντιπολίτευση διαμορφώνει έναν χαρακτήρα υπεύθυνης πλέον πολιτικής δύναμης και οσμιζόμενη την επιθυμία της πλειοψηφίας των πολιτών, εναρμονίζεται μ’ αυτήν προσεγγίζοντάς την.
Και επειδή τα προβλήματα ούτε ξεκάθαρα είναι, ούτε λύνονται όλα μαζί, το πλέον ορατό αφήνουν να φανεί, ότι είναι η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η διαδικασία εκλογής επηρεάζει μόνο την κατάσταση και όχι το πρόσωπο του προέδρου, το οποίο στερείται ουσιαστικής εξουσίας, λόγω περιορισμού αρμοδιοτήτων πολιτικής φύσεως.
Υπό τις παρούσες συνθήκες, σύμφωνα με δηλώσεις των αρχηγών των κομμάτων, οι αριθμοί για την προεδρική πλειοψηφία φθάνουν και δεν φθάνουν. Επροτάθη, λοιπόν, από εξωθεσμικό παράγοντα, να γίνει Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών, να συμφωνήσουν επί του πρακτέου, για να σταματήσει η προεδρολογία, ώστε να εξαντλήσουν τις προσπάθειές τους προ επίλυσιν άλλων οικονομικών και εθνικών προβλημάτων, που έχουν προκύψει, πράγμα για το οποίο οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος δεν συνεφώνησαν.
Επειδή όμως η Κουμουνδούρου έχει σταθμίσει ότι η αβεβαιότητα περί την εκλογή Π.τ.Δ. μπορεί να προκαλέσει υλική και ηθική ζημία στην πολιτική πορεία του τόπου, κάνει στροφή, μετριάζοντας την αδιαλλαξία της και προτείνοντας την εκλογή προέδρου κοινής αποδοχής από την παρούσα Βουλή υπό την προϋπόθεση ότι θα δεσμευθεί δημοσίως η κυβέρνηση να προκηρύξει κατόπιν πρόωρες εκλογές. Με την κίνηση αυτή ο κ. Τσίπρας μόνο όφελος θα είχε και για έναν άλλο λόγο ότι δεν θα εκατηγορείτο ως παράγοντας αστάθειας.
Η πρόταση δεν έγινε αποδεκτή απ’ την κυβέρνηση. Ομως τέθηκε στο προσκήνιο ένα επικοινωνιακό παιχνίδι, στο οποίο, αν ο κ. Σαμαράς δεχόταν να λάβει μέρος, θα μπορούσε δημοσίως να θέσει τον κ. Τσίπρα ενώπιον των ευθυνών του, να γίνει διάλογος, ανεξάρτητα αν απέβαινε άγονος. Ο χειρισμός του θέματος της εκλογής του Π.τ.Δ. από τον κ. Τσίπρα βρίσκει αντίθετους αρκετούς μέσα στην Κουμουνδούρου, επειδή ο ίδιος μετακινείται απ’ την αρχική του δέσμευση ότι «καμία συμφωνία για τον πρόεδρο» προς νέα εκδοχή «να συμφωνήσουμε για τον πρόεδρο, αρκεί να γίνουν εκλογές». Η σύγκρουση μέσα στο κόμμα δεν εκδηλώνεται δημόσια, αφήνεται όμως να εννοηθεί, ότι σε περίπτωση που ενέδιδε ο κ. Σαμαράς και ξεκινούσε κάποιος διάλογος, ενδεχομένως να γινόταν ακόμα ένα βήμα περαιτέρω υποχώρησης.
Αλλά η κυβέρνηση και αυτή την ευκαιρία που της δόθηκε, δεν μπόρεσε να εκμεταλλευθεί, ένεκα της αδιαλλαξίας της να συνομιλεί για τα ζέοντα θέματα της χώρας με την αξ/κή αντιπολίτευση. Αντί να σηκώσει το γάντι ο κ. Σαμαράς, δίνει το δικαίωμα στον κ. Τσίπρα να είναι κερδισμένος επικοινωνιακά, αλλά και από πολιτικής τακτικής, που εξυπηρετεί τους στόχους του κόμματός του.