«Για να πατάς στέρεα στη γη, πρέπει το ένα πόδι σου να είναι έξω από τη γη»
Οδ. Ελύτης
Οταν πλέον ακούς αυτή τη φράση, φράση που συμπύκνωνε την ουσία της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ πριν 8 μήνες, καταλαβαίνεις αμέσως ότι η εκφορά της φράσης περιέχει πικρία, ειρωνεία για να μην πούμε χλεύη.
Πρώτη φορά αριστερά λοιπόν και να που βγήκε πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, γεννώντας μεγάλες προσδοκίες στον λαό. Ηταν το πρώτο μεγάλο ψέμμα όμως. Εκλογικεύουν τη μεγάλη στροφή προς τα δεξιά, με επιχειρήματα του τύπου ή κατάσταση είναι δύσκολη δεν υπάρχει εναλλακτική, η χώρα θα πάει στα βράχια. Στοχοποίησαν τον Βαρουφάκη διότι ήταν ενοχλητικός στους χρηματοσυμμορίτες και άρχισαν την προπαγάνδα για να υφαρπάξουν εκ νέου την ψήφο του λαού στις 25 Γενάρη. Τώρα το ψέμμα ήταν: Το μνημόνιο είμαστε αναγκασμένοι να το ψηφίσουμε παρ’ ότι δεν το πιστεύουμε. Αλλά αν βγει η δεξιά θα το στρέψει δεξιά, νεοφιλελεύθερα, επομένως ψηφίστε εμάς να το πάμε αριστερά! Πράγματι τους τελευταίους μήνες το πήγαν αριστερά, πιο αριστερά δεν γίνεται!
Κορυφαίος υπουργός τους είπε πρόσφατα: Είχαμε τρεις κάβους να περάσουμε
α) Τα 48 προαπαιτούμενα, τα οποία τα ικανοποιήσαμε επιτυχώς!
β) Την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών την οποία κάναμε επιτυχώς!
γ) Την αξιολόγηση την οποία θα κάνουμε επιτυχώς!
Και μετά έρχεται η ρύθμιση του χρέους! Και η κοινωνία στον Καιάδα.
Να πούμε είναι ασχετοσύνη, πονηρία ή κυνισμός; Δεν είπε βέβαια ότι ερχεται και το δεύτερο πακέτο προαπαιτούμενων (αγροτικό, ασφαλιστικό κλπ). Είναι ο λόγος που ψάχνουν συνενόχους.
Ο λογικός συμπερασμός της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στο επίπεδο της πολιτικής είναι ότι τέτοιο νεοφιλελεύθερο μνημόνιο καμία δεξιά δεν μπορούσε να περάσει. Αλλά στην ιστορία, το ξέρουμε αυτό, πάντα υπάρχει ο χρήσιμος ηλίθιος.
Στο επίπεδο της ιδεολογίας όμως συνετελέσθη η απόλυτη καταστροφή. Αυτό που ούτε οι συντηρητικοί έλεγαν το «διδάσκει» ο ΣΥΡΙΖΑ. Διδάσκει δηλαδή το τέλος της ιστορίας, το τέλος της κοινωνικής εξέλιξης. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Μόνον η καλύτερη διαχείριση της κοινωνικής βαρβαρότητας. Αλλά και γι’ αυτό το «καλύτερη» πρέπει να αμφιβάλλει κανείς. Αν αυτή είναι η αριστερά τότε έχουν δίκιο που μας ρωτάνε όταν κάνουμε κριτική, ποια είναι η αριστερά. Σωστά ρωτάνε, αφού αυτοί νομίζουν ότι η αριστερά είναι η θεραπαινίδα του συστήματος. Κρίμα.
Τα προβλήματα θεωρίας που ούτως ή άλλως έχει η αριστερά και τα προβλήματα στρατηγικής, δεν τους απασχολούν. Η συγκρότηση ενός συλλογικού πολιτικού υποκειμένου που θα προχωρήσει στην κοινωνική αλλαγή είναι έξω από τις στοχεύσεις τους.
Λοιπόν είμαστε αναγκασμένοι να είμαστε απέναντι απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, υπερασπιζόμενοι έτσι το όνειρο, το οποίο όταν στο σκοτώσουν πεθαίνεις. Δυστυχώς, πολύ γρήγορα επισυνέβη η ενσωμάτωση -λόγοι και ερμηνείες υπάρχουν πολλές- αλλά η αριστερά θα πρέπει να προβληματιστεί, να ανασυγκροτηθεί, να αναστοχαστεί για τα μελλούμενα.
Σαν αναχωρητισμός σας μοιάζει αλλά ένας «αναχωρητής» για τους μισούς είναι αναγκαστικά, για τους άλλους μισούς, ένας «ερχόμενος» μας λέει ο ποιητής….
