Αμερικανοί και μεξικανοί επιστήμονες κατάφεραν για πρώτη φορά να δημιουργήσουν στο εργαστήριο γυναικείους κόλπους, από τα κύτταρα γυναικών που είτε είχαν αφύσικο κόλπο, είτε δεν είχαν καθόλου. Πρόκειται για ένα ακόμα σημαντικό επίτευγμα στο πεδίο της αναγεννητικής ιατρικής, η οποία φιλοδοξεί να καταστήσει κάποτε περιττή τη δωρεά οργάνων για μεταμόσχευση, καθώς έχει ήδη αναδημιουργήσει στο εργαστήριο διάφορα όργανα, όπως τραχείες, ουροδόχους κύστες και ουρήθρες. Εξάλλου, μια δεύτερη ελβετική επιστημονική ομάδα για πρώτη φορά αναδημιούργησε στο εργαστήριο ρουθούνια μύτης.
Στην πρώτη περίπτωση, οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή ουρολόγο – χειρουργό Άντονι Ατάλα, διευθυντή του Ινστιτούτου Αναγεννητικής Ιατρικής του Βαπτιστικού Ιατρικού Κέντρου Wake Forest, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο ιατρικό περιοδικό “The Lancet”, σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερς και το “New Scientist”, εμφύτευσαν τους καλλιεργημένους στο εργαστήριο κόλπους σε τέσσερις κοπέλες ηλικίας 13 έως 18 ετών. Οι νέες έπασχαν από το σπάνιο γενετικό «σύνδρομο Μάγιερ – Ροκιτάνσκι – Κίστερ – Χάουζερ», από το οποίο πάσχουν περίπου μία στις 5.000 γυναίκες, που έχουν υπανάπτυκτο ή ανύπαρκτο κόλπο.
Οι έλεγχοι που ακολούθησαν, έδειξαν πως οι εμφυτευμένοι κόλποι σιγά – σιγά ενσωματώθηκαν πλήρως και δεν διακρίνονται πλέον από τους υπόλοιπους ιστούς των γυναικών, οι οποίες είναι πια σεξουαλικά ενεργές, έχοντας κόλπους με φυσιολογική λειτουργία, χωρίς να πονάνε. Δύο από τις γυναίκες, που είχαν γεννηθεί με μήτρα αλλά όχι κόλπο, σήμερα πλέον έχουν κανονική περίοδο.
Παραμένει ακόμα αβέβαιο αν οι τέσσερις γυναίκες θα μπορέσουν να γεννήσουν, όμως, όπως είπε ο Άντονι Ατάλα, εφ’ όσον έχουν περίοδο κανονικά, αυτό σημαίνει ότι οι ωοθήκες τους λειτουργούν φυσιολογικά, συνεπώς είναι πιθανό να γίνουν μητέρες στο μέλλον, ιδίως με υποβοηθούμενη αναπαραγωγή.
Μέχρι σήμερα, η λύση για τις γυναίκες με αυτό το σπάνιο σύνδρομο ήταν η μεταμόσχευση ιστού από το έντερο ή το δέρμα των γυναικών, όμως και στις δύο περιπτώσεις υπήρχαν προβλήματα (άσχημη οσμή, πιθανή καταστροφή μοσχεύματος κ.α.). Το πρόβλημα είναι πιο σοβαρό, όταν δεν υπάρχει καθόλου άνοιγμα του κόλπου, οπότε το αίμα της περιόδου δεν μπορεί να διαφύγει και συσσωρεύεται στην κοιλιά της νέας, προκαλώντας πόνους και άλλες επιπλοκές.
Η νέα τεχνική βασίζεται στη συλλογή μιας μικρής ποσότητας κυττάρων από τον γεννητικό ιστό των γυναικών. Στη συνέχεια, γίνεται καλλιέργεια στο εργαστήριο δύο ειδών κυττάρων, μυϊκών και επιθηλιακών. Στο επόμενο στάδιο, μετά από ένα μήνα, διαδοχικά στρώματα αυτών των κυττάρων απλώνονται πάνω σε μια βιοδιασπώμενη “σκαλωσιά” κόλπου από κολλαγόνο και το πρόπλασμα αυτό του οργάνου διαμορφώνεται κατάλληλα για να ταιριάξει στην ανατομία κάθε νέας.
Τελικά, με χειρουργική επέμβαση, το νέο όργανο εισάγεται στο σώμα της και ενώνεται με τα ήδη υπάρχοντα αναπαραγωγικά όργανα. Μετά την εμφύτευση, νεύρα και αιμοφόρα αγγεία σταδιακά σχηματίζονται στο νέο όργανο, τροφοδοτώντας το, ενώ σιγά – σιγά η “σκαλωσιά” απορροφάται από τον οργανισμό και νέα κύτταρα αναπτύσσονται, τα οποία την αντικαθιστούν. Ύστερα από έξι μήνες περίπου, σύμφωνα με τον Άντονι Ατάλα, δεν μπορεί να διακρίνει κανείς ένα φυσιολογικό κόλπο από έναν που έχει καλλιεργηθεί στο εργαστήριο. Πρόσθεσε πάντως ότι η ευρεία κλινική χρήση της νέας μεθόδου θα πάρει ακόμη μερικά χρόνια.
