Πρώτο θύµα η γλώσσα

»…. Όταν οι αξονικές αξίες βάλλονται από ανάξιους
»… Μια ετυµολογική προσέγγιση

Παράγωγον τοῦ «ἄγω», ἤτοι, «καθοδηγῶ» ἵσταται ἡ «ἀξία»
καὶ αὐτὴ γεννᾶ τὸν «ἄξονα», ὡς λόγου ἀνταξία.
Ὁ τοῦ ἄξονος ἀγόµενος νοεῖται δὲ ὡς «ἄξιος»,
κι ὁ παρεκκλίνων τ’ ἄξονος νοεῖται ὡς «ἀνάξιος».
Ὁ ἄξων εἶναι δίπολος, καὶ πέριξ τοῦ γυρίζει
τοῦ κάθε ἔθνους ὁ τροχὸς καὶ ὅ,τι τοῦ ἀξίζει.
Τὸν τῶν Ἑλλήνων ἄξονα στηρίζουν δύο πόλοι:
Ἐκεῖνος γὰρ τῆς Φύσεως καὶ ὁ Λόγος ἐν τῇ πόλει.
Ἡ φύσις γὰρ καθοδηγεῖ, ἡ πόλις ἐκπαιδεύει
κι ἡ γλῶσσα π’ ἀναδύεται ὅλες τὶς ἔννοιες δεύει.
Αἱ ἔννοιαι ἀποτίθενται τῷ νῷ τῆς Μνηµοσύνης
καὶ ἦθος, ὕφος διαµορφώνουν – τέκνα Σωφροσύνης.
Ἀξία ἀδιαµφισβήτητη ἡ τῶν Ἑλλήνων γλῶσσα,
«ἔννοιαποσαφηνίζουσα», «τρισχιλιετιοζώσα».

Κατόπιν αυτού, ας εξηγήσωµεν τι εννοεί ο ποιητής…
Το ρήµα «άγω», που σηµαίνει «κατευθύνω», σχηµατοποιείται µετοχικώς ως «άξων», που περιγράφει αυτόν που θα «κατευθύνει». Ως παράγωγα του «άξονος» προκύπτουν τα λήµµατα αξία και το επίθετο άξιος, το οποίον χαρακτηρίζει τον άνθρωπο που ενσωµατώνεται στον εθνικό του άξονα µε κοινές αξίες, τουτέστιν, εκείνον που διέπεται από τους θεσµούς και αξίες καθιστώντες αυτόν ως ένα υγιώς ενεργό µέλος της κοινωνίας του. Εν αντιθέσει, οι παρεκκλίνοντες αυτών των θεσµικών αξιών χαρακτηρίζονται ως ανάξιοι.

Είτε νοητός, είτε φυσικός, ο κάθε άξονας διέπεται από την λογική της Φύσεως, η οποία απαιτεί δύο αντίρροπες δυνάµεις δια την στερέωσή του, ακριβώς όπως ο πλανήτης µας αξίως ισορροπεί περιστρεφόµενος µεταξύ των αντιθέτων νοητών στερεωµάτων ενός Βορείου Πόλου και ενός Νοτίου Πόλου.
Κατά τον ίδιον τρόπον, η ισορροπηµένη «στρέψις» κάθε φυσικού, αλλά και κοινωνικού θεσµού (εφόσον η φύσις διδάσκει), επιτυγχάνεται µεταξύ ετερωνύµων πόλων, όπως εκείνους του πατρός και της µητρός, οι οποίοι συγκροτούν την οικογένεια (από τον οίκο και το γένος που γεννά η συνέργεια των ετερώνυµων πόλων – εκείνον του αρσενικού και του θηλυκού). Φυσικά, η σωστή ανατροφή ενός άξιου τέκνου προϋποθέτει και την αξιοσύνη και των γονέων.

Συνελόντι ειπείν, οι δύο πόλοι οίτινες στερεώνουν τον άξονα ενός υγιούς πολιτισµού εισίν αυτός της ΦΥΣΕΩΣ και εκείνος του ΛΟΓΟΥ. Τουτέστιν, το φυσιολογικόν.

Όµως, όταν ανάξιοι ενός εθνικού άξονος θεσµοθετούν κατά του φυσιολογικού, αυτό επιφέρει την στρέβλωση του άξονος και συνεπώς το καίριο πλήγµα εις την συνοχή µίας κοινωνίας ανταξία ενός έθνους.

Και επειδή η Ελληνική γλώσσα φέρει όλες τις αξίες ενός υγιούς πολιτισµού, εκείνη είναι το πρώτο θύµα της καταρρεύσεως. Και τίποτα δεν είναι ενδεικτικώτερον αυτής της καταρρεύσεως όπως η τρέχουσα στρέβλωση του λήµµατος «οµόφυλος», το οποίον ενώ κάνει λόγο για όσους ανήκουν στην ίδια φυλή, παίρνει την θέση του λήµµατος «οµοφυλόφιλος» το οποίον λήµµα αναφέρεται στην «διαστροφή της ένωσης των αυτών φύλων» (όπως αναφέρεται στο λεξικό του Σταµατάκου), επειδή δια οµοφυλοφιλικών ενώσεων προσβάλλεται ο φυσιολογικός κανών που θέλει «τα ετερώνυµα να έλκονται και τα οµώνυµα να απωθούνται». Πως αλλιώς; Η φύσις ορίζει ότι µόνον τα ετερώνυµα δύνανται γεννάν.