Κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής διαμέναμε στο Ρέθυμνο, επειδή ήταν προπολεμικά η έδρα της τότε Τράπεζας Κρήτης, στην οποία ήταν διευθύνων σύμβουλος ο πατέρας μου, και που με την καταστροφή της στην κατοχή καταστράφηκε κι αυτός.
Διαμέναμε σε ένα παλαιό τουρκικό σπίτι, στην οδό Αρκαδίου, και κοντά στο λιμάνι, που σαν αρχοντικό είχε και μία πολύ μεγάλη αίθουσα με ζωγραφισμένη οροφή και τοίχους ψηλά. Ήταν πολύ μεγάλο και γι’ αυτόν είχαν επιτάξει το μισό περίπου οι Γερμανοί για διαμονή και στέκι της στρατιωτικής μουσικής της φρουράς Ρεθύμνου. Μιας και μουσικοί οι ένοικοι φέρονταν καλά και για πρώτη φορά δοκίμασα σοκολάτα, όταν κάποτε που… παρακάτσευα από το δωμάτιο μου έναν μουσικό με είδε και με φίλεψε. Κανονικά δεν έπρεπε να δεχθώ… τίποτα από τον κατακτητή, αλλά πού να καταλάβω εγώ οκτώ χρόνων τότε.
Λοιπόν την Πρωτοχρονιά στο μεγάλο δωμάτιο πραγματοποιούνταν η γιορτή για το νέο έτος που και πάλι… παρακάτσευα, αφού τέτοιες γιορτές ήταν άγνωστες για εμάς τότε. Γίνονταν ασφαλώς προσφωνήσεις και ευχές, γιατί ερχόταν εκεί και ο στρατηγός της περιοχής, αλλά το μόνο που θυμάμαι είναι ο πρωτόγνωρος Αϊ- Βασίλης. Κάποιος Γερμανός που είχε ντυθεί έτσι. Ήταν ένα αλησμόνητο θέαμα, μυθικό πλέον για εμένα, και πέρασαν πολλά χρόνια για να δω πάλι Αϊ- Βασίλη σε ελεύθερο πλέον τόπο.
Παρά το ότι τόσο μικρός, είχα την πρόνοια και μάζεψα μερικά “ενθύμια”, όταν εγκατέλειψαν το σπίτι και το Ρέθεμνος, οι Γερμανοί, τον Οκτώβρη του 1944. Από τις κάρτες που λάμβαναν οι στρατιώτες από δικούς τους με ευχές, καταχωρώ μία επίσης από ένα περιοδικό από Γερμανία με χριστουγεννιάτικες εικόνες.
