Πρωτοχρονιάτικη ανάμνηση…

Τούτες εδώ τις μέρες τις γιορτινές, η ψυχή κι η καρδιά μας ταξιδεύουν σ’ άλλους τόπους, χρόνους κι αγαπημένα μέρη, για να γευτούν το χάδι και τις νόστιμες λιχουδιές απ’ τα χεράκια της γιαγιάς, να πάρουν την ευχή και το πολυπόθητο χαρτζιλίκι απ’ το παππού,  για να βρεθεί η οικογένεια, θείοι, θείες, ξαδέλφια, κοινοί παππούδες στο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι, να τσουγκρίζουμε τα ποτήρια και να γιορτάσουμε όλοι μαζί…
Τι να πρωτοθυμηθεί ο καθένας μας…
Τόσα και τόσα -όμορφα κι άσκημα ομολογουμένως- ζήσαμε στα χρόνια που πέρασαν, αλλά όλο και κάποια καλή στιγμή, εξίτηλα αποτυπωμένη στη μνήμη, θ’ αναδυθεί απ’ τα βάθη της  και θα μας χτυπήσει τη πόρτα…
Ήταν μια μέρα, χειμωνιάτικη, σαν και τη σημερινή…
Σκοτεινιά, ψυχρούλα, οι δρόμοι ακόμα γλιστεροί απ’ τη βροχή που μούσκευε τα πεζοδρόμια όλη την προηγουμένη νύχτα…
Καλεσμένη σε τραπέζι βάδιζα ανέμελη ανάμεσα στον παππού και στη γιαγιά, που με κρατούσαν κι οι δυο απ’ το χεράκι, προς το σπίτι του αδελφού του παππού, που ζούσε εκεί κοντά με τον ένα γιο και την οικογένειά του…
Λίγα τα οχήματα τότε, που και που μας προσπερνούσε και κάποιο ποδήλατο ή αμαξάκι μ’ άλογο -απ’ αυτά που εκτελούσαν ακόμα χρέη ταξί στην πόλη- μας συνόδευε για λίγο ο εξαίσιος καλπασμός του, γύρω μας η ατμόσφαιρα γιορτινή -ο κόσμος ό,τι κι αν περνούσε προσπαθούσε να ξεχάσει και να γιορτάσει…
Παλιό νεοκλασικό το σπίτι, μας υποδέχτηκε ολόφωτο…
Μια μουσική από ακορντεόν έβγαινε από μέσα, η ονειρική μελωδία του κι οι μυρωδιές απ’ το φαγητό που ψηνόταν, ήλθαν ανάκατες και μας συνεπήραν καθώς χτυπούσαμε το μεταλλικό χεράκι, άνοιξε πρώτα το τζαμάκι, χαμογελαστό το πρόσωπο της θείας, άνοιξε κι η πόρτα διάπλατα και ω τι έκπληξη!!
Εκεί μπροστά μας στο μισό σχεδόν μήκος του ατέλειωτου διαδρόμου που συνέδεε τα δωμάτια, ένα τραπέζι καλυμμένο με χαρτί του μέτρου και πάνω του ολόκληρη… χαρτονένια πολιτεία -με τα σπιτάκια της φωτισμένα από μέσα- αναπαυόταν στη βάση ενός λόφου, όπου έστεκε λαμπερό χριστουγεννιάτικο δένδρο με μια επιβλητική φάτνη στη βάση του…
Περνούσα από αγκαλιά σε αγκαλιά, με τις ευχές να γεμίζουν τον χώρο, αλλά το μάτι να μην φεύγει απ’ το πανόραμα που αντίκριζε…
Εκθαμβη παρατηρούσα την μικρή χιονισμένη πολιτεία και δεν πίστευα στα μάτια μου.
Τι ήταν αυτό το… μεγαλούργημα, στην άκρη του οποίου ο θείος κάτι  ταχτοποιούσε ακόμα;
Ήταν επίπονο έργο χειρός του πολυτεχνίτη πρώτου ξαδέρφου της μαμάς!
Πρωτόγνωρο θέαμα κι ανεπανάληπτη εικόνα κι εμπειρία για μια παιδική ψυχή, που γυρίζει κι αυτή κάτι τέτοιες μέρες, για να μας  θυμίσει τις μικροχαρές του τότε και να μας ευχηθεί ό,τι καλύτερο…
Καλή Χρονιά σε όλους!
Ευτυχισμένο, γεμάτο υγεία κι αισιοδοξία το 2014!