» …και επίπλαστη αφθονία
H Ευρώπη και τα εδάφη της γνωρίζουν μια πρωτοφανή υγιεονομική παρακμή, την ίδια στιγμή που τα τρόφιμα πετιούνται μαζικά στα σκουπίδια, χωρίς την παραμικρή υποψία εξοικονόμησης πρώτων υλών αλλά πάνω απ΄όλα προσφορά τροφής σε αυτούς που πραγματικά την χρειάζονται.
Τα ακόλουθα στοιχεία της ίδιας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής φέρνουν στην επιφάνεια το πολύ σοβαρό θέμα με την κατασπατάληση των πόρων αλλά πάνω απ΄όλα την στυγνή κακοποίηση του περιβάλλοντος. Ας δούμε πρώτα το συμβαίνει στο εδαφικό ευρωπαϊκό περιβάλλον και ας αναλογιστούμε για λίγο τι έχουμε «καταφέρει» τις τελευταίες δεκαετίες.
Tο 60 έως 70 % των εδαφών στην ΕΕ, λοιπόν, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, βρίσκεται σε κακή κατάσταση υγείας. Επιπλέον, ένα δισεκατομμύριο τόνοι εδάφους εκπλένονται κάθε χρόνο λόγω διάβρωσης, γεγονός που σημαίνει ότι το εναπομένον γόνιμο επιφανειακό στρώμα εξαφανίζεται γρήγορα. Το κόστος που συνδέεται με την υποβάθμιση του εδάφους εκτιμάται ότι υπερβαίνει τα 50 δισ. ευρώ ετησίως.
Τι δείχνει αυτό; Ότι όλες οι ως τώρα πολιτικές οδήγησαν σε ένα πρωτοφανές περιβαλλοντικό αδιέξοδο, με ότι αυτό σημαίνει για την περαιτέρω ασφαλή διαβίωση. Και μάλιστα όλα αυτά λαμβάνουν χώρα την στιγμή που οι αποφάσεις που έχουν ληφθεί από την ΕΕ είναι αμέτρητες σε ότι αφορά την περιβαλλοντική προστασία.
Τι συμβαίνει λοιπόν στην πραγματικότητα; Να υποθέσουμε ότι οι αποφάσεις αυτές είναι ανεπαρκείς ή μη εφαρμόσιμες; Ή ότι οι εθνικές κυβερνήσεις σαμποτάρουν την όλη διαδικασία, με αποτέλεσμα οι αποφάσεις αυτές να μένουν στα χαρτιά και αυτό που γίνεται να είναι μόνο οι έγγραφες προειδοποιήσεις και οι αιτιολογημένες γνώμες από την ΕΕ προς τις εθνικές κυβερνήσεις για ελλιπή συμμόρφωση με τις κοινοτικές οδηγίες;
Πιστεύω πως το πιο πιθανό σενάριο είναι το δεύτερο. Αν κρίνω από την χώρα μας, υπάρχει τέτοια αδιαφορία προς το περιβάλλον αλλά και τόσα πρόστιμα για μη ενσωμάτωση των κοινοτικών οδηγιών στην εθνική νομοθεσία που μάλλον η όλη ιστορία έχει πάψει από καιρό να είναι έστω και ένα κακόγουστο αστείο.
Κατά τα λοιπά ο ιδιωτικός καπιταλισμός καλά κρατεί με ότι τον συνοδεύει και αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε με τα παρακάτω στοιχεία:
Περίπου 59 εκατομμύρια τόνοι τροφίμων (131 kg/κάτοικο) σπαταλούνται κάθε χρόνο στην ΕΕ, με εκτιμώμενη αγοραία αξία 132 δισ. ευρώ. Πάνω από το ήμισυ της σπατάλης τροφίμων (53 %) παράγεται από τα νοικοκυριά, ακολουθούμενη από τον τομέα της μεταποίησης (20 %).
Αν αυτό δεν αποτελεί την μεγαλύτερη απειλή που αναφύεται από το ίδιο το σύστημα εξουσίας και τους μηχανισμούς του, τις καλλιεργούμενες νοοτροπίες στους νεοευρωπαίους και την πλήρη αδιαφορία για την παρατεταμένη πείνα στην Αφρική, την Νοτιοανατολική Ασία και αλλού, τότε τι είναι;
Ο κρατικός καπιταλισμός της πάλαι ποτέ Ανατολής άφησε πίσω του διάφορους τύπους ερειπίων και μεταλαμπάδευσε στις επόμενες γενιές το γνωστό πλέον γνωμικό ότι κρατικός σοσιαλισμός ούτε σημαίνει φως, ούτε πρόοδος, πολύ περισσότερο περιβαλλοντική προστασία. Η πρώην ΕΣΣΔ και οι δορυφόροι της έγιναν μαζί με τα δυτικά κονσόρτσιουμ οι μεγαλύτεροι περιβαλλοντικοί μολυντές.
Τώρα πια γευόμαστε και αναλογιζόμαστε παθητικά την ρύπανση προερχόμενη από την Κίνα, ή την Ρωσία που πέρα από βάρβαρες εισβολές εποφθαλμιά και τον πλήρη έλεγχο της Ευρώπης από κάθε άποψη, μιας και η Ρωσία έχει καταστρέψει ποικιλοτρόπως το περιβάλλον της και ξοδέψει απελπιστικά τις πρώτες ύλες.
Η ΕΕ λοιπόν θα πρέπει να κάνει κάποτε το βήμα προς τα εμπρός και τον λόγο σε αυτό πρέπει να τον έχουν οι πολίτες και όχι οι καρικατούρες των εθνικών κυβερνήσεων που αν μη τι άλλο δεν κάνουν τα βασικά για να προστατέψουν τους ευρωπαίους πολίτες.
Θα το επαναλάβω: τα παραπάνω στατιστικά στοιχεία είναι της Κομισιόν – επίσημα και χωρίς την παραμικρή αμφισβήτηση.
Δεν είναι στην διακριτική ευχέρεια των εθνικών κυβερνήσεων των κρατών μελών να συμμορφωθούν κάποια στιγμή με αποφάσεις που σε τελευταία ανάλυση ως κράτη – μέλη της ΕΕ, τα ίδια ψηφίζουν και αποφασίζουν.
Το σύστημα πάντως που υποδεικνύει τον ανάλογο τρόπο ζωής, καλά κρατεί, μιας και τόνοι τροφίμων απορρίπτονται αφειδώς από τα ευρωπαϊκά νοικοκυριά, χωρίς δεύτερη σκέψη. Τρόφιμα που θα μπορούσαν να θρέψουν εκατομμύρια πεινασμένους σε προβληματικές και συνεχώς πληττόμενες από την επισιτιστική κρίση Ηπείρους.
Δεν απομένει, εν κατακλείδι, και πολύς χρόνος για να γίνει η κατάσταση μη αναστρέψιμη. Οι αποφάσεις πρέπει να παρθούν από τους ίδιους τους πολίτες αν οι κυβερνήσεις κωλυσιεργούν για τους δικούς τους λόγους. Σε αντίθετη περίπτωση θα περιμένουμε μέσα στην επίπλαστη αφθονία ένα βασανιστικό τέλος. Που για εκατομμύρια ανθρώπους έχει ήδη επέλθει.
