ΑΛΛΗ μια Πρωτομαγιά με ξεχωριστές «εργατικές» συγκεντρώσεις. Θαρρείς και η κάθε παράταξη έχει άλλου είδους «διαβαθμισμένους» εργαζόμενους! Απλά, κι αυτή η μέρα προσφέρεται για κομματική εκμετάλλευση και όχι για κοινούς εργατικούς αγώνες.
ΣΥΜΦΩΝΑ με το ιστορικό της μέρας, την 1η του Μάη του 1886 στις ΗΠΑ, 200.000 εργαζόμενοι, με τους πολυετείς αγώνες τους, επιτυγχάνουν το 8ωρο (οκτώ ώρες δουλειά, οκτώ ώρες ύπνος, οκτώ ώρες ανάπαυση) ασκώντας μεγάλη πίεση, με τα συνδικάτα τους, στο τότε στυγνό κεφάλαιο. Σε μια τους δε διαμαρτυρία (στο Σικάγο) η αστυνομία «χτύπησε», αφήνοντας πολλούς νεκρούς (εικόνα). Σε ανάμνηση αυτής της «πύρρειας» νίκης των εργαζομένων καθιερώθηκε η Πρωτομαγιά ως “Διεθνής Ημέρα των Εργατών”. Πιο συγκεκριμένα καθιερώνεται ως ημέρα των εργαζομένων στις 20 Ιουλίου 1889 κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Διεθνούς (Σοσιαλιστικής Διεθνούς) στο Παρίσι, σε ανάμνηση εκείνου του ξεσηκωμού των εργατών του Σικάγου. Είναι μια μέρα που υπενθυμίζει σε κυβερνήσεις και κεφάλαιο ότι οι αγώνες των εργατών για βελτίωση της ζωής τους δεν έχουν τελειωμό.
ΣΤΗ χώρα μας, εδώ και δέκα χρόνια, αποτελεί σχήμα οξύμωρο να «γιορτάζεται» η 1η του Μάη, όταν η μέρα αυτή βρίσκει τους Ελληνες εργαζόμενους να έχουν επιστρέψει σ’ ένα καθεστώς εργασίας που θυμίζει Μεσαίωνα: με ημιαπασχόληση και μηδαμινό μισθό, με ένα χαμηλότατο βιοτικό επίπεδο και περίπου μηδενική κοινωνική ύπαρξη (θάνατος μεσαίας τάξης). Οι αδιέξοδες πολιτικές, που ψηφίστηκαν και εφαρμόστηκαν όλα αυτά τα χρόνια, εξαθλίωσαν μισθωτούς και συνταξιούχους και έχουν στείλει στην ανεργία χιλιάδες Ελληνες (Η ανεργία το 2019 εγγίζει σχεδόν το 19%, το υψηλότερο στην Ε.Ε.). Η δε εκάστοτε κυβέρνηση συνεχίζοντας τις αδιέξοδες/καταστροφικές πολιτικές των δανειστών -και μάλιστα με το παραπάνω (αιματηρό υπερπλεόνασμα), φορτώνει στις πλάτες μισθωτών και συνταξιούχων τα βάρη της πολιτικής της.
ΓΙ’ αυτό μας ξενίζουν οι χωριστές συγκεντρώσεις -και εδώ στα Χανιά, ενώ η εργασία και τα δικαιώματα των εργαζομένων είναι κοινά! Μήπως θα πρέπει οι πάσης φύσεως συνδικαλιστές, αφήνοντας κατά μέρος τις κομματικές τους πεποιθήσεις, να αναθεωρήσουν τη γενικότερη “πεπατημένη” πολιτική τους και να σκεφτούν το θέμα «εργασία/δικαιώματα» σε νέες βάσεις;
