Πρόβαλε μυριοστόλιστη του Μάη η πρώτη μέρα
κι όπου διαβεί χαρούμενη στέλνει γλυκά φιλιά
χιλιάδες κελαηδήματα σκορπάνε στον αγέρα
σαν να της λεν «καλώς τηνε» του δάσους τα πουλιά.
Μα κι η αυγούλα με δροσιά έρανε τα λουλούδια
να λάμπουν περισσότερο στον ήλιο όταν τη δουν
και τα ζουζούνια στους αγρούς θαρρείς της λεν τραγούδια
και μ’ ένα τρόπο ξέχωρο σήμερα τραγουδούν.
Της λεύκας της πεντάμορφης στον ποταμό ’κει πέρα
θαρρείς χορό τα φύλλα της έστησαν μαγικό
που είδαν την ώρια του μαγιού, τη μοσχοθυγατέρα
που ΄χει τις μύριες ομορφιές και πρόσωπο αγγελικό.
Κι οι πεταλούδες χαρωπές πετούνε στον αέρα
λες την καλωσορίζουνε με χάρη περισσή
κι όλα στην πλάση σήμερα θαρρείς παίζουν φλογέρα
κι έρωτας με την κούπα του κερνάει γλυκό κρασί.
Πολλοί το λεν κι ο έρωτας πλιότερο τα πυρώνει
τα βέλη του στον ήλιο σου κι όποια τρυπούν καρδιά
πρίχου να δύσει, πιο γερές τις ρίζες του απλώνει
στα μύχια της κι όσο χτυπά μένουν εκεί βαθιά.
Ω μυριοστόλιστη γλυκιά, του Μάη όμορφη κόρη
όσες ψυχές ζουν μοναχές, στην έρμη τους γωνιά
διώξ’ τους της θλίψης που φορούν το μαύρο πανωφόρι
να τις τυλίξει ο ήλιος σου να νιώσουν ζεστασιά.
Κι όποια καρδούλα μοναχή τη βρει η δική σου αυγή
στο λιόγερμα σου ας ήτανε να νιώσει πληγωμένη
από τα βέλη του έρωτα γλυκά να αιμορραγεί,
κόρη ακριβή της Άνοιξης, ω τρισχαριτωμένη.
