Πρωτομαγιάτικη πανδαισία…

Πήραμε ήδη την ανηφόρα και πίσω από μια στροφή  μας υποδέχεται ένα φανταστικό τοπίο, όπου κυριαρχεί το γκρίζο της σκληρής πέτρας, το πράσινο της φύσης και  το κίτρινο των ανθισμένων ασπαλάθων…
«Έχει ασπάλαθος ανθό/ έχει η πέρδικα αβγό,/ έχει ο ασπάλαθος λουβί/ έχει η πέρδικα πουλί!» μας έρχεται στο νου η γνωστή ρήση καθώς συνεχίζουμε την πορεία μας δια μέσου των ψηλών  βουνών του νησιού,  απολαμβάνοντας την Κρητική φύση, σ’ ένα  φανταστικό           -γεμάτο μυρωδιές, εικόνες κι εντυπώσεις- ανοιξιάτικο τοπίο!
Είναι πολύ πρωί ακόμα, γκρίζος ο ουρανός, ένας ήλιος χλωμός κάνει δειλά την εμφάνισή του που και που πίσω απ’ τη συννεφιά, κάτασπρα χωριουδάκια εμφανίζονται μπρος μας, χάνονται και προβάλουν ξανά κάτω απ’ την εναλλασσόμενη σκιά και φως του πρωινού, προσθέτοντας στην ομορφιά της Κρητικής γης, που λες και βάλθηκε σήμερα να μας μαγέψει!
Ανεβαίνουμε, κατεβαίνουμε, προχωρούμε και δεν ξέρουμε τι να πρωτοθαυμάσουμε!
Εδώ μια σειρά μικρά καμαρωτά κυπαρίσσια οριοθετούν την άκρη του δρόμου, εκεί -πίσω απ’ τον συνοικισμό- πέντε – έξι κλαίουσες υποκλινόμενες μας καλωσορίζουν! Τα γεμάτα δύναμη καινούργια φυλλώματα των αιωνόβιων πλατανιών της ρεματιάς που τράβηξαν την προσοχή μας, δίνουν γοργά τη θέση τους στις ελισσόμενες, κρεμαστές κουμαριές της επόμενης ψηλής κορφής…
Να και μερικά αγριοκάτσικα που ακροβατούν, πηδώντας ανέμελα από βράχο σε βράχο! Παρέκει δυο παλιές μυλόπετρες στολίζουν έναν πετρόκτιστο τοίχο, ακολουθούν φράχτες και τοιχάκια σφιχταγκαλιασμένα μ’ αγριολούλουδα και θαμνοειδή. Να κι ένα τριγωνικό κομμάτι, στο πέρα βουνό του ονειρικού καλειδοσκοπίου μας, ολοκόκκινο απ’ τις παπαρούνες που το έχουν καταλάβει! Ιδού και δυο δίδυμα λοφάκια που μας πλησιάζουν πλουμισμένα με σγουρούς θάμνους σ’ όλες τις αποχρώσεις του πράσινου! Από κοντά κι  άλλη μια ρεματιά, πνιγμένη στον ανθό των ψηλών δένδρων της, να μας αφήνει έκθαμβους με το μεγαλείο της…
Χαρά θεού είναι σήμερα η φύση που ξεδιπλώνεται σ’ όλη της την ομορφιά μπρος στα έκπληκτα μάτια μας καθώς ο χρόνος συμπορεύεται αδιαμαρτύρητα μαζί μας και μ’ έκπληξη διαπιστώνουμε πως έχουμε ήδη αρχίσει να κατηφορίζουμε προς Κάντανο!
Προσπερνάμε την ηρωική κωμόπολη και πορευόμαστε για λίγο σε ίσιο έδαφος ανάμεσα σ’  αμπέλια, λεύκες,  ανθισμένες ελιές,  και πολύχρωμα ταπέτα από μαντηλίδες, χαμομήλι, μολόχες…
Υστερα παίρνουμε πάλι την ανηφόρα, από πάνω μας γυμνοί λόφοι -ίδιοι σεληνιακό τοπίο με τη σκληρή τους πέτρα  διαβρωμένη σε τόπους – τόπους γεμάτη σπηλιές και κουφάλες- να κυριαρχεί, μας θυμίζουν πως φτάσαμε σ’ ένα ακόμα ψηλό σημείο της διαδρομής!
Άλλη μια στροφή κι ω τι έκπληξη!
Εκεί στο βάθος -στο σημείο που χαμηλώνουν τα βουνά- το μπλε του ξάστερου πλέον ουρανού μας γίνεται ένα με το γαλάζιο της θάλασσας, ένα ελαφρό αγέρι παιχνιδίζει στα γύρω φυλλώματα κι η αύρα η θαλασσινή, η μυρωδάτη, μας υποδέχεται όλο χαρά…
Οδεύουμε τώρα μέσα σε μια ευδαιμονία προς τον τελικό προορισμό μας, ανάμεσα στη δενδροστοιχία ευκαλύπτων του κεντρικού δρόμου της Παλιόχωρας και σκεφτόμαστε πως τίποτα  δεν λείπει απ’ την Κρητική γη!
Μια γη γεμάτη ομορφιές και πλούτο…
Γη ηρώων και παλικαριών, που χρόνια πολεμούσαν για την υπερασπιστούν, και να μας τη παραδώσουν…
Δικός μας είναι  λοιπόν, ετούτος εδώ ο επίγειος… παράδεισος!
Ας τον χαρούμε!!
Χωρίς γκρίνιες, χωρίς αγωνίες, χωρίς μεμψιμοιρίες…