Πρωτομαγιάτικο

Κύριε διευθυντά,
σου γράφουμε από μακριά.
Δεν είναι ποίημα αυτό το
μακρυνάρι μα ούτε και επιστολή
όπως ίσως νομίσουνε πολλοί.
Είναι όσα δεν είπαμε
και θα ‘πρεπε.
Είναι το γαλανό κομμάτι
τ’ ουρανού που χάνεται σιγά – σιγά
μακριά
μιας χώρας που δεν είναι μάνα
είναι μητριά.
Τ’ ουρανού που αργοσβήνει
πάνωθέ μας.
Πικρή οργή φυλακισμένη
δάκρυ στεγνό.
***
Κύριε διευθυντά,
η υποκρισία ξεχυλίζει:
“Συγκλονισμένη”
η “αριστερή” κυβέρνηση
μα και η δεξιά αντιπολίτευση
συμπαραστέκονται
σ’ αυτούς που μένουν,
το κόμμα του λαού απαιτεί
“διαλεύκανση” της αιτίας
έχοντας προφανώς εμπιστοσύνη
στην… ανεξάρτητη και… αδέκαστη
δικαιοσύνη.
Είμαστε εμείς που
“εργαζόμασταν με ζήλο”
ανώνυμοι, απλήρωτοι, αφύλαχτοι
“κάτω από τις πιο
αντίξοες συνθήκες”!
Και τώρα σφηνωμένοι
στης Τήνου τον Καιάδα
πρωτομαγιάτικα,
ετοιμαζόμαστε για τον
μεγάλο δρόμο.
Μακάρι να μην υπάρχει
άλλη ζωή,
γιατί μα τω θεώ
και κεί κατά πως
αρμόζει στους φτωχούς
μάλλον σκουπίδια θα μαζεύουμε
με το απορριμματοφόρο
της Ιστορίας.
***
Κύριε διευθυντά,
ευτυχώς φεύγουμε
βγαίνοντας κι απ’ την αστυνομία:
Οι φωτογραφίες μας
στα κηδειόσημα και
στον τοπικό Τύπο.
Πλάι στα εκατομμύρια
των εργατών που χάθηκαν
και χάνονται, δίκια ή άδικα,
μαχόμενοι ή όχι,
στο Παρίσι, στο Σικάγο
το Λένιγκραντ, την Αθήνα,
την Κύπρο, τη Συρία, την Τουρκία,
την Παλαιστίνη…
Ωσπου οι απλωμένες μας
παλάμες,
να ξαναγίνουν γροθιές.
***
Κύριε διευθυντά…
ΑΥΛΑΙΑ