Πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Χομπιτάκης

«Δικαίων ψυχαί εν χειρί Θεού» (Σοφ. Σολομ. 3,1)
Σε ηλικία 86 ετών, και πολυετούς ιερατικής διακονίας, εξεδήμησε στο ουράνιο θυσιαστήριο ο μακαριστός πρωτοπρεσβύτερος π. Κωνσταντίνος Χομπιτάκης εφημέριος Ίμβρου και Κομιτάδων Σφακίων.
Λεβεντόψυχος και λεβεντόκορμος, επιβλητικός και καθοδηγητικός. Καταγόταν από πολύτεκνη οικογένεια, επτά παιδιά (τρία αγόρια και τέσσερα κορίτσια). Τότε που η πολυτεκνία εθεωρείτο ευλογία. Ας μη μιλήσουμε για σήμερα… Σήμερα η Ελλάδα φθίνει και περιμένουμε από την εισροή (εισβολή) αλλοεθνών και ετεροθρήσκων να αυξηθούμε! Και σπίτια τους δίνουνε και δουλειές τους βρίσκουνε! Τα ξένα κέντρα εξουσίας από πάντα επήγαιναν με το μέρος των ισχυρών καταδυναστεύοντας τους ανίσχυρους, όπως την Ελλαδίτσα μας.
Πάντοτε στηλίτευε ο π. Κωνσταντίνος τα κακώς κείμενα, και θυμόμαστε τους αγώνες των Σφακιανών παπάδων.
Ορθιος στο ανάστημα και στα καθήκοντά του. Στο μετερίζι τσ’ ανθρωπιάς και στην τιμή του χρέους πρωτοπόρος μπαϊρακτάρης. Ετρεχε παντού στον πόνο και στην χαρά, γενόμενος ένα με τον όποιο πλησίον του. Πόνοι ατομικοί, πόνοι της οικογένειας, τραγικά κύματα με τα οποία επάλεψε. Παλεύοντας έφυγε απ’ αυτή τη ζωή. Παλεύοντας, μάς έκανε όλους μαθητούδια του. Ο μεγαλύτερος δάσκαλος είναι ο πόνος και ο καλύτερος εκπαιδευτικός αυτός που τον βιώνει. Του οφείλει πολλά η Εκκλησία και οι πιστοί όχι τόσο για την διακονία του, όσο για το φωτεινό του παράδειγμα.
Είχες μπροστά σου ένα πληγωμένο ήρωα. Μάθαινες τι είναι η ζωή και ο συνοδοιπόρος της πόνος. Ποτέ δεν μέτρησε δυσκολίες και προβλήματα. Τα αθέατα δάκρυα είναι πιο καυτά. Ηρωας δίπλα του η εν πίστει δυνατή πρεσβυτέρα του Μαρία. Τι να πρωτοκλαύσει η χαροκαμένη αυτή μάνα! Αχ, αυτή η καρδιά της μάνας. Προσευχόμαστε ο Θεός να της δίνει δύναμη να κρατά τους σταυρούς της.
Να ευχαριστεί τον Θεό που την αξίωσε να γίνει πρεσβυτέρα και μητέρα καλών παιδιών. Οτι έχει μεσιτεύοντα στο ουράνιο θυσιαστήριο και πρεσβεύοντα υπέρ ημών.
Εμείς σεμνυνόμεθα διότι είχαμε ανάμεσά μας έναν χαρισματικό αδελφό όπως τον π. Κωνσταντίνο, ταπεινώς δεόμενοι υπέρ αναπαύσεως της μακαρίας ψυχής του και ατελευτήτου μνήμης του.