Κύριε διευθυντά,
στη χώρα μας η Δημοκρατία πάντοτε αντιμετωπίζει προβλήματα. Ιδιαίτερα στην περίοδο μέχρι το 1974 οι επεμβάσεις στη δημοκρατική πορεία του τόπου ήταν συχνές και απροκάλυπτες, είτε από το παλάτι είτε από τις παραστρατιωτικές οργανώσεις είτε από τον ξένο παράγοντα.
Αυτές οι επεμβάσεις δεν άφησαν τη Δημοκρατία να “στεριώσει” αλλ’ ούτε να διευρυνθεί. Το Σύνταγμα της χώρας γι’ αυτούς ήταν “κουρελόχαρτο” και το παραβίαζαν όποτε ήθελαν για να εξυπηρετήσουν τις επιδιώξεις τους.
Σήμερα η Δημοκρατία δεν κινδυνεύει απ’ αυτές τις δυνάμεις. Ο κίνδυνος για τη Δημοκρατία προέρχεται από την τεράστια δύναμη που ‘χουν αποκτήσει κάποια μέσα ενημέρωσης – προπαγάνδας.
Εγιναν επικίνδυνα για την ορθή λειτουργία των κανόνων που διέπουν μια δημοκρατική πολιτεία, γιατί έχουν καταληφθεί από ισχυρά συμφέροντα, που δυστυχώς θέλουν να κατευθύνουν τους όρους της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Αυτά τα επιχειρηματικά συμφέροντα έχουν αλώσει συγκεκριμένα μέσα μαζικής επικοινωνίας και η πολιτική τους δύναμη έχει γίνει καταλυτική και ανεξέλεγκτη.
Το πολιτικό σύστημα έχει καταστεί ανίσχυρο μπροστά σ’ αυτή τη δύναμη. Η πολιτική έχει εγκλωβισθεί σ’ αυτά τα συμφέροντα και ο Λαός όσο και να θέλει, δεν μπορεί να μεταβάλει αυτό το σαθρό οικοδόμημα. Είναι έξω από τις δυνατότητές του.
Υποτίθεται ότι ο περιορισμός της διά της προπαγάνδας επέμβασης στην πολιτική αυτών των συμφερόντων, ήταν και είναι έργο των πολιτικών δυνάμεων. Αλλά δυστυχώς οι περισσότερες έχουν συμβιβασθεί μ’ αυτό το καθεστώς που επικρατεί. Οι περισσότεροι πολιτικοί επιδιώκουν την προβολή τους απ’ αυτά τα μέσα, με αποτέλεσμα να ‘χει οικοδομηθεί μια προβληματική Δημοκρατία.
Με τις θεσμικές και εξωθεσμικές τους παρεμβάσεις είχαν σαν στόχο να διαμορφώσουν προνομιακές σχέσεις και κατέστησαν συγκεκριμένα ΜΜΕ… πηγή εξουσίας!
Σήμερα το πολιτικό σύστημα δυστυχώς τρέχει πίσω απ’ αυτά τα κέντρα επηρεασμού της πολιτικής ζωής της χώρας. Είναι αποκαλυπτικά αυτά που αναφέρει ο ευρωβουλευτής της Ν.Δ. και στενός συνεργάτης του Κώστα και Κυριάκου Μητσοτάκη Γ. Κύρτσος, στο βιβλίο του “Ο μυστικός πόλεμος των εξουσιών”.
«Οταν ήμουνα δ/ντής στον Ελεύθερο Τύπο (200.000 φύλλα ημερησίως) ο ιδιοκτήτης Βουδούρης μου ζήτησε να ετοιμάσω μια λίστα βουλευτών και στελεχών της Ν.Δ., βάσει της οποίας θα αναπτύσσαμε σχέσεις εμπιστοσύνης στον χώρο της. Θα προβάλαμε εκείνους με τους οποίους είχε καλές σχέσεις η εφημερίδα. Υστερα από εβδομάδες προετοίμασα τη λίστα και μου ζήτησε να την υποβάλω για έγκριση στον Κώστα Σπυρόπουλο, στενό συνεργάτη του Κώστα Μητσοτάκη.
Σε μια ώρα έκανε τις αναγκαίες διορθώσεις. Τρεις αστερίσκοι δίπλα στα ονόματα βουλευτών και στελεχών της Ν.Δ. που έπρεπε να υποστηριχθούν από την εφημερίδα, δύο αστερίσκοι δίπλα σ’ εκείνους που είχαν ουδέτερη συμπεριφορά και ένας αστερίσκος δίπλα στα ονόματα που δεν πρέπει να προβληθούν».
Να λοιπόν πώς λειτουργούσε και προφανώς λειτουργεί και σήμερα το προβληματικό πολιτικό μας σύστημα.
Θέλουν να ελέγχεται από μια μικρή ομάδα πολιτικών, ισχυρών των ΜΜΕ και παραγόντων, για να ελέγχουν τις πολιτικές εξελίξεις. Και όταν τους ξεφύγουν, πέφτουν σαν κοράκια πάνω σ’ αυτούς που δεν είναι στο… πρόγραμμα. Η βούληση του Λαού, η αξιοκρατία, η δημοκρατική οργάνωση των κομμάτων γι’ αυτές τις “παρέες”, είναι ψιλά γράμματα. Τα χρησιμοποιούν όταν θέλουν να φορέσουν τη μάσκα της υποκρισίας.
H ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
Η ιδιωτική τηλεόραση νομοθετήθηκε το 1989. Την ψήφισαν όλα τα κόμματα στη Βουλή (και το ΚΚΕ) εκτός από ένα βουλευτή. Ο βουλευτής αυτός ήταν ο μετέπειτα πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Στεφανόπουλος. Σε μια ιστορική αγόρευσή του στη Βουλή επεσήμανε τους κινδύνους που θα αντιμετωπίσει η Δημοκρατία όταν αυτό το “φοβερό όπλο” της προπαγάνδας περάσει στην κατοχή των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, χωρίς έλεγχο. Και δυστυχώς δικαιώθηκε.
Από το 1989 μέχρι το 1993 (ομολογία Κύρτσου) το σύστημα της Ν.Δ. έδωσε τα πάντα σε εκδοτικά συμφέροντα. Τότε ήταν που δόθηκε η ευκαιρία σε μεγαλοεκδότες να περάσουν από το εκδοτικό μονοπώλιο στο ραδιοτηλεοπτικό μονοπώλιο και τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα απέκτησαν πρωταγωνιστική παρουσία στον χώρο της ιδιωτικής τηλεόρασης, χωρίς να τεθούν συγκεκριμένοι κανόνες για την προστασία του δημοσίου συμφέροντος και σφαιρικής ενημέρωσης, από την πολιτεία.
Τότε τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα βρήκαν τη “νόμιμη” οδό και πέρασαν από το παρασκήνιο στο προσκήνιο, για να επηρεάζουν ή να ελέγχουν τους όρους της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Εγιναν πιο ορατές οι επεμβάσεις τους, αλλά και πιο επικίνδυνες για τους δημοκρατικούς θεσμούς. Πολλοί λένε ότι μέσα στο πλαίσιο της ελεύθερης οικονομίας, δεν είναι παράνομο να ιδρύσει κανείς μια ραδιοτηλεοπτική επιχείρηση. Και βέβαια δεν είναι. Αλλά δεν πρόκειται περί αυτού!
Ο στόχος αυτών των συμφερόντων είναι κυρίως πολιτικός και λιγότερο επιχειρηματικός ή ενημερωτικός. Θέλουν να κάνουν “κουμάντο” στην πολιτική ζωή της χώρας.
Οταν θέλουν να κάνουν υποδείξεις στα κόμματα ποιους πολιτικούς θέλουν να προωθήσουν, όταν θέλουν να συμμετέχουν στον καταρτισμό των υπουργικών συμβουλίων, όταν θέλουν να προωθούν όποια πολιτική δύναμη θα τους κάνει τα “χατίρια”, όταν θέλουν να υποκαταστήσουν τον Λαό ή να τον παραπληροφορήσουν, όταν στήνουν τηλεδικεία για δικαστικούς, πολιτικούς και δημιουργούν ένα κλίμα φοβίας, τότε αυτό είναι ενημέρωση;
Είναι ένας υπαρκτός κίνδυνος για τη Δημοκρατία. Και δεν μπορεί να ισχυρισθεί κανείς, με την πορεία που ακολούθησαν και ακολουθούν αυτές οι επιχειρήσεις ότι τους ενδιέφερε η αντικειμενική ενημέρωση του Λαού μας ή ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας ζωής και ήλθαν σαν “φιλάνθρωποι” να στήσουν αυτές τις προβληματικές επιχειρήσεις.
Απλώς τους ενδιαφέρει ο έλεγχος των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων και η εξυπηρέτηση των επιχειρηματικών τους συμφερόντων. Αυτό τον στόχο έχει η συσσώρευση μέσων επικοινωνίας στα χέρια των λίγων επιχειρηματιών. Δυστυχώς από τη Δημοκρατία των κομμάτων, περάσαμε στη δικτατορία των ΜΜΕ.
Δεν μπορεί να παραβλεφθεί το γεγονός όμως ότι ο τελευταίος που έκανε διάγγελμα στον ελληνικό Λαό πριν από τις τελευταίες εκλογές και μετά τους πολιτικούς αρχηγούς ήταν ένας επιχειρηματίας που ελέγχει την πλειοψηφία του ραδιοτηλεοπτικού και εκδοτικού συστήματος.
Αυτό έχει σχέση με την ενημέρωση;
Αυτά λοιπόν γίνονται μετά τη νομοθέτηση της ιδιωτικής τηλεόρασης και που ο στόχος της έχει εκτραπεί. Οπως αναφέρει ο Γ. Κύρτσος στο βιβλίο του, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έδωσε τα πάντα στα ιδιωτικά συμφέροντα των καναλιών. Την ώρα όμως της εκλογικής και πολιτικής του πτώσης όλοι τον ξέχασαν. Και γι’ αυτό έγινε μετά κατήγορος της… διαπλοκής!
Θα ‘πρεπε να γνωρίζει σαν έμπειρος πολιτικός που ήταν, ότι το μεγάλο κεφάλαιο δεν έχει φίλους.
Δεν έχει ούτε κόμμα, ούτε πατρίδα. Μοναδικός φίλος του είναι το συμφέρον του και αυτοί που το κατέχουν δεν ψηφίζουν την ίδια μέρα με τον λαό. Ψηφίζουν μετά την… έκδοση των εκλογικών αποτελεσμάτων!
ΦΡΟΥΔΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ
Οταν νομοθετήθηκε η λειτουργία της ιδιωτικής τηλεόρασης πολλοί ήταν αυτοί που πίστεψαν, ότι με το “σπάσιμο” του μονοπωλίου της δημόσιας τηλεόρασης και που ήταν όργανο της εκάστοτε κυβέρνησης, η χώρα θα οδηγείτο σε μια πλουραλιστική και αντικειμενική ενημέρωση.
Και το σημαντικότερο. Θα ελέγχονταν οι κρατούντες και ότι θα αποτελούσε τον “θεματοφύλακα” για τη χρηστή διοίκηση του κράτους, για τον έλεγχο κάθε εξουσίας που διαφθείρεται και δεν θα μπορούσε καμιά κυβερνητική εξουσία να καλύψει τις παρανομίες της. Συνέβη όμως το αντίθετο.
Τσιμουδιά δεν “έβγαζαν” τα κανάλια για τα μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα που συγκλόνισαν τη χώρα και που μερικοί υπαίτιοι αυτών των σκανδάλων βρίσκονται στη φυλακή, αλλά τα χαρακτήριζαν σαν… σκευωρίες!
Για τη “μαρίδα” έστηναν τηλεδικεία. Οι “καρχαρίες” στο απυρόβλητο. Τσιμουδιά γι’ αυτούς! Η διαπλοκή λειτουργούσε άψογα, σαν μια καλή “συμφωνία κυρίων”.
Αλλά και η υποκρισία έχει τα όριά της.
Δυστυχώς η σημερινή κυβέρνηση προσπαθεί να στήσει μια μονοκρατορία με τη βοήθεια μέσων προπαγάνδας και να συμβάλει στην τυφλή αποδόμηση της αντιπολιτευτικής δράσης. Προσπαθεί να επιβάλει μια απολυταρχική πληροφόρηση και να αφανίσει κάθε ίχνος αδέσμευτης δημοσιογραφίας σε ιδιωτικά κανάλια. Εχει στήσει ένα σύστημα για τον έλεγχο ΜΜΕ. Μια μεθόδευση που μόνο στις πολυκομματικές Δημοκρατίες δεν ταιριάζει.
Η δύναμη του χρήματος, η ρήση της κρατικής εξουσίας και η παραπληροφόρηση είναι τα “όπλα” για την επίτευξη αυτών των στόχων και για την επιβολή ενός ιδιότυπου καθεστώτος στα μέσα αυτά.
Αυτό είναι δείγμα ολοκληρωτικής νοοτροπίας και που δυστυχώς πολλά κυβερνητικά στελέχη έχουν δημόσια εκφρασθεί ότι είναι οπαδοί ολοκληρωτικών αντιλήψεων. Γιατί προς τα εκεί στόχευε η ξεκάθαρη διακήρυξη σημαντικού κυβερνητικού στελέχους. «Διώξαμε τη Θάνου γιατί είναι ΣΥΡΙΖΑ».
Αλλά αυτές οι μεθοδεύσεις δεν έχουν μέλλον. Οι μονοκρατορίες ποτέ δεν στέριωσαν Αν στέριωναν, τότε οι δικτατορίες δεν θα ‘πεφταν.
Αν οι Λαοί ήσαν απαθείς και δεν άλλαζαν θέσεις, τότε δεν θα χρειάζονταν εκλογές κάθε 4 χρόνια. Ο μεγαλύτερος εχθρός όλων αυτών που προσπαθούν να επιβάλουν αυταρχικές θέσεις, είναι η λαϊκή ετυμηγορία. Και γι’ αυτό, το πρώτο πράγμα που κάνουν τα αυταρχικά καθεστώτα είναι η κατάργησή της. Υπάρχει λοιπόν η λαϊκή ετυμηγορία για να στηρίξει την πολυκομματική Δημοκρατία.
Οι πολιτικοί που ασκούν με αλαζονεία την εξουσία και που πιστεύουν ότι το κράτος είναι “λάφυρό” τους, για να το νέμονται με στόχο να διαιωνίσουν την παρουσία τους, πρέπει να γνωρίζουν ότι τέτοια σχέδια η Δημοκρατία έχει τη δύναμη να τα παραμερίσει.
Οι στενές σχέσεις μόνο με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που κυρίως ελέγχουν το ραδιοτηλεοπτικό και εκδοτικό σύστημα, πρέπει να γνωρίζουν ότι όχι μόνο δεν είναι αδιάσπαστες αλλά και δεν αρκούν για να μακροημερεύσουν στην εξουσία.
Γιατί αυτοί που κατέχουν αυτά τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα δεν ψηφίζουν την Κυριακή. Ψηφίζουν τη Δευτέρα.
Είναι λοιπόν εθνική ανάγκη τα οικονομικά συμφέροντα να περιορισθούν στις επιχειρήσεις τους και να μη παίζουν αυτό τον καταλυτικό ρόλο στην πολιτική.
Και η πολιτική να τα καθοδηγεί. Οχι να καθοδηγείται απ’ αυτά! Γιατί ο κίνδυνος για τη Δημοκρατία είναι υπαρκτός. Γιατί δεν καταργούν τη Δημοκρατία μόνο τα τανκς!
Βασίλης Πεντάρης,
π. βουλευτής Χανίων
