ΛΙΓΗ σημασία έχει, αν το κουδούνι χτυπήσει στις 7 ή στις 14 Σεπτεμβρίου. Τα πραγματικά προβλήματα της Παιδείας παραμένουν αμετακίνητα -ή και επιδεινώνονται- εδώ και δεκαετίες.
Απλά, με την πανδημία προστέθηκαν κι άλλα: δεν γίνονται προσλήψεις μονίμων εκπ/κών παρά μόνο αναπληρωτών, το υπάρχον προσωπικό είναι ήδη “γερασμένο”, συντηρείται η εμμονή στο εξετασιοκεντρικό μοντέλο με αποτέλεσμα, τα μεν φροντιστήρια να απολαμβάνουν τις επιτυχίες των παιδιών, τα δε σχολεία του δημοσίου να “καρπώνονται” τις αποτυχίες! Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει με τα ολοήμερα σχολεία, την ενισχυτική διδασκαλία, τους παιδικούς σταθμούς, τα σχολεία ειδικής αγωγής, την αξιολόγηση κ.λπ.
Ο ΜΕΣΟΣ όρος ηλικίας των εκπαιδευτικών σήμερα στη χώρα μας είναι 50-52 ετών. Υπάρχουν δηλαδή εκπαιδευτικοί που έχουν σχεδόν 40 ή και 50 χρόνια διαφορά από τα παιδιά που καλούνται να εκπαιδεύσουν! Οι περικοπές που έγιναν στη διάρκεια των μνημονίων και της πανδημίας σε διδακτικό προσωπικό, μισθούς, προγράμματα, μαθήματα κ.ά., προκαλούν χαώδη κατάσταση με την εκάστοτε έναρξη. Τα προβλήματα στην ανώτατη Εκπαίδευση παραμένουν τα ίδια, αποδεικνύοντας ότι δεν έφταιγε μόνο το πανεπιστημιακό άσυλο αλλά και οι νοοτροπίες που δεν αλλάζουν.
ΑΠΛΑ ο κορωνοϊός, με οποιαδήποτε κυβέρνηση, αποκαλύπτει το πόσο μεγάλη “ασθενής” είναι η ελληνική δημόσια Εκπαίδευση. Καλές οι μάσκες, καλές οι αποστάσεις και τα αντισηπτικά στα σχολεία. Αλλά και ένας -επιτέλους- εθνικός, διακομματικός σχεδιασμός για το τι Παιδεία θέλουμε στον τόπο, για τα επόμενα τουλάχιστον 10-15 χρόνια, δεν θα ήταν κάτι καλύτερο;
