Προβληματισμοί

Oταν άλλα λες ως αντιπολίτευση και άλλα κάνεις, όταν κυβερνάς, αυτό λέγεται έλλειψη συνέπειας. Η αλληλοαναίρεση και η αντιφάσκουσα πολιτική αποκλείει την ανεύρεση της αλήθειας. Πώς χαρακτηρίζεται ένας πολιτικός, όταν διαψεύδεται στα κατά καιρούς αφηγήματά του δεν αντιμετωπίζει καμιά δυσκολία, να κινείται αντιθέτως; Για τους παλαιούς υπάρχει το σλόγκαν “παλιά μου τέχνη κοσκινο”. Για τους νέους ταιριάζει το φαινόμενο της κυβίστισης! Στην περίπτωση του κ. Τσίπρα το ερώτημα παραμένει, αν πρόκειται περί αλλαγής τακτικής ή έχουμε συνειδητά στροφή της πολιτικής του αναγκαστικά, για να μην “στουκάρει” το κράτος στα βράχια.
Αυτό έχει διαδοθεί και αυτό του δίνει μια εύλογη δικαιολογία, που επαυξάνεται με τα όσα βλέπουμε, να υπόκεινται οι Αγγλοι με το “Brexit”. Τα μνημόνια δεν ταυτίζονται με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Κατέστη αναγκαστική η πολιτική του υπό την πίεση των θεσμικών, μη υπαρχούσης εναλλακτικής λύσης μετά την αποτυχία Βαρουφάκη και τη μη υιοθέτηση των απόψεων Λαφαζάνη. Τώρα εκείνοι που ασκούν σκληρή κυβερνητική κριτική, εκτός από τον κ. Μητσοτάκη, είναι αυτοί οι 40, που αποχώρησαν μετά το δημοψήφισμα, οι οποίοι δεν έχουν αντιληφθεί, ότι μία πολιτική υψηλών προδιαγραφών δεν μπορεί να την υπηρετήσουν άνθρωποι, πολιτικοί μεν, αλλά χαμηλού επιπέδου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται απ’ τις δραστηριότητες των προοδευτικών συνεργατών του, που υπάρχουν στις τάξεις του, ότι είναι ένας “αρχηγοκεντρικός σχηματισμός”, που δεν φείδεται πάσης φύσεως προσπαθειών, προκειμένου να συνεχίσει τη νομή της εξουσίας. Σε πολιτική εκμετάλλευση και κομματική σκοπιμότητα αποδίδεται η συμπεριφορά του κ. Τσίπρα στο εκκλησιαστικό, όταν επιχειρεί τον διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας, για ν’ αποδεσμεύσει 10.000 περίπου θέσεις ιερωμένων, προκειμένου να προσλάβει ισόποσους στον κρατικό μηχανισμό, εν όψει και των πολλαπλών εκλογικών αναμετρήσεων.
Η προσπάθεια του κ. Τσίπρα τον τελευταίο καιρό, να επαναφέρει το κόμμα στις αριστερές του καταβολές και να γίνει φιλολαϊκότερο, αυτό δείχνει την ανησυχία του, διότι παρά τα θετικά της μεταμνημονιακής περιόδους ως προς την οικονομία, το Σκοπιανό προβάλλει σαν το μεγαλύτερο εμπόδιο, που ενοχλεί τις περαιτέρω ομαλές εξελίξεις στην πορεία της πολιτικής του. Εδώ που τα λέμε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και όποια άλλη να ’ρθει, θα είναι σε μόνιμη ομηρεία, υπό εποπτείαν και η δημοκρατία υπό απαγόρευσιν, και ας λένε οι μεγαλοσχήμονες της εξουσίας ότι η πολιτική τους αναπτύσσει την οικονομία, διασφαλίζει την εθνική ανεξαρτησία και διευθετεί άλλα πολλά, που έμπαιναν στο περίμενε απ’ τους προηγούμενους.
Το ότι η Ελλάδα μετετράπη σε αποθήκη ανθρωπίνων ψυχών, μεταναστών από ανάδελφα έθνη, αλλόθρησκα, υπονομεύοντας την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία, αυτό δεν διαταράσσει τη συνοχή του έθνους, δεν καταστρέφει τις παραδοσιακές μας συνήθειες; Αν περπατήσει κάποιος θαρραλέος νύχτα σε ορισμένες περιοχές της Αθήνας, που είναι άβατο για την αστυνομία, δεν ακούει λέξη από ελληνικά!
Οι τωρινοί κυβερνήτες και οι μέλλοντες να κυβερνήσουν προβαίνουν σε υποσχέσεις για τη λήψη αποτελεσματικών μέτρων, να καθησυχάσουν τους ψηφοφόρους απ’ τους φόβους τους. Πάντως το νέκταρ της εξουσίας μεθάει αυτούς, που έχουν καταφέρει να τη νέμονται. Προσπαθούν με κάθε θυσία να τη σώσουν. Αν βλέπουν ότι δεν μπορούν, επιδιώκουν να κάνουν τη ζωή της επόμενης κυβέρνησης, όσο γίνεται δύσκολη. Αυτοί είμαστε, τέτοιοι μας αξίζουν!