Αλλάζουν τα χρόνια, οι καιροί και οι άνθρωποι αλλάζουν… Αλλάζουν, τα αισθήματα… και τα συναισθήματα… Με τα μάτια της ψυχής μου… αναζητάω, νοσταλγικά το παρελθόν… πολλές φορές! Οι σκέψεις μου… γεμίζουν, με τις πιο ευτυχισμένες μου… στιγμές, απ’ τα παλιά… Πόσο μακρινά όμως… πολύ μακριά… νοιώθω πως υπήρξαν όλα αυτά, τα ωραία χρόνια… Ωραία αισθήματα… ωραίες σκέψεις… ωραίες πράξεις… και αποφάσεις, στη ζωή μας! Και όλα αυτά… τα γλυκά συναισθήματα… Δεν αλλοιώνονται… και δεν ξεθωριάζουν… ποτέ! Οσα χρόνια κι αν περάσουν… θα είναι τόσο ζωντανά στη μνήμη μας… σαν να ήταν χθες… Υπάρχουν… και σήμερα, δεν λέω όχι, στιγμές… χαράς! Οχι, απόλυτης ευτυχίας… πια! Αλλά… και αυτές οι λίγες στιγμές… είναι φευγαλέες! Δεν αφήνουν πια… κείνα τα γλυκά κατάλοιπα… που άφηναν… άλλοτε! Μονάχα… τις στιγμές που τις ζεις… σε αγγίζουν κάπως… Και μετά σε αφήνουν πάλι… άδεια… και ανήσυχη! Δεν έχεις πια, το κουράγιο… και τη δύναμη… να αφεθείς απόλυτα … ούτε στη χαρά πια… μα ούτε και στη λύπη… Mόνο ανησυχείς… Πάντα… ανησυχείς, για όλους… και για όλα… Νοιώθεις… να πετρώνουν… τα συναισθήματά σου! Σαν να μην έχεις πια, το δικαίωμα… να ζεις… και να απολαμβάνεις… τη χαρά της ζωής…ουσιαστικά! Νοιώθεις, την ματαιότητα… των ανθρώπων! και των αισθημάτων τους… πολλες φορές! Και αυτό σε κάνει να ανησυχείς… για όλους … και σε προβληματίζει… για τη ζωή… τη σημερινή!
ΒΕΛΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΑΚΗ
