Κύριε διευθυντά,
28η Οκτωβρίου. Ξημέρωσε μια διαφορετική μέρα του ελληνικού γένους. Μια μέρα ιστορική, μια μέρα εθνικής σημασίας, μια μέρα που όλοι οι Έλληνες απ’ άκρη εις άκρη της Ελληνικής επικράτειας θυμούνται και τιμούν τους ηρωικούς αγώνες των προγόνων μας για την Ελευθερία μας από την γερμανική κατοχή και την ναζιστική θηριωδία.
Θυσίες που γράφτηκαν με αίμα, χάθηκαν ζωές όλων των ηλικιών. Οι ήρωες πολεμιστές μας, με αντίξοες συνθήκες, κρύο – χιόνι – βροχή – πείνα, έδωσαν την ζωή τους, έχασαν χέρια – πόδια από κρυοπαγήματα στάθηκαν όρθιοι υψώνοντας τη γαλανόλευκη και βροντοφωνάζοντας στα παγωμένα βουνά της Πίνδου “αέρα”. Oι μαυροφορεμένες μάνες, γυναίκες, φορτωμένες με πυρομαχικά να ανεβαίνουν στις βουνοκορφές για να βρεθούν πλάι στους αγωνιστές.
Αυτούς τους ήρωες και τις ηρωίδες πρέπει να θυμόμαστε, να τιμούμε και να παραδειγματιζόμαστε από αυτούς. Η φετινή 28η Οκτωβρίου ήταν πολύ διαφορετική όπως και η ζωή μας αυτούς τους τελευταίους μήνες. Ο ιός απειλεί την υγεία μας, τη ζωή μας. Πρέπει να προσέχουμε. Στα πλαίσια αυτής της προσοχής αποφασίστηκε από τους αρμόδιους να μην γίνουν παρελάσεις και εκδηλώσεις που θα δημιουργούσαν συνωστισμό. Σεβαστό και όλοι έπρεπε να το τηρήσουμε με θρησκευτική ευλάβεια.
Στο σχολείο μας, όπως και σε όλα τα σχολεία έγιναν την παραμονή της 28ης Οκτωβρίου, ανά τάξη, ανάλογη αναφορά των γεγονότων και με σχετικές εκδηλώσεις τιμήσαμε τους ήρωες.
Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου δεν ήλθαν τα παιδιά στο σχολείο μας για να τα ετοιμάσουμε για την παρέλαση. Να παραλάβουν τη σημαία με τις γαλανόλευκες στολές τους. Το σχολείο αυτή την ημέρα ήταν έρημο. Μόνο ο σημαιοστολισμός θύμιζε την διαφορετική μέρα. Την έλλειψη αυτή ένιωσα την ανάγκη να την αναπληρώσω με έναν περίπατο από την πλατεία Δικαστηρίων και κάτω, στην οδό Δημοκρατίας.
Η πλατεία Δικαστηρίων έρημη από την παρουσία των παιδικών λόγων, των μέτρων. Έλειπε το ζουζούνισμα της αναμονής. Δεν ηχούσε κάποιο τύμπανο που έκανε δοκιμή πριν την έναρξη της παρέλασης. Δεν υπήρχαν οι τοπικοί σύλλογοι με τις πανέμορφες παραδοσιακές στολές, ούτε τα ένδοξα στρατευμένα νιάτα, άγρυπνοι φρουροί της πατρίδας. Ήταν θλιβερή η απόλυτη σιωπή. Αναπόφευκτο. Προχώρησα κατά μήκος όλη την οδό Δημοκρατίας. Ελάχιστοι διερχόμενοι. Τη θλίψη διαδέχθηκε η αγανάκτηση και η απογοήτευση. Μέρα ξεχωριστή, μέρα ένδοξη, ιστορική. Τι ήθελα σαν Ελληνίδα να δω; Κάτι ελάχιστο, κάτι λίγο, αλλά και συγχρόνως κάτι μεγάλο. Ήθελα γαλανόλευκες σημαίες να κυματίζουν παντού και μεγάφωνα που θα αναμετέδιδαν τραγούδι της Βέμπο και αφήγηση των ιστορικών γεγονότων. Θα ήταν μια τιμή για όλους τους ήρωες, η ελάχιστη τιμή για τους ίδιους τους εαυτούς μας και απαραίτητο ερέθισμα για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.
Αρκετοί είναι αυτοί που κατά καιρούς προτείνουν να καταργηθούν οι παρελάσεις. Σέβομαι την γνώμη τους. Ασφαλώς υπάρχουν και άλλοι τρόποι να τιμήσεις τους ήρωες. Προβολές, ομιλίες, διαλέξεις, παρουσιάσεις… Ποιός όμως θα σηκωθεί από τον καναπέ, θα φύγει από την καφετέρια, θα αφήσει το παρεάκι για να συμμετάσχει σε όλα αυτά; Ελάχιστοι.
Οι παρελάσεις, όσο και αν από κάποιους θεωρούνται ξεπερασμένες ή ανούσιες, θεωρώ ότι την στιγμή που τα νέα παιδιά με τις ομοιόμορφες στολές τους με τα εμβατήρια και το ιερό σύμβολο, την σημαία μας, παρήλαυναν, ένιωθαν κάτι ιδιαίτερο. Οι γονείς και οι παππούδες καμάρωναν τη νέα γενιά σε μια ξεχωριστή στιγμή. Λίγα λεπτά από τον χρόνο μας, ένα ευχαριστώ σε όλους όσους θυσιάστηκαν για την ελευθερία που εμείς απολαμβάνουμε.
Η φετινή 28η Οκτωβρίου ήταν μια ενοχλητικά απλή, μουντή, φθινοπωρινή μέρα, δίχως νόημα, δίχως ιστορική σημασία, στην πόλη μας. Η μέρα αυτή για τους Χανιώτες ήταν μια μέρα σαν τις άλλες. Η Ελευθερία που όλοι απολαμβάνουμε «βγήκε απ’ τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά». Τιμή στους ήρωες αγωνιστές, ευγνωμοσύνη στους ήρωες. Ευχή και ελπίδα να παραδειγματίζονται από εκείνους οι νέοι μας.
