Μονήρης από σόι στα έαρα των άστρων
Νίκος Καρούζος
Είναι ο τίτλος από ένα ποίημα του Νίκου Καρούζου από την ποιητική συλλογή “Δυνατότητες και χρήση της ομιλίας” 1979. Πλέον των 40 ετών πίσω…
Ψαλτοτράγουδο. Ψαλμός και τραγούδι. Χαρά και λύπη. Χαρμολύπη.
Η πραγματική ζωή. Η λύπη ως πηγή χαράς, το παραθέτω.
«Βγαίνοντας από την ποίηση τα (ωκύμορα μύρα) στην άπλαστη τούτη πνιγηρότητα τους διαβάτες τα λιπόθυμα τρόλεϊ
τα βάναυσα στη λιακάδα λεωφορεία
μαθητεύω (φαρμάκι τα δίδακτρα) δίχως να το έχω ποτέ μου λαχταρίσει στην πρόσφατη μελάνη
που ’χει βγάλει τα πασούμια της και αναπνέει τα προσανάμματα της πλάνης.
Κάθε φορά που ερανίζομαι κίνηση καταγόμενος από την άδουσα φυσική
μονήρης από σόι στα έαρα των άστρων
έχοντας ένα λαδοφάναρο στα χέρια μου (συνήθως δεκαεφτασύλλαβους αιματωμενους)
βλέπω της τεχνικής το φρικαλέο κάταγμα
βλέπω καλώδια στη μελλούμενη καρδιά μου
Σταθεροποίησε τη λευκότητα στην αγάπη
διώε τη φρίκη διώξε μακριά της ορατης γεωπονίας».
Πριν πολλές μέρες το διάβασα και μου έχει καρφωθεί στο μυαλό.
Πώς είναι δυνατόν ο ποιητής 50 χρόνια πίσω να περιγράφει με τόση ακρίβεια τον “χακαρισμένο” σημερινό άνθρωπο;
Πώς είναι δυνατόν να σκιαγραφεί με τόση ακρίβεια το σημερινό άνθρωποείδωλο και το σημερινό κοσμοείδωλο;
Ωκύμορα μύρα η ποίηση.
Θνησιγενή και για αυτό τόσο πολύτιμα, τόσο δυσεύρετα και ακριβά.
Η πραγματικότητα πνιγηρή.
Να μαθητεύει κανείς και τα δίδακτρα φαρμάκι.
Και όλα γύρω της τεχνικής τα δημιουργήματα ανούσια και ανώφελα βάναυσα και λιπόθυμα. Και η πρόσφατη μελάνη, μη νομίζεις, προσάναμμα της πλάνης. όχι απλώς πλάνη. Αλλά το προσάναμμά της. Αυτό που θα τη λαμπαδιάσει.
Τέτοια βαθιά επίγνωση της τραγικότητας της ύπαρξης.
Αλλά για τον ποιητή είναι πέρασμα ο κόσμος παρά τη ματαιότητά του.
Γράφει και αντιγράφω για τους λίγους, τους αθώους, τους απομονωμένους, τα παιδιά, τους απελπισμένους, τους αλήτες. Αυτούς που δεν ξέρουν πού πάνε αλλά γνωρίζουν από πού έρχονται.
Γράφει και αντίγραφω για τους μονήρεις από σόι για αυτούς που κατοικούν στα εαρα των άστρων. Γράφω για αυτούς που έχουν νου και βλέπουν το φρικαλέο κάταγμα της τεχνικής και τα καλώδια στη μελλούμενη καρδιά μας.
Γράφω για αυτούς που θέλουν να διώξουν μακριά τη φρίκη της ορατής γεωπονίας και της αόρατης, της ανεπίγνωτης, της άγνωστης και κρυμμένης, ακόμα πιο πολύ.
Οσο μπορούμε ας κατοικούμε στα ωκύμορα μύρα που δίνουν νόημα στην ύπαρξή και ομορφιά στον Κόσμο.
Ο αρθρογράφος Γιώργος Κοκκινάκος -γνωστός κι εκλεκτός γιατρός της ψυχικής υγείας- δεν γνωρίζω αν είναι ποιητής, αλλά ο λόγος του ,πάντα λυρικός, είναι ποιητικός και συνάμα συγκλονιστικός, όταν αναφέρεται στους άλλους, τους έτερους, τους συνανθρώπους μας: είναι, βέβαια, και κοινωνικός φιλόσοφος και στοχαστής και εξαιρετικά ευαίσθητος στον πόνο, τη λύπη αλλά και τη χαρά των συνανθρώπων μας, τους οποίους υπηρέτησε με αυτοθυσιαστική αγάπη κι αυταπάρνηση.
Στο ανωτέρω άρθρο του, “ΨΑΛΤΟΤΡΑΓΟΥΔΟ”, ο αξιόλογος αρθρογράφος συγκλονίζεται κυριολεκτικά με την “βαθιά επίγνωση της τραγικότητας της ύπαρξης” του μεγάλου ποιητή Νίκου Καρούζου, κι αυτή η πραγματικότητα αντανακλά στον ελεύθερο, τον μοναδικό και τον διαφορετικό του ψυχισμό, γι’ αυτό ξεσπά και “αντιγράφει” τον ποιητή για “τους λίγους, τους αθώους, τους απομονωμένους, τα παιδιά, τους απελπισμένους, τους αλήτες….”
-Γιατί, τί θαρρούμε πως είναι η Αγάπη; Και τί είναι η Αλήθεια; Κάποτε, ο μέγας ασκητής και άγιος, ο Ισαάκ ο Σύρος [από τις πιο τρανές πατερικές μορφές της Ορθοδοξίας] ρωτήθηκε τί είναι ΑΛΗΘΕΙΑ [σε σχέση με τη φυσική γνώση – αλήθεια] κι απάντησε: “Αλήθεια εστιν η κατά Θεόν αίσθησις”, δηλαδή όταν βιώνουμε αυτήν την αίσθηση έχομε και την ΑΛΗΘΕΙΑ: ωστόσο, μπαίνουμε και σε άλλα θέματα, που αυτά άπτονται της Θεολογικής Φιλοσοφίας της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστης και Εκκλησίας.
Τα πιο θερμά μας συγχαρητήρια στον εκλεκτό αρθρογράφο Γιώργο Κοκκινάκο και τις καλύτερες ευχές μας για υγεία και δημιουργική διάθεση στον καινούργιο χρόνο 2020. Φιλική Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος, οικονομολόγος ΧΑΝΙΑ