Ψευδεπίγραφη γλώσσα

H τοποθέτηση προσφάτως, του τέως ΥΠΕΞ κ. Κοτζιά ότι «ο κ. Μπαμπινιώτης» που παραβρέθηκε στην 7η Διάσκεψη του ΟΗΕ στην Αθήνα το 1977 «μπορεί να μην αντελήφθη τι έγινε…» δεν συνέβη για πρώτη φορά. Στο παρελθόν είχε εκφρασθεί γι’ αυτόν, ότι «είναι εξαιρετικός λεκτικογράφος, αλλά άσχετος στην εξωτερική πολιτική. Επειδή είναι εξαιρετικός επιστήμονας, θα πρέπει να είναι πολύ σεμνός και να προσέχει, γιατί η απάντησή του είναι άσχετη με την εξωτερική πολιτική…» (New Post 4-6-18).
Αν ανατρέξουμε σε άρθρο του επιφανούς γλωσσολόγου (Protagon 1/6/18) θα δούμε να εξηγεί, ότι τότε συζητήθηκε ως μόνο θέμα, σε ποιo αλφάβητο θα ήθελαν να μετονοματίζονται τα τοπωνύμιά τους οι Αραβικές, οι Ασιατικές και Βαλκανικές χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, που δεν χρησιμοποιούν το λατινικό αλφάβητο, αλλά το Αραβικό, το Κινέζικο, το Κυριλλικό κ.λπ. Και αυτό για λόγους τυποποίησης των ονομάτων τους στους γεωγραφικούς χάρτες. Το κάθε κράτος είχε την ευχέρεια να προτείνει τη γλώσσα της αρέσκειάς του. Σημειωτέον ότι στη διάσκεψη δεν παρευρέθησαν μέλη της Π.Γ.Δ.Μ. αλλά ένας στρατιωτικός αντιπρόσωπος της Γιουγκοσλαβίας. Συμφωνήθηκε τότε οι χώρες της ΕΣΣΔ, της Γιουγκοσλαβίας και άλλων σλαβικών χωρών να χρησιμοποιήσουν λατινικούς χαρακτήρες.
Διερωτάται λοιπόν, ο κ. Μπαμπινιώτης: «Πώς μπορεί να συναγάγει κανείς το συμπέρασμα και να αποδεχθεί, ότι στη συζήτηση αυτή αναγνωρίσθηκε η γλώσσα των Σκοπίων ως Μακεδονική;». «Αυτό που συμφωνήθηκε, να μεταγράφεται με λατινικούς χαρακτήρες αποτελεί αποδοχή και αναγνώριση Μακεδονικής γλώσσας;». «Αυτή, (η τελική επιλογή του Ο.Η.Ε.) αποτελεί απόφαση του ελληνικού κράτους;». «Και θα ελαμβάνετο από μια όχι επίσημη διπλωματική αντιπροσωπεία της Ελληνικής κυβέρνησης… χωρίς ψηφοφορία στη βουλή… και δεν θα χάλαγε ο κόσμος;». «Ομολογώ», συνεχίζει ο Μπαμπινιώτης, «για να ικανοποιήσω την αυτοπεποίθηση του κ. Υπουργού, πως δεν γνωρίζω διπλωματία, αλλά το πρόβλημα είναι… η αδυναμία του να αντιληφθεί, αλλά το πρόβλημα είναι… η αδυναμία του να αντιληφθεί ότι άλλο πράγμα είναι η αναγνώριση μιας γλώσσας με ξένο όνομα, της Βουλγαροσερβικής των Σκοπίων, ως “μακεδονικής” και άλλο να δεχθείς τη μεταγραφή από ένα αλφάβητο (το Σλαβικό, Κυριλλικό) σε ένα άλλο (το Λατινικό) όπερ συνέβη το 1977. Και άλλο είναι πώς ονόμαζαν απ’ το 1940 οι Σκοπιανοί τη γλώσσα τους (ψευδώνυμα) ως “μακεδονική” και άλλο να την αναγνωρίσουμε εμείς επισήμως με αυτό το όνομα, αποδεχόμενοι έτσι την προϋπόθεση μιας ψευδούς ταυτότητας».
Συνεχίζοντας ο κ. Μπαμπινιώτης εξομολογείται: «Πληροφορήθηκα τέλος, ότι διά στόματος του κ. υπουργού, ελέχθη ότι το θέμα της ψευδώνυμης “μακεδονικής γλώσσας” ετέθη για πρώτη φορά το 2010 από τον κ. Γ. Παπανδρέου. Δεν περίττευε να τεθεί θέμα το 2010, αν πράγματι είχε αναγνωρισθεί “μακεδονική γλώσσα το 1977;». Τέλος για να δώσει έμφαση ο κ. καθηγητής στο τι συνέβη το 1977 καταλήγει: «Θα το ξαναπώ. Οι γραμμές αυτές γράφονται από επιστημονική υποχρέωση, μήπως αξιοποιηθούν απ’ τη διαπραγματική ομάδα από τον κ. υπ. των Εξωτερικών σε περίπτωση που υποστηριχθεί από την πλευρά των Σκοπίων ή δήθεν αναγνώριση “μακεδονικής γλώσσας” από το 1977..
Οχι μόνο οι επισημάνσεις του κ. Μπαμπινιώτη ήσαν “φωνή βοώντος εν τη ερήμω” αλλά και μετά τη συμφωνία ο κ. Κοτζιάς επέμενε στις θέσεις του και ήταν επικριτικός για τον κ. Μπαμπινιώτη. Πάντως για το Μακεδονικό και τη “μακεδονική γλώσσα” υπάρει αχανής και πολυεπίπεδη βιβλιογραφία. Ξεκινάει απ’ τον τελευταίο βασιλιά της Μακεδονίας Περσέα, ο τάφος του οποίου βρέθηκε στην L’ Aquila κοντά στο Μιλάνο, που τον διεκδικούν οι Σκοπιανοί, φθάνει στις δολιχοδρομίες του Τίτο και εξελίσσεται με το απόρρητο υπόμνημα του αδελφού του Ιωνα Δραγούμη, Φιλίπππου το 1948.
Πάντως μετά τη συμφωνία των Πρεσπών έχουμε πολλά να δούμε και ν’ ακούσουμε!