«Η αποτελεσματικότητα και η φιλοδοξία της πολιτικής συνδέονται με την ισχύ και την ελπίδα της οικονομίας»
(Σάρλ Ντε Γκολ, στα “Απομνημονεύματα Ελπίδας”)
ΑΣ υποθέσουμε ότι έχουμε απρόσμενη “επιτυχία” στην τρίτη αξιολόγηση των δανειστών μας -αν και υπολειπόμαστε ακόμη σε πολλά προαπαιτούμενα.
ΑΣ υποθέσουμε ότι πραγματοποιείται όπως-όπως η μεγάλη (ψευδο)ελπίδα της εξόδου της χώρας από τα μνημόνια τον Αύγουστο. Μιλάμε, φυσικά, για δειλή έξοδο, όχι για «καθαρή» που διατυμπανίζει η κυβέρνηση.
ΑΣ υποθέσουμε ότι η χώρα παρουσιάζει μια (αριθμητική) ανάπτυξη που θα ζήλευαν και οι άλλοι Ευρωπαίοι!
ΑΣ υποθέσουμε ότι τα βρίσκουμε στο Σκοπιανό και στα ελληνοτουρκικά με τους γείτονές μας…
ΤΙ από όλα τα παραπάνω θα άλλαζε τη ζωή μας, έστω και στο ελάχιστο; Μήπως πρόκειται να αναστραφεί το κύμα των ανέργων ή το άλλο το φοβερό της μετανάστευσης των νέων μας; Μήπως θα σταματήσουν οι άγριες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, αλλά και οι επικείμενες που ψηφίστηκαν τον Μάη του 2016; Μήπως θα διορθωθεί η συντελεσθείσα καταστροφή στα συστήματα Υγείας και Παιδείας; Μήπως θα “αναστηθούν” οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που έκλεισαν, ή θα επιστρέψουν οι άλλες που έφυγαν έξω;
ΜΑΛΛΟΝ οι άνθρωποι που μας κυβερνούν δεν έχουν συνειδητοποιήσει το μέγεθος καταστροφής στην οποία οδηγηθήκαμε στα 8 χρόνια μνημονιακής ζωής. Που αν υπήρχε μια εθνική κυβέρνηση που να πονάει τον τόπο, δεν θα την είχαμε υποστεί σε τόσο μεγάλο βαθμό.
ΜΙΛΑΕΙ και επαίρεται η κυβέρνηση για το ετήσιο υπερπλεόνασμά της, αλλά ποτέ της δεν μας λέει για την ετήσια υπερχρέωσή μας.
ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ με ανθρώπους που ψήφισαν την “αριστερή” ελπίδα, διαπιστώνουμε να κυριαρχεί και σ’ αυτούς η απογοήτευση. Οτι δηλαδή, τίποτε δεν αλλάζει σ’ αυτή τη χώρα με αυτήν την κυβέρνηση και με αυτήν την αντιπολίτευση! Αυτή η πεποίθηση δυστυχώς παγιώνεται και σε άλλους, άλλοτε αισιόδοξους “αριστερούς”.
ΑΥΤΟ συμβαίνει διότι και οι δύο θεσμοί (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) ακολουθούν πιστά το υπάρχον πολιτικό σύστημα που μας έφερε ως εδώ! Είναι ακριβώς αυτό το σύστημα που επιτρέπει και στους δυο να εναλλάσσονται “άνετα” στην εξουσία (τώρα δεξιά ή αριστερά, πιο παλιά είχαμε εναλλαγή κεντροαριστεράς με δεξιά) κ.λπ.
…ΚΑΙ στον ορίζοντά μας να μη φαίνεται τίποτε το νέο που ριζικά θα μπορούσε να ανανεώσει το πολιτικό μας σύστημα και τη ζωή μας. Ετσι, όπως πάντα σ’ αυτή τη χώρα, τα πάντα κυλούν σαν πάντα, ξανά και ξανά παραμένοντας ασάλευτα τα ίδια.
