«Θέλουμε τα οστά τους να επιστρέψουν στον τόπο που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν και να τιμηθούν όπως πρέπει. Μόνο έτσι θα γαληνέψει και η ψυχή τους…» μας λέει ο κ. Σταύρος Καλογεράκης καθώς εξέρχεται από το Ναυτικό Νοσοκομείο Κρήτης στη Σούδα. Είναι ο πρώτος Χανιώτης που έδωσε αίμα προκειμένου να γίνει ταυτοποίηση του με το DNA του θείου του Σταύρου, αδελφούτου πατέρα του, που σκοτώθηκε στο μέτωπο της Αλβανίας.
Νοσοκομείου στη Σούδα, έχοντας δώσει αίμα προκειμένου να ταυτοποιηθούν τα οστά του συνονόματου θείου του που πολέμησε και σκοτώθηκε κατά την Ιταλική εισβολή.
Μετά την πρόσφατη συμφωνία Ελλάδας- Αλβανίας, οι ελληνικές αρχές ξέθαψαν τα οστά των νεκρών πολεμιστών που είχαν χαθεί στον ελληνοιταλικό πόλεμος και τάφηκαν πρόχειρα σε στρατιωτικά νεκροταφεία στο Αλβανικό έδαφος. Με τη συνδρομή του Υπουργείου Άμυνας και των υπηρεσιών του μπορεί πλέον να γίνει ταυτοποίηση του DNA του νεκρού με τους απόγονους τους, ώστε να αποδοθούν στους τελευταίους τα οστά του και να ταφούν με τις πρέπουσες τιμές.
«Η μητέρα του θείου μου, η γιαγιά μου ζούσε όταν σκοτώθηκε το παιδί της, και η γυναίκα αυτή μέχρι που πέθανε είχε τον καημό πως δεν έθαψε το παιδί της. Ελπίζουμε τώρα να γίνει κάτι. Έδωσα αίμα για να δούμε αν βρεθούν τα οστά του θείου μου που σκοτώθηκε τον Μάρτιο του 1941 κοντά στην Κορυτσά, ώστε να έλθουν στον τόπο όπου γεννήθηκε και να τα θάψουμε όπως αρμόζει, γιατί ήταν αίμα μας. Προσωπικά καλώ όλους όσους έχουν συγγενείς να δώσουν αίμα για την εξακρίβωση των στοιχείων γιατί είναι χρέος δικό μας αυτό. Εστω μετά από 75 χρόνια ευχαριστούμε την πολιτεία που ενδιαφέρθηκε. Η τιμή των νεκρών ηρώων θα πρεπε να ήταν προτεραιότητα της» τονίζει ο κ. Καλογεράκης.
Η οικογένεια Καλογεράκη ζούσε στη Σαμαριά και το 1922 μετακόμισε στο Νιο Χωριό Κυδωνίας στο συνοικισμό Λάκκοι όπου παραμένει. «Ο θείος μου ήταν αγαπητός άνθρωπος στο χωριό, ήταν 8 αδέλφια όλα μαζί. Πήρα το όνομα του όταν γεννήθηκα στη μνήμη του, όπως και άλλα ανήψια του» καταλήγει ο συνομιλητής μας.
«ΕΙΝΑΙ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ…»
Αίμα έδωσε και ο κ. Στέλιος Μιχελάκης για να γίνει ταυτοποίηση με τον αδελφό της μητέρας του, Μιχάλη Καβράκη του Κωνσταντίνου από το Γαβαλοχώρι που σκοτώθηκε στην Τρεμπεσίνα στις 31 Ιανουαρίου του 1941 τρεις ημέρες πριν από τη γέννηση του Στέλιου Μιχελάκη! «Γεννήθηκα τρεις ημέρες μετά το θάνατο του θείου μου και δεν τον γνώρισα. Στο χωριό για χρόνια μετά όλοι έλεγαν ότι ήταν άνθρωπος εργατικός, καλός χαρακτήρας, με πολλούς φίλους, ήταν άνθρωπος της παρέας. Για αυτό και τον μνημόνευαν στο χωριό πολλοί για χρόνια, ενώ μαυροφορεμένοι ήταν όλοι οι συγγενείς» θυμάται ο κ. Μιχελάκης.
Και για τον κ. Μιχελάκη η επιστροφή των οστών είναι θέμα μνήμης και τιμής για την οικογένεια του.
«Οφείλουμε να ταυτοποιήσουμε την ταυτότητα αυτών των ανθρώπων και να τους τιμήσουμε όπως πρέπει έστω και αν έχουν περάσει τόσα χρόνια. Είναι χρέος του κράτους και προπάντων της οικογένειας να τιμήσουν τους ανθρώπους αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για να είμαστε ελεύθεροι. Έστω και τώρα…» είναι τα λόγια του.
Στα Χανιά η αιμοληψία γίνεται στο Ναυτικό Νοσοκομείο Κρήτης,ε νώ τα στοιχεία στέλνονται για ανάλυση στο Κέντρο Μοριακής Βιολογίας του 401 Στρατιωτικού Νοσοκομείου. Απαιτούνται τουλάχιστον δύο δείγματα αίματος ,από την μητρική και την πατρική γραμμή, προκειμένου η ταυτοποίηση να είναι ακριβής.
Μνήμες της τότε επιστράτευσης
Ο δάσκαλος από τα Ζυμβραγού Κολυμβαρίου κ. Βασίλης Ιγγλεζάκης είχε μιλήσει στα “Χ.Ν.” πριν από ενάμιση χρόνο για τις μνήμες τις επιστράτευσης. «…Το ξημέρωμα λοιπόν της 28ης Οκτωβρίου, σηκωθήκαμε από τα κρεβάτια μας από τον εκκωφαντικό ήχο των σειρήνων και εκατοντάδες φωνές. Τρέχουμε και ανοίγουμε το παράθυρο και βλέπουμε τον δρόμο να έχει πλημμυρίσει από κόσμο, που φώναζε με ένα παράξενο όντως ενθουσιασμό “Ζήτω ο πόλεμος” ενώ ακουγόταν και το “Μουσολίνι θα σε εκδικηθούμε” γιατί κανείς δεν είχε ξεχάσει τη βύθιση της Ελλης. Κατεβαίνοντας στο κέντρο μέσα σε μισή ώρα, κάθε γωνιά της πόλης του Ηρακλείου είχε κατακλυστεί από ανθρώπους κάθε ηλικίας. Ο πολύς τώρα κόσμος συγκεντρώθηκε στην πλατεία Ελευθερίας. Ζητωκραυγές, συνθήματα, χοροί, ριζίτικα τραγούδια και πολεμικά άσματα, κάτω από τον συνεχή και αδιάκοπο ήχο από τις καμπάνες όλων των εκκλησιών, ενώ οι γυναίκες έδιναν ευχές, στους άνδρες όπως “να πάτε στο καλό”, “θα προσευχόμαστε για εσάς”, αν και δεν είχε ακουστεί κάτι για επιστράτευση, αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο. Αναρωτιέμαι και λέω γιατί εκείνες τις στιγμές δεν υπήρξε ένας ποιητής να περιγράψει το πάθος του κόσμου, ένας πεζογράφος να καταγράψει τον παλμό του πλήθους και ένας ζωγράφος να δώσει χρώμα σε αυτό που συνέβαινε…Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας, πηγαίνω στην Ακαδημία όπου μας ανακοινώνει ο διεθυντής και ο υποδιεθυντής ότι η Παιδαγωγική Σχολή θα κλείσει αφού έχουμε πόλεμο. Επιστρέφω στο χωριό (σ.σ. Ζυμπραγού) όπου επικρατούσε ο ίδιος ενθουσιασμός. Μετά από δύο ημέρες ξεκίνησε η επιστράτευση και μου ανέθεσαν την καταμέτρηση των ανδρών του χωριού. Στο μέτωπο θα πήγαιναν όσοι ήταν γεννημένοι το 1919 και το 1920, δηλαδή από την ηλικία των είκοσι ετών και πάνω. Από το χωριό για την Αλβανία έφυγαν 32 άτομα, αλλά και 12 νεαρά και γερά άλογα και μουλάρια, μιας και αυτά είχαν επιστρατευθεί. »
Η Μεραρχία Κρητών
Η αντιμετώπιση της επίθεσης από την φασιστική Ιταλία κινητοποίησε άμεσα τον τοπικό πληθυσμό. Στην Κρήτη η 5η Μεραρχία με δυναμικότητα 18.662 οπλιτών και 566 αξιωματικών στάλθηκε στο μέτωπο για να αντιμετωπίσει τα στρατεύματα του Μουσολίνι. Η μεραρχία αποτελούνταν από το 14ο Σύνταγμα Χανίων, το 43ο Σύνταγμα Ρεθύμνου, το 44ο Σύνταγμα πεζικού Ηρακλείου,το 5ο Σύνταγμα Πυροβολικού Σούδας, που έφτασαν στις αρχές Νοεμβρίου στο μέτωπο της Κορυτσάς. Υπολογίζεται ότι έχασε 1.141 άντρες (αρκετοί εκ των οποίων τάφηκαν στο αλβανικό έδαφος), ενώ είχε και 2.025 τραυματίες και πολλούς ακόμα με κρυοπαγήματα και ακρωτηριασμούς (στοιχεία ΓΕΣ). Μετά την συνθηκολόγηση του στρατηγού Τσολάκογλου οι Κρήτες οπλίτες κατέβηκαν από την Αλβανία στη νότια Ελλάδα με τα πόδια κάτω από απερίγραπτες συνθήκες. Πολλοί έμειναν εγκλωβισμένοι για μήνες στην ηπειρωτική Ελλάδα μη μπορώντας να φύγουν για την Κρήτη. Στη συνέχεια πολλοί εξ’ αυτών μπήκαν στις αντιστασιακές οργανώσεις και πολέμησαν ενάντια στον κατακτητή και τους ντόπιους συνεργάτες του.
