ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ επειγόντως ομαδική ψυχοθεραπεία για τα απίστευτα νεύρα που εμφανίζουμε στην καθημερινότητά μας, πολλές φορές όχι αδικαιολόγητα. Το ότι όμως εδώ και καιρό βγάζουμε τον χειρότερο εαυτό μας, δείχνει πως μάλλον έχουμε φτάσει στο σημείο όπου το χρήμα κάνει πάνω μας το απόλυτο κουμάντο.
ΑΥΤΕΣ τις ώρες που δεν υπάρχει έλεος, γινόμαστε θεωρητικά ένα με τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες και αυτό δεν μας αρέσει καθόλου. Δεν παίρνουμε ταξί, δεν βγαίνουμε σε καλά εστιατόρια, υπολογίζουμε τα ψώνια μας, κάνουμε περικοπές.
ΑΥΤΟ που δεν συμβαίνει πάντως είναι να ερχόμαστε στην θέση του άστεγου, του κάθε Ρομά, του μακροχρόνια άνεργου, στη θέση όλων αυτών που η ζωή τους άλλαξε από παλιά προς το χειρότερο λόγω κοινωνικού αποκλεισμού. Όμως παρόλα αυτά, εμείς συνεχίζουμε να τους γυρίζουμε την πλάτη, να τους θεωρούμε ανθρώπους δεύτερης και τρίτης διαλογής.
ΕΚΕΙΝΟΙ δεν έχουν άποψη, εμείς τα ξέρουμε όλα. Εκείνοι δεν δικαιούνται να ομιλούν για δημοκρατία, εμείς το καθορίζουμε αυτό. Εκείνοι δεν θα πρέπει να πουν “Ναι” ή Οχι”, αυτό σκεφτόμαστε νοσηρά.
ΑΥΤΗ η κατάσταση συνεχίζεται επί χρόνια, μέχρι που ήρθε η κρίση και έβαλε την ταφόπλακα στην ελπίδα. Η κρίση που έβγαλε στον καθένα αντί την αλληλεγγύη, τη μοχθηρία και την υποκρισία. Αυτό όμως μάλλον είναι δουλειά των ψυχοθεραπευτών.
ΘΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ το ρίσκο όμως αυτοί να διαγνώσουν την ασθένεια σε μια ολόκληρη κοινωνία, να βγουν μπροστά και να μιλήσουν για το σήμερα; Μπορεί ναι μπορεί και όχι. Με δεδομένο μάλιστα ότι ελλείψει χρήματος, όλα παγώνουν και μέχρι να ανοίξουν οι τράπεζες όλοι τρέμουν από τον φόβο τους.
ΛΕΣ και το χρήμα είναι το παν σε αυτή την Οδύσσεια που ζούμε, με πολίτες πρώτης και δεύτερης κατηγορίας.
