Ψυχρός Πόλεμος: Μια κινηματογραφική πρόταση

Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν ότι πέρα από τα επαγγελματικά οικο-περιβαλλοντικά μου ενδιαφέροντα, τα οποία, επιτέλους, δικαιώνονται πολιτικά (στις χθεσινές τοπικές εκλογές της  Έσσης της κ. Γερμανίας, με τους “πράσινους” στη δεύτερη θέση, αναλογιζόμενος το “τραγικό χάλι” των Ελλήνων Οικολόγων), διακατέχομαι και από “το πάθος του σινεφίλ” που αναζητά επίμονα μορφές της έβδομης τέχνης για να καλύψει και τα πολιτισμικά του ενδιαφέρονται και τα ψυχολογικά του χαρακτηριστικά.
Έτσι αισθάνομαι την ανάγκη να συστήσω στους Χανιώτες -και όχι μόνο- για να μοιραστώ μαζί τους τα υπέροχα συναισθήματα που εισέπραξα χθες από την παρακολούθηση της τελευταίας ταινίας “Ψυχρός Πόλεμος” του Πολωνού σκηνοθέτη Πάβελ Παβλικόφσκι στο ιστορικό σινεμά ΙΝΤΕΑΛ της οδού Πανεπιστημίου, τιμημένης με το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Κανών, η οποία αυτές τις μέρες θα προβληθεί στον χανιώτικο κινηματογράφο ΑΤΤΙΚΟΝ.
Ελπίζω ότι γίνεται κατανοητό (από τα γραφήματά μου στα Χ.Ν.) ότι η κινηματογραφική αυτή πρόταση και σύσταση δεν αποτελεί διαφημιστική σκοπιμότητα.
Η ταινία αυτή -κυριολεκτικά αριστουργηματική- αφηγείται μια αυτοκαταστροφική ιστορία αγάπης στην Πολωνία του 1949, μέσα όμως από τα πολιτικά-προπαγανδιστικά πλαίσια της εποχής εκείνης (Σταλινικά πρότυπα – αστυνομικές παρακολουθήσεις – κομματικό κράτος κ.ά.), που διαμορφώνουν την εξέλιξη αυτής της παθιασμένης ερωτικής ιστορίας, τα οποία ο σκηνοθέτης παρουσιάζει αδρά και ρεαλιστικά. Έτσι μέσα από 88 λεπτά διάρκειας, με ένα σαφές, στέρεο και λιτό σενάριο, με ασπρόμαυρη, ρομαντική και μελαγχολική φωτογραφία, συγκλονιστικές ερμηνείες, γρήγορο ρυθμό και μελωδική μουσική υπόκρουση που λειτουργεί, σεναριακά, ως μέρος της ιστορίας αγάπης, πλημμυρίζει το θεατή με έντονα συναισθήματα, ιδεολογήματα και συγκινήσεις που καλύπτουν πλήρως τις κινηματογραφικές του απαιτήσεις, γι’αυτό και δικαίως όλοι σχεδόν οι έγκυροι κινηματογραφικοί κριτικοί την βαθμολογούν με πέντε αστέρια ποιότητας.