Το Περιφερειακό Συμβούλιο Κρήτης αποφάσισε την έκδοση ψηφίσματος με θέμα: «Κατά των πλειστηριασμών Κατοικιών και Επιχειρήσεων», το οποίο συντάχθηκε με αποδέκτη την κυβέρνηση – πολιτικά κόμματα, με βάση τις θέσεις φορέων – παραγωγικών τάξεων και δανειοληπτών που συμμετείχαν στο περιφερειακό συμβούλιο.
Σύμφωνα με την σχετική ανακοίνωση «στο συμβούλιο αναφέρθηκε από τον Περιφερειάρχη Κρήτης Σταύρο Αρναουτάκη, αλλά και από μέλη του Σώματος ότι το ψήφισμα του Περιφερειακού Συμβουλίου έχει παγκρήτιο χαρακτήρα ενώ αναφέρθηκε ότι το επόμενο διάστημα οι φορείς του Ηρακλείου θα έχουν επαφές με φορείς της υπόλοιπης Κρήτης για κοινό μέτωπο».
Συγκεκριμένα το ψήφισμα που εγκρίθηκε από το Περιφερειακό Συμβούλιο Κρήτης αναφέρει:
«Το Περιφερειακό Συμβούλιο Κρήτης εκφράζει την αλληλεγγύη του στους δοκιμαζόμενους Πολίτες της Περιφέρειας και της Χώρας, που κινδυνεύουν να χάσουν τις περιουσίες τους. Καταδικάζει την πολιτική που οδηγεί περιουσίες Ελλήνων Πολιτών σε ξένα ή εγχώρια Funds, θέτει ως προτεραιότητα τη συνοχή του κοινωνικού ιστού και ζητά:
1. Να κατατεθεί κοινή πρόταση από κυβέρνηση και αντιπολίτευση για τα “κόκκινα” δάνεια με διασφάλιση ότι ουδείς ευάλωτος δανειολήπτης θα καταστεί άστεγος λόγω ελλιπούς προστασίας της κύριας κατοικίας & επαγγελματικής στέγης, από κάθε μορφή αναγκαστικής εκτέλεσης και προστασία της αγροτικής περιουσίας, ώστε να διαφυλαχθεί η παραγωγική δύναμη των αγροτών μας.
2. Να υπάρξει νομοθετική ρύθμιση, έτσι ώστε να γνωστοποιείται στον δανειολήπτη-οφειλέτη το ύψος της αξίας της μεταβίβασης του δανείου του, είτε πρωτογενώς είτε στη δευτερογενή αγορά. Δικαίωμα αγοράς του δανείου από τον δανειολήπτη στην τιμή που το πουλάει η τράπεζα στη δευτερογενή αγορά δανείων (funds & servicers).
3. Να γίνει ειδική ρύθμιση για τους δανειολήπτες σεισμοπαθείς, πλημμυροπαθείς, με σοβαρά προβλήματα υγείας αλλά και συγγενείς θυμάτων από θεομηνίες, εργατικά και εθνικά δυστυχήματα και σε οποιοδήποτε αποδεικνύεται με κρατικά έγγραφα για ζημιά.
4. Να εξεταστεί η δυνατότητα επιδότησης των δόσεων των στεγαστικών δανείων για τα ευάλωτα νοικοκυριά, στα πλαίσια του Προγράμματος Γέφυρα 1, για την επόμενη τριετία, που σύμφωνα με τις εκτιμήσεις η ΕΚΤ θα έχει καταφέρει να τιθασεύσει τις πληθωριστικές πιέσεις.
5. Ρητή απαγόρευση κατασχέσεων και πλειστηριασμών για χρέη, με υποχρεωτική εφαρμογή τόσο στην πρωτογενή όσο και στην δευτερογενή αγορά. (funds & servises).
6. Άμεση προστασία της πρώτης κατοικίας σε περιπτώσεις επιχειρήσεων (ειδικά μεσαίων, μικρομεσαίων και ελευθέρων επαγγελματιών) που θα κριθούν οριακά βιώσιμες και για την κατηγορία εκείνη των συνανθρώπων μας οι οποίοι, με εισοδηματικά και κοινωνικά/οικογενειακά κριτήρια, αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στην αποπληρωμή του δανείου τους, αφού ληφθεί υπόψη και η προγενέστερη συνέπειά τους είτε στην καταβολή των δόσεων είτε στην τήρηση των ενδεχόμενων ρυθμίσεων.
7. Η άρνηση των τραπεζών μέσω του εξωδικαστικού μηχανισμού, ρυθμίσεις οφειλών με αιτιολογία «μη βιώσιμη πρόταση», δεν θα πρέπει να οδηγεί σε οριστική απόρριψη του αιτήματος, αλλά αντίθετα θα πρέπει να οδηγεί σε μία διαδικασία διμερούς διαμεσολάβησης μέσω των επιμελητηρίων.
8. Η πολιτεία να υποστηρίξει την ευνοϊκή ρύθμιση των επιχειρηματικών κόκκινων δανείων που ελήφθησαν έως το 2010 και των αντίστοιχων ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων έναντι του δημοσίου, ιδίως αυτών που αφορούν καλόπιστους οφειλέτες, με επιδότηση οριζόντιας περικοπής τους, με κριτήριο την μείωση των ακαθάριστων εξόδων (τζίρου) και τα ετήσια οικονομικά αποτελέσματα της περιόδου της οικονομικής ύφεσης 2009-2015 και όχι το ληξιπρόθεσμο της οφειλής ή την ύπαρξη ακίνητης περιουσίας, αναγνωρίζοντας ότι, την περίοδο αυτή, η ίδια (η πολιτεία) συμπεριφέρθηκε μεροληπτικά ευνοώντας αφενός με συνεχείς ανακεφαλαιοποιήσεις το τραπεζικό σύστημα ενώ από την άλλη αγνόησε επιδεικτικά τις αντίστοιχες ανάγκες των επιχειρήσεων, αφήνοντας τις παντελώς ακάλυπτες και σε πλήρη αναντιστοιχία με την ουσιαστική στήριξη που τους προσέφερε την περίοδο της πανδημίας.
Να υπενθυμίσουμε ότι την περίοδο αυτή, υπήρξαν κλάδοι της οικονομίας (όπως οι κατασκευές, η αυτοκίνηση κ.λπ.), οι οποίες κυριολεκτικά κατέρρευσαν με μειώσεις τζίρου που ξεπερνούσαν το 70-80 %, χωρίς να υπάρξει ουδεμία μέριμνα της πολιτείας για τις επιχειρήσεις αυτές. Αντίθετα έγιναν θύματα μιας αδιάκοπης και ολοένα και αυξανόμενης πίεσης των τραπεζών για μονομερείς αυξήσεις επιτοκίων των δανείων τους την ίδια περίοδο που η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα (ΕΚΤ), μείωνε σταδιακά τα διατραπεζικά επιτόκια σε μια προσπάθεια στήριξης των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων.
9. Άμεση νομοθετική παρέμβαση για την προστασία των δανειοληπτών (υπολογίζονται σε 85.000), που την περίοδο 2006-2009 έλαβαν στεγαστικό δάνειο σε ελβετικό φράγκο. Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μια ραγδαία επιδείνωση της συναλλαγματικής ισοτιμίας, οδηγώντας τους δανειολήπτες που αγνοούσαν τον συναλλαγματικό κίνδυνο, να αδυνατούν να αποπληρώσουν τις δανειακές τους υποχρεώσεις. Για το λόγο αυτό προτείνουμε να καλύψουν οι Τράπεζες και η Πολιτεία το 75% της αυξημένης συναλλαγματικής ισοτιμίας και ο δανειολήπτης το υπόλοιπο 25%. Τέλος, η προτεινόμενη πρωτοβουλία καλό θα ήταν να είχε αναδρομική ισχύ από την έναρξη της πανδημίας.
10. Άμεση θεσμοθέτηση κινήτρων από τις τράπεζες για τους έως τώρα συνεπείς δανειολήπτες ούτως ώστε να αποφευχθεί η δημιουργία νέου κύματος μη εξυπηρετούμενων δανείων.
11. Ίδρυση Εθνικού Διατραπεζικού Φορέα μη Εξυπηρετούμενων Επιχειρηματικών Δανείων, με αναπτυξιακή προοπτική και κοινωνική ευαισθησία, με τη συμμετοχή όλων των τραπεζών και της πολιτείας.
12. Την παύση των πλειστηριασμών και τη θέσπιση ουσιαστικών μέτρων προστασίας της κατοικίας κατά τα πρότυπα του ν. 3869/2010, με νέα επικαιροποιημένα κριτήρια για τους πραγματικά ευάλωτους, με πρόβλεψη επιδότησης της δόσης δανείου ή του ενοικίου.
13. Τη θέσπιση του δικαιώματος αγοράς του δανείου από τον ευάλωτο δανειολήπτη στις τιμές που πωλείται το δάνειο στο fund ή στη δευτερογενή αγορά από fund σε fund.
14. Τη φορολόγηση των τεράστιων τραπεζικών κερδών από τη ραγδαία αύξηση των επιτοκίων και τη λήψη μέτρων για την προστασία των δανειοληπτών.
15. Την κατάργηση του ιδιώνυμου αδικήματος για τους πολίτες και τα κινήματα που εναντιώνονται σε αυτούς τους πλειστηριασμούς.
16. Να υπάρξει ανάλογη προστασία για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αντίστοιχη του ν. 3869/10 (Νόμος Κατσέλη), με παράλληλη προστασία της κύριας κατοικίας και των περιουσιακών στοιχείων της επιχείρησης, δεδομένης της στενής τους σχέσης με τις θέσεις εργασίας και την εθνική κυριαρχία.
17. Τα δάνεια σε Ελβετικό Φράγκο να μετατρέπονται σε Ευρώ, με ονομαστική αξία του δανείου σε Ευρώ, με βάση την ισοτιμία ευρώ/chf, που ίσχυε την ημέρα εκταμίευσης του δανείου και με επιτόκιο ίδιο με αυτό των ρυθμιζόμενων δανείων, δεδομένης της δραματικής απώλειας του εισοδήματος των νοικοκυριών και της υψηλότερης τρέχουσας ισοτιμίας e/chf».
Μέσα στα μνημόνια ώς δεσμεύσεις της χώρας, ήταν και ο προκύψας χειρισμός των δανείων.
Για τούτο στην αρχή της θητείας του , ο νυν εκ Χανίων καταγόμενος γεννεαόγικά πρωθυπουργός δημόσια δήλωσε ( υπάρχει το βίντεο) : ”Είπα στις τράπεζες να βρούν ύση ” ‘η κάπως έτσι. Διότι ήξερε τις δεσμεύσεις .
Το τραπεζικό σύστημα στο θέμα των δανείων, δεν μπορούσε από το 2010 παρά να δίνει λύσεις στρουθοκαμιλικές τύπου: ” πληρώστε κλάσμα της δόσης ( τοκοπληρωμή ) , ή ακόμη και κλάσμα των τόκων της δόσης , και παρατείνεται την χρονική διάρκεια αποπληρωμής των δανείων , είτε ώς διευκόλυνση είτε ώς ρύθμιση, με αποτέλεσμα το δανειακό κεφάλαιο να αυξάνεται κυριολεκτικά και ουσιαστικά ώς εναπομένων .
Ταυτόχρονα όμως αυξάνονταν και η ηλικία των δανειοληπτών . μέσα στο πλαίσιο της ανεργίας, μειωμένων εισοδημάτων , και γενικά αύξησης και των ληξιπροθέσμων κάθε φορά χρεών, γιατί η διάρκεια της κρίσης είναι μεγάλη, τα εισοδήματα δεν επανήλθαν, οι φόροι αυξήθηκαν, το κόστος ζωής αυξήθηκε, και τα επιτόκια αυξάνονται . Τουτέστιν το όλο σύστημα οδηγήθηκε και οδηγείται σε αδιέξοδο.
Να σημειωθεί ότι το 2007 τα ληξιπρόθεσμα δανειακά χρέη στην Ελλάδα ήταν τα μικρότερα στην Ευρώπη 5%, και το 2013 φτάσανε στο 50-60%. Υπήρξε μια ύφεση προοδευτικά ώς το 2020 στο 30-35 %, αλλά πάλι λόγω covid και αύξησης κόστοτς ζωής ανήλθαν.
Το θέμα είναι μεγάλο, και έχει παραμέτρους πολιτικής κυβερνητικής αδράνειας από το 2010 και μετά, και βέβαια λόγω των υπογεγραμένων ρυθμίσεων των μνημονίων για τον χειρισμό των ληξιπρόθεσμων δανείων.
Σε θέματα οιυσίας, και στις φωνές που υπήρχαν για την μείωση των χρεών με περικοπή των δανε΄’ιων, στην βάση της κάθε φορά νέας εισοδηματικής κατάστασης , και της καταβαθρωμένης αξίας των ακινήτων για χρόνια σχετικά με τα δανειακά κεφάλαια, ούτε οι Ελληνικές κυβερνήσεις ούτε οι Ευρωπαίοι δανειστές , ήθελαν να δούν τίποτα.
Ακόμη και σε όροτς επιχειρηματικής κοινωνικής εταιρικής ευθύνης, και η Ευρώπη και η Ελλάδα και το πιστωτικό Ελληνικό σύστημα αποποιήθηκε κάθε λογής και μορφής έννοια συναλλακτικής πίστης και στερεάς συναλλακτικότητας, και ουσιαστικά χρόνια και τα δανειακά κεφάλαια ήταν στον αέρα σε επίπεδο εμπράγματων εχεγγύων, μια και οι αξίες των εχεγγύων ακινήτων ή ενοχικών παρακολουθήσεων ( τζίροι επιχειρήσεων και εισοδήματα καταναλωτών ) είχαν καταρεύσει. Και η εγκατάλειψη αυτής της κάθε ένοιας συναλλακτικής πίστης, γινόνταν ακόμη χειρότερη διότι το ίδιο το πιστωτικό σύστημα μπορούσε και είχε και έχει τις δυνατότητες, να διαλευκάνει ποιί δανειολήπτες είναι στρατηγικοί κακοπληρωτές και ποιοί βρίσκονται σε αδυναμία. Και επιπλέον η όλη πιστωτικη δανειακή λειτουργία εκ μέρους των τραπεζών, άφηνε απ έξω την ευθύνη δανειοδότησης κατά το μέρος που αυτή η ευθλυνη αναλογούσε στην κάθε τράπεζα, μια και το ύψος του αρχικού δανείου και η αξλία του εμπράγματου εχεγγύου για το δάνειο, προσδιοριζόνταν από το ίδιο το τραπεζικό σύστημα.
Ουσιαστικά δηλαδή το Ελληνικό πιστωτικό σύστημα, αποποιήθηκε τους ελάχιστους κανόνες συναλλακτικής οικονομικής και κοινωνικής πίστης , η παραδοχή των οποίων κανόνων θα οδηγούσε σε μειώσες- απομειώσεις των δανειακών κεφαλαίων και στην βάση των μειωμένων έως καθόλου εισοδημάτων των δανειοληπτών και στην βάση της αξίας των εμπράγματων ή και ενοχικών εχεγγύων υπερ του δανεισμού.
Το θέμα είναι τεράστιο , τέμνει για τα καλά και το ίδιο το δικα’ι’κό νομικό σύστημα της χώρας , και την ίδια την λειτουργική και των Ευρωπαικών αποφάσεων για την αντιμετώπιση των δανειακών χρεωκοπικών προβλημάτων του Ελληνικού κράτους, και τις ίδιες τις Ελληνικές κυβερνήσεις, και τις ίδιες της ηγεσίες χρόνια του Ελληνικού τραπεζικού συστήματος και του ίδιου του συστήματος των Ευρωπαικών κεντρικών τραπεζών , άρα και της Τράπεζας της Ελλάδος.
Το σύστημα λειτουργικά όπως οργανώθηκε , στην βάση της μεταβίβασης δανειακών απαιτήσεων από το πιστωτικό σύστημα στα Funds για είσπραξη και πλειστηριασμούς, μόνο και μόνο για να δείξουν δείκτες εξυγίανσης οι τράπεζες, είναι κοινά σκέτη Εθνική κοροι΄δία των πολιτών της χώρας δανειοληπτών και μή. Και διότι .. το ιδιωτικό χρέος διαρκώς αυξάνεται και έφτασε κοντά τα 250 δις ευρώ, περίπου 140% του ΑΕΠ, μετά από τόσα μέτρα και τεχνικές και λειτουργικές διευκολύνσεων και ρυθμίσεων 13 χρόνια και για τις οφειλές στα δάνεια.
Το γιατί και που τραβάει αυτό το σύστημα- που πλέον έπαψε νάναι στρουθοκαμηλικό οικονομικά και πολιτικά – αλλά είναι επιτεδευμένα κοινωνικό, με στόχο την αλλαγή του χάρτης της διανομής και κατανομής του περιουσιολογίου των πολιτών- κύρια για τα ακίνητα- .Που ταυτόχρονα μεθοδεύει αυτη η πρακτική και νέες κορφές ψευτοαστισμού της Ελληνικής πραγματικότητας στην βάση της κατοχής ακινήτων.