» Ποιητική Συλλογή: “Στο Λευκό του Βυθού” Β’ Eκδοση Ραδάμανθυς 2018
Πριν μερικά χρόνια, ίσως 6 με 8, κάτω από τη Δημοτική μας Βιβλιοθήκη και στο απέναντι πεζοδρόμιο -Υψηλαντών- πρόσεξα που βάδιζε με ανάλαφρη περπατησιά ο γνωστός και σπουδαίος Χανιώτης ποιητής – πεζογράφος Λεωνίδας Κακάρογλου κι έσπευσα κι έδωκα γνωριμία, συγχαίροντας τον συνάμα για τις αξιόλογες και ουσιαστικές του παρουσιάσεις στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης μας, αλλά και το ποιητικό του έργο. Ο ποιητής δε με γνώριζε, ωστόσο, το μειλίχιο κι ευγενικό του πρόσωπο έλαμψε για την τυχαία γνωριμία μας κι αφού μ’ ευχαρίστησε, έσυρε, ύστερα, τον δρόμο του.
Έκτοτε, εξαγοράστηκαν ακόμη μερικά χρόνια από την κοινωνική μας πραγματικότητα και προχτές δανείστηκα τρία βιβλία από την Δ. Βιβλιοθήκη μας: το ένα αφορούσε την Ποιητική Συλλογή του Λεωνίδα Κακάρογλου «Στο Λευκό του Βυθού» – Β’ Έκδοση Ραδάμανθυς 2018- κι όλο το απόγευμα διάβασα προσεκτικά όλα τα ποιήματα της όμορφης ποιητικής συλλογής. Το επόμενο πρωί ξεχώρισα μερικά συγκλονιστικά αποσπάσματα της συλλογής και κράτησα μερικές σημειώσεις:
Ωστόσο, θεωρώ υποχρέωσή μου να ενημερώσω τους αγαπητούς φίλους κι αναγνώστες των «Χ.Ν.», ότι σπάνια διαβάζω ποιητικά έργα, αφού δεν τα καταφέρνω με την υψηλή ποίηση και λογοτεχνία: άλλωστε, δυσκολεύομαι να κατανοήσω τις υψηλές δημιουργίες των λογοτεχνών και με την παρούσα εργασία μου μόνο τη δική μου απλή εσωτερική αντίληψη και την διαισθητική μου, βέβαια, γνώση εκφράζω, όταν αναφέρομαι στη δημιουργική υψηλή ποίηση και λογοτεχνία.
Κι όταν, κάποιες φορές, εκφράζω μερικές απόψεις ή κάνω λίγα σχόλια -εν προκειμένω και για το σπουδαίο ποιητικό έργο του μεγάλου ποιητή συμπολίτη μας Λεωνίδα Κακάρογλου- αυτό γίνεται μόνο με τη δική μου εσωτερική αντίληψη και γνώση που πηγάζει από τον χαρακτήρα μου -με τα καλά και τις αστοχίες του-, αλλά και τον ρεαλιστικό αντίκτυπο – αντανάκλαση των αντίστοιχων δημιουργικών, διορατικών και υψηλής διανόησης συναισθημάτων των μεγάλων δημιουργών της λογοτεχνίας και ποίησης πάνω στον προσωπικό μου ψυχισμό. ΜοY είναι πολύ δύσκολο -σχεδόν ακατόρθωτο εγχείρημα- να διεισδύσω στα άδυτα και τα απώτατα – εσώτατα συναισθήματα των πολύ μεγάλων πνευματικών δημιουργών και, ιδιαίτερα, των σπουδαίων ποιητών. Οι συνάνθρωποί μας αυτοί βιώνουν τον δικό τους εσώτερο κόσμο των αισθήσεων και της υψηλής διανόησης, χαμένοι, ενίοτε, ανάμεσα στο χάος της απόγνωσης αλλά και της Ελπίδας!
ΜΟΛΑΤΑΥΤΑ, η απλή εσωτερική αντίληψη κι ακόμη αυτή η διαισθητική γνώση δεν επαρκεί για την πλήρη ψυχογραφία δημιουργών τόσης υψηλής διανόησης και διορατικότητας: κι άλλωστε, δεν μού επιτρέπεται να κάνω κάποια ψυχογραφία για το ποιητικό πρόσωπο του Λεωνίδα Κακάρογλου, ΓΙΑΤΙ, απλά η δική μου γνώση για το δημιουργικό έργο και, κυρίως, για το ανθρώπινο πρόσωπο του μεγάλου μας ποιητή δεν εκτείνεται σε όλη του τη ζωή, παρά, μόνο, σε δυο-τρεις παρουσίες του σε πολιτιστικές εκδηλώσεις και σε μια συμπτωματική προσωπική μας συνάντηση ολίγων λεπτών της ώρας, πίσω, ακριβώς, από τη Δημοτική μας Βιβλιοθήκη: Και για τον έξοχο ποιητή και πεζογράφο μας, ολάκερος ο κόσμος είναι μια απέραντη κι ατελείωτη ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ των πολλών σιωπών, της Πίστης και της Ελπίδας, αλλά και της θανατερής σχεδόν μελαγχολίας κι ερημικής μοναξιάς, που, ωστόσο, αυτές διόλου δεν εμποδίζουν τον πληθωρικό και δημιουργικό οίστρο του μεγάλου Χανιώτη ποιητή.
Διάβαζα με προσοχή τα ποιήματα του Λεωνίδα Κακάρογλου και πώς να μην συγκινηθώ από το σπάνιο κι αξεπέραστο ήθος γραφής του που αντανακλά, βέβαια, στο αληθινό κι ανθρώπινο πρόσωπό του και κορυφώνεται με την ακριβοδίκαιη σύζευξη των δύο απόλυτων μεγεθών, της Αγάπης δηλαδή και της Ελευθερίας -της δύναμης δηλαδή της αυτοσυνειδησίας, της ελεύθερης απόφασης και του δικαιώματος της επιλογής, μέσα σ’ έναν κόσμο της ανθρώπινης αλλοίωσης κι αποξένωσης και, βέβαια, του γνωστού «Ελλείμματος της Ψυχικής Ωριμότητας», που ταλανίζουν την κοινωνική καθημερινότητα των ανθρώπων, απανταχού της γης.
Αλήθεια, αξίζει να ειπωθεί ότι ο δημιουργικός οίστρος του Λεωνίδα Κακάρογλου τροφοδοτείται, ενισχύεται κι αντλείται, σίγουρα, από τους ιερούς τόπους της καταγωγικής του ρίζας (ΙΩΝΙΑ, Μ. Ασίας και Χανιά Κρήτης). Εκπλήττομαι και θαυμάζω, συνάμα, πώς με λιτές λέξεις αποδίδονται τα συναισθήματα με τρόπο έντονα λυρικό, αλλά και με κάποια ανομολόγητη διάθεση: Και παντού, σε όλα σχεδόν τα ποιήματα της συλλογής «Στο Λευκό του Βυθού», εκφράζεται ολοφάνερα και η υπαρξιακή αγωνία του δημιουργού για τις μορφικές αλλαγές στη σύγχρονη μίζερη κοινωνική πραγματικότητα.
– Τέτοιας υψηλής ποίησης τα νοήματα απορρέουν μόνο από την άγρυπνη ψυχή του δημιουργού ποιητή κι εκείνο που εκπλήσσει πιότερο είναι που το ποιητικό πνεύμα του Λεωνίδα Κακάρογλου δεν υπόκειται σε δεσμεύσεις κι ούτε, φυσικά, δέχεται προεξοφλήσεις.
Είχα ξεχωρίσει μερικά συγκλονιστικά αποσπάσματα της ποιητικής συλλογής του Λεωνίδα Κακάρογλου, αλλά δε θα τα δημοσιεύσω: Είμαι χαρούμενος και συγκινημένος που ο σπουδαίος Χανιώτης λογοτέχνης, στον νου και την ψυχή μου, ανήκει πια στην ίδια ηρωική στρατιά των πολύ μεγάλων δημιουργών, που βυθίστηκαν μέσα στον εαυτό τους και τη ζωή κι έγραψαν αριστουργηματικά έργα που ξεφύτρωσαν από τις πιο βαθιές γωνιές της καρδιάς τους: Έτσι, ενδεικτικά κι όχι περιοριστικά, μπορώ να αναφέρω τον δυστυχή Κώστα Κρυστάλλη, τον πονεμένο ποιητή και τραγουδιστή του βουνού και της στάνης [«πάρε με πάνω στα βουνά τι (γιατί) θα με φάει ο κάμπος…»], τον ευαίσθητο Ζάχο Παπαντωνίου, αλλά κι εκείνους τους αλλόκοτους κι απίθανους ανθρώπους των χαμαιτυπείων και πορνείων της Ευρώπης και της θλιβερής ζωής, τον Βερλαίν ντε και τον άλλο τον Βιγιόν, για τους οποίους είπανε πως αυτοί ήσαν και οι μεγαλύτεροι Γάλλοι ποιητές. [«Και προχωρώ..»]
Αλλά, πώς να μην αναφερθώ -έστω ακροθιγώς- και στον μεγάλο ποιητή, τον Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε, αυτόν τον πεισιθάνατο λυρικό στοχαστή του Θεού και του θανάτου, τον υπερευαίσθητο άνθρωπο της μελαγχολίας, του ψυχικού καμάτου, που όλη η ζωή του ήταν κυκλωμένη με το πιο πικρό αίσθημα της ατελείωτης οδύνης: ωστόσο, θα ήταν ασυγχώρητη η παράλειψή μου αν δεν αναφερθώ και στον δικό μας μεγάλο ποιητή της Κρήτης κι όχι μόνο, τον Γιώργη Μανουσάκη και, βέβαια, στην άφθαστη και μοναδική Κική Δημουλά: [«Να μού δάνειζες μιαν ανταπόδοση, για δυο – τρεις μέρες μιαν αγάπη…» -ένας απίστευτα όμορφος ποιητικός ύμνος για την χωρίς ελεημοσύνη αγάπη].
Με εξαιρετική εκτίμηση και σεβασμό στο ελεύθερο, το μοναδικό και διαφορετικό πρόσωπο του σπουδαίου Χανιώτη συμπολίτη μας ποιητή – πεζογράφου.
