Και το πάλαι ποτέ, αλλά και νυν και αεί ένδοξο Γυμνάσιο Βάμου, και το Γυμνάσιο Βρυσών όπως και το Λύκειο Βρυσών και το Λύκειο Βάμου, και τα τέσσερα σχολεία Δευτεροβάθμιας Εκπ/σης της πρώην επαρχίας και του νυν δήμου Αποκορώνου, δηλαδή, συμμετείχαν, για δεύτερη, όπως έμαθα, χρονιά, τόσο στην επίσημη δοξολογία όσο και στην ύψωση της σημαίας στον ιστό του Φιρκά, για την επέτειο της Eνωσης της Κρήτης με την Ελλάδα. Με τους σημαιοφόρους τους και τους παραστάτες, βεβαίως, και τους συνοδούς τους καθηγητές, την Ειρήνη Καλαϊτζάκη, τη Μαρία Σαλεβουράκη, τον Χαράλαμπο Κουτσουπάκη και τον Χρήστο Μποτωνάκη, αντίστοιχα.
«Νιώθω περήφανη για τούτες τις φατσούλες τις μεγαλύτερες και τις μικρότερες. Μέσα στην κρίση των αξιών, τη δοκιμασία και την αμφισβήτηση της πολιτισμικής μας ταυτότητας, αλλά και τη φθορά των συνεκτικών κρίκων με το παρελθόν μας, αυτά τα παιδιά συνεχίζουν ακούραστα να αγωνίζονται και να χτίζουν με τα χέρια τους το δικό τους μέλλον». Τα που γράφει, μεταξύ των άλλων, η συνοδός των παιδιών του Γυμνασίου Βάμου, η Ειρήνη Καλαϊτζάκη, στη σελίδα της, στο Βιβλίο των Προσώπων (φέισμπουκ), όπου και ανάρτησε σχετικές φωτογραφίες. Ένιωσα κι εγώ περήφανος για τα Αποκορωνιωτάκια! Ισως και του χρόνου να τους μιμηθούν κι άλλα επαρχιακά σχολεία και να συμμετέχουν στις επετειακές εκδηλώσεις για την Ενωση! Ισως και να λειτουργήσουν παραδειγματικά και να σηκώσουν απ’ τις καρέκλες τους τουλάχιστον, τους θαμώνες των μαγαζιών του Λιμανιού, ενώ θα περνά από μπροστά τους η Γαλανόλευκη. Ισως…
«Αμμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρονες!» Όταν έχουν άξιους δασκάλους τα παιδιά μας, μπορούν να το λένε αυτό. Ψηλά, πάντα ψηλά, τη σημαία μας, την ελληνική σημαία, που για να τη δουν να κυματίζει στο Φιρκά, έχυσαν ποταμούς αιμάτων οι παππούδες σας, Κρητικάκια μου!
Υστερόγραφο: Το πάλαι ποτέ αλλά και νυν και αεί ένδοξο Γυμνάσιον (με το “ν” στο τέλος πάντα) Βάμου! Σχεδόν κάθε φορά που γράφω για το συγκεκριμένο σχολείο, χρησιμοποιώ τούτη τη φράση. Συγχωρέστε με γι’ αυτό, αλλά ο “έρωτας” δεν κρύβεται. Δεν ξεχνιούνται με τίποτα τα έξι χρόνια που πηγαινοερχόμουν με τα πόδια στου Βάμου, για να μάθω γράμματα…
Δεκέμβρης μήνας
Δεκέμβρης, ο μήνας της Ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα. Η εορτή των εορτών και η πανήγυρις των πανηγύρεων για το νησί μας, απ’ άκρη σ’ άκρη η 1η Δεκεμβρίου 1913. Πατείς με πατώ σε ο κόσμος που συγκεντρώθηκε εκείνη την ημέρα στα Χανιά, στο φρούριο του Φιρκά για να ζήσει την πραγματοποίηση του ονείρου, μετά από εφτά αιώνες δουλείας. Κάθε φορά που θα θυμηθώ τον Δεκέμβρη, πρωτίστως σ’ εκείνη την ημέρα επιστρέφω. Μετά στα Δεκεμβριανά. Στα Δεκεμβριανά του 1944 και τελευταία στα Δεκεμβριανά του 2008… Με τη μηχανή του χρόνου. “Όλβιος όστις ιστορίης έσχεν μάθησιν…” Τόσο των φωτεινών, όσο και των σκοτεινών σελίδων της.
Χριστουγεννιάτης! Και χιονιά για τα χιόνια που φέρνει, και Βρομαλίτη, γιατί ψοφούν όσο διαρκεί τα ζώα απ’ την πείνα και βρωμάνε, λέει ο λαός μας τον Δεκέμβρη. Χριστουγεννιάτη ή Χριστινιάρη, είναι, ωστόσο, το βασικό όνομα που του δίνει. Μεγάλη, πολύ μεγάλη η γιορτή των Χριστουγέννων…
«Ζυμώνω δώδεκα χριστόψωμα ζεστά/ με της αγάπης τη μαγιά και άσπρο αλεύρι/ να το μοιράσεις σε παιδάκια γελαστά/ να ’χουν να λένε για τη δόξα του Δεκέμβρη». Από το τραγούδι “Δόξα Δεκέμβρη μήνα” του Παντελή Θαλασσινού (στίχοι: Ηλία Κατσούλη).
