Ψαλμός αγγέλου ακούγεται, γλυκιά μια μελωδία.
Ωδίνες του ξεσηκωμού, συνθήματα μου μοιάζουν
Μέσα από τα κάγκελα. Νέων μια χορωδία
Ιδέες μας διαλαλούν και τ’ άρματα τρομάζουν.
Παιδιά δεκαοχτώ χρονών, κορίτσια και αγόρια
Αγκαλιασμένα δυνατά, το δίκιο τους το κράζουν.
Iνδάλματα των γενεών, με μια ψυχή πανώρια
Δεν την μπορούν την άλυσο και, τα δεσμά τους σπάζουν.
Εχουν κουράγιο και ορμή, καρδιά από ατσάλι.
Iκέτες μιας νέας ζωής που ‘χουν στα όνειρά τους.
Ατρόμητοι πολεμιστές της Λευτεριάς, ΜΕΓΑΛΟΙ.
Ευέλπιδες των ιδεών. Μέσα στην αγκαλιά τους
Λες και να σφίξουν θέλουνε κάθε καλό του κόσμου.
Εφυγαν, μα δε χάθηκαν. Πάντα κοντά μου είναι
Υπέροχοι οδηγητές. Το άσβηστο το φως μου
Θα μου φωτίζει το στρατί. Έτσι. αστέρι, μείνε.
Ελπίδα, ‘σεις με μάθατε να ‘χω για οδηγό μου.
Ρόδο καρδιάς ολάνθιστο στον τάφο σας θ’ αφήσω.
Iκέτης των αγώνων σας. Χρέος είναι δικό μου,
Αχραντου ενός μυστήριου, εσάς, να προσκύνησα.
Δέστε, γενιές σημερινές, το έπος των ηρώων
Εκείνων π’ αντιστάθηκαν. Το αίμα των αθώων.
Να ‘ναι για σας οδηγητής στο κάθε σας το βήμα.
Ξαφνιάστε κάθε τύραννο, κάντε το θύτη, θύμα.
Ειρήνης δώστε μήνυμα στον κόσμο ν’ αντηχήσει.
Χαρίστε τριαντάφυλλα, γαρύφαλλα και γιούλια
Να νοιώσει η γη τη λάμψη σας κι όλους να τους φωτίσει.
Ωσάν τ’ αστέρι το λαμπρό του ουρανού, την πούλια.
Επέσατε θύματα αδέλφια εσείς
Ελαχε κλήρος άδικος επάνω σας να πέσει,
Παιδιά μ’ ελπίδες κι όνειρα της όμορφης της νιότης.
Εκεί, στο χώρο τον ιερό, άπονος στρατιώτης
Στέρησε ήλιο κι ουρανό και, θέλησε ν’ αλέσει
Αγουρα μα σφιχτά κορμιά, δεμένα με ιδέες
Τρανές κι αιώνιες. Λευτεριά μα και Δημοκρατία
Εσείς μόνο ζητήσατε κι αυτό, ήταν… αμαρτία (!!!)
Θάνατο πήρατε αμοιβή, ήρωες φοιτητές μας.
Υψώσατε όμως λάβαρο αντίστασης και πάλης,
Μέχρι τα πέρατα της γης. Δεν ήταν παραζάλης
Ακόλουθο, μα ώριμης σκέψης.
Μες τις καρδιές μας
Τις καταχτήσεις σας αυτές, καμάρι της γενιάς σας,
Αφήσατε κληρονομιά. Δικά μας τα δικά σας.
Αστέρι μες την καταχνιά, μες το βαθύ σκοτάδι
Δειλά, αρχικά, μα αργότερα τύφλωσε το δυνάστη.
Ελαμψε κι είσαστε εσείς, άγγελοι θείου πλάστη,
Λεβέντες, δε σκιαχτήκατε ούτε κι αυτό τον Άδη.
Φωλιάσατε με ζεστασιά κι αγάπη στις ψυχές μας.
Iκμάδα απ’ τη ζωντάνια σας μας δώσατε περίσσια
Αδέλφια μας, λουλούδια μας, ψηλά μας κυπαρίσσια.
Ενα μεγάλο «ευχαριστώ» από βαθιά μου βγαίνει
Στα σύμβολα και πρότυπα να πω, σε σας πουλιά μου.
Εσάς που κελαηδήσατε σ’ όλη την οικουμένη
Iδανικών νέους σκοπούς. Δίδαγμα στα παιδιά μου
Σεις θα ‘στε.Το αξίζετε, μέσα από την καρδιά μου.
*Ο Ιωάννης Ι. Ροζάκης είναι μέλος Πνευματικών Δημιουργών Χανίων
