Οταν ακούμε τη λέξη “έλλειμμα”, το μυαλό μας πάει στην οικονομική “ζημιά”, που απ’ όποια μεριά κι αν τη δει κανείς, είτε έχει γίνει σε έναν κρατικό ή σε οικογενειακό προϋπολογισμό, πρέπει να αποκατασταθεί. Για να διορθωθεί αυτή η οικονομική βλάβη, δεν γίνεται αλλιώς εκτός από τον δανεισμό, οπότε σχηματίζεται το “χρέος”. Το χρέος για να εξοφληθεί, επιβαρύνεται με τόκους, πράγμα, που προϋποθέτει οικονομικές στερήσεις και αλλαγή τρόπου κοινωνικής ζωής. Συνήθως συμβαίνει να ζητείται νέος δανεισμός για να εξυπηρετηθούν τα προηγούμενα χρέη, όπου παρατηρείται συσσώρευση παρελθόντων ελλειμμάτων και διόγκωσή τους. Πρόκειται για τον λεγόμενο φαύλο κύκλο!
Τα στατιστικά στοιχεία, που δημοσιεύονται κατά καιρούς, δείχνουν τελευταία ότι το δημόσιο χρέος ήταν στο τέλος του 1974 1,3 τρισ. δρχ. ή 3,8 δισ. €, ανήλθε δε μέχρι τον Δεκέμβριο του 2014 στο αστρονομικό ποσό για τη χώρα μας των 544 δισ. €. Σε αυτό το ποσό δεν περιλαμβάνεται το ιδιωτικό χρέος. Το Δημόσιο, δηλαδή, οφείλει 204 δισ. € στον ESM, που κατανέμεται σε προϋπολογισμούς κρατών της Ευρωζώνης, 28 δισ. € στην Ε.Κ.Τ. του Ντράγκι, 180 δισ. € στο τραπεζικό σύστημα από κρατικά βραχυπρόθεσμα ομόλογα, 67 δισ. € εσωτερικό δανεισμό προς τις ελληνικές τράπεζες και 65 δισ. € για μακροπρόθεσμο δανεισμό, τα λεγόμενα swaps. (*)
Αν πτώχευε η Ελλάδα, θα ήταν αποτέλεσμα της αδιαλλαξίας της γερμανικής κυβέρνησης, εναντίον της οποίας αναπτύσσεται απ’ τους λαούς του Νότου κύμα μίσους και φόβου μήπως πάθουν κι αυτοί τα ίδια, κυρίως εναντίον του Σόιμπλε. Αυτός ο άνθρωπος είχε στον νου του να βγάλει την Ελλάδα απ’ το ευρώ. Αφού θα είχε μεθοδεύσει τις προετοιμασίες με τους ξένους και τους ντόπιους “δραχμολάγνους”, ακόμη και την έκδοση νέου χαρτονομίσματος, θα ανακοίνωνε στον κατάλληλο χρόνο την επιστροφή στη δραχμή. Η χώρα θα πτώχευε, οι τράπεζες θα έβαζαν λουκέτο, θα αποφασιζόταν η μονομερής διαγραφή μέρους του χρέους και θα αναστέλλονταν οι εμπορικές δραστηριότητες.
Η Τ.τ.Ε. θα απέσυρε το ευρώ απ’ την κυκλοφορία, θα προσάρμοζε τις εγχώριες μόνο καταθέσεις από ευρώ σε δραχμές, θα μετατρέπονταν και τα δάνεια σε δραχμές και οι συναλλαγές θα γινόντουσαν στο κρατικό νόμισμα, το οποίο θα υπετιμάτο σε πρώτη δόση τουλάχιστον κατά 30%. Οι δανειστές θα προσέφευγαν σε διεθνή δικαστήρια να διεκδικήσουν συμβατικά δικαιώματα. Η δραχμή δεν θα ’χε αντίκρισμα. Από πού θα αντλείτο συνάλλαγμα να εξοφληθούν τα ποσά που θα επιδικάζονταν; Οι ελληνικές περιουσίες, όπου υπάρχουν, θα δεσμεύονταν.
Συναλλαγματικούς πόρους εκτός από τον τουρισμό δεν έχουμε. Το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών είναι αρνητικό. Η βιομηχανική παραγωγή είναι ανύπαρκτη. Εισάγονται καύσιμα, φάρμακα, κρέατα, γάλα, ζάχαρη, αβγά, όσπρια, ξηροί καρποί κ.ά. Τα κινέζικα προϊόντα από είδη ρουχισμού μέχρι εργαλεία και παιδικά παιχνίδια αμφιβόλου ποιότητος κατέκλυσαν την αγορά.
Οι υποτιθέμενοι βοηθοί Ρωσία, Η.Π.Α., Ινδία και Αραβες ήσαν μόνο λόγια. Με παρατεταμένη οικονομική κρίση και υπό συνθήκας πολιτικής αστάθειας τα κοράκια στα σύνορα θα καιροφυλακτούσαν να κάνουν “ντου”. Οι Τούρκοι στα νησιά και στον Εβρο, οι Σκοπιανοί στη Μακεδονία και οι Αλβανοί στην Ηπειρο. Θα γινόμαστε το φάντασμα του εαυτού μας!
Προφανώς το σενάριο μετάβασης στη δραχμή δεν πέρασε, παρά του ότι Λαφαζάνης, Στρατούλης, Λαπαβίτσας και οι συν αυτοίς το δρομολόγησαν ανεπιτυχώς. Το μέλημα του κ. Τσίπρα είναι, αφού πέρασε τις Σειρήνες των πρώτων προαπαιτουμένων του 3ου μνημονίου και διαβεί τις Συμπληγάδες της Τετάρτης, θα πρέπει να σταθεροποιήσει την κοινοβουλευτική του βάση, να καταπολεμήσει την παραοικονομία, να αναβαθμίσει την ανταγωνιστικότητα, να δώσει σημαία ανάκτησης της αναξιοπιστίας μας και να πείσει τους δανειστές να σκεφτούν ρεαλιστικά για την αναδιάρθρωση του χρέους.
*Από το άρθρο του καθηγητή της ΑΣΟΕΕ κ. Γ. Βάμβουκα.
