Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ 2017
ΤΟ ΠΡΟΛΑΛΗΜΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΕΜΒΡΥΟ ΚΑΙ ΤΟ ΛΟΓΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ
Με προλάλημα στο οπισθόφυλο αυτού του εξαιρετικά ενδιαφέροντος βιβλίου, εγώ ξεκινώ το πνευματικό ταξίδι μου στο τόσο σημαντικό και δύσκολο βιβλίο του Γιανναρά που το κείμενο έχει ως εξής:
«Το έμβρυο δεν ξέρει τίποτα για τον τρόπο της ύπαρξης του μετά τη γέννηση και για τη μετά τον θάνατό του ζωή. Και κανένα έμβρυο δεν γύρισε πίσω», ποτέ, να ξαναγίνει έμβρυο μετά τη γέννησή του, και για να τα «πληροφορήσει» τα άλλα έμβρυα ποια θα είναι, η υπαρκτική τους πραγματικότητα μετά τη γέννησή τους.
Ο άνθρωπος έρχεται στη ζωή με πλήρη άγνοια και απόλυτη μοναξιά, όπως και φεύγει από τα εγκόσμια με πλήρη άγνοια και απόλυτη μοναξιά, με πλήρη άγνοια για την πραγματικότητα των μετά τον θάνατό του καταστάσεων.
Μια πραγματικότητα, ίσως ανάλογη με τη διαφορά ανάμεσα στο έμβρυο και το λογικό υποκείμενο.
ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΓΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Ένα βιβλίο που διαδρομεί οντογεννητικά στο σύνολο των διαδικασιών και της ανάπτυξης ενός οργανισμού από τη στιγμή της γονιμοποίησής του μέχρι το τέλος της ζωής του, το βιβλίο περιέχει στα 25 κεφάλαια.
Την πτώση την θρησκευτική, ηθική, πνευματική, κοινωνική, πολιτική, ανθρωπιστική ως αποτυχία του κτιστού (ανθρώπινου) για να κρατηθεί ο συγγραφέας πάνω από την ΗΘΙΚΗ πτώση, η οποία οδηγεί στην αποτυχία του χτιστού αντιμετωπίζοντας κάθε κρίση κατάρρευσης του ΟΝΤΟΣ, για να μη εμπεριπέσει στον έμβρυο κύκλο της επίγειας ζωής, αλλά και στον πολύμορφο και πολύτροπο διαχρονικών κολασμών της επίγειας ζωής μας.
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΡΙΣΗΣ
Όμως, όπως αντικρύζει ο καθένας την κάθε από τις τρεις αυτές λέξεις: ΠΤΩΣΗ, ΚΡΙΣΗ, ΚΟΛΑΣΗ, (αυτούς τους δύσκολους καιρούς) θα κρίνει πως αυτές αποτελούν συνολική κριτική στην κρίση και στην κόλαση όλων των αξιών της σύγχρονης απόλυτα απαξιουμένης συλλογικής και παγκόσμιας ζωής.
Όμως, ο διεθνούς απήχησης διανοούμενος Χρήστος Γιανναράς κρίνει την συνολογούμενη δικανική υπονόμευση της οντολογίας τους και κατορθώνει να κρατήσει στο ύψος της την σύζευξη της λογικότητας του ανθρώπου με την εμπειρία του έναντι καθολικού τρόπου της σημαντικότητας.
Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΓΝΟΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗΣ ΑΥΤΕΠΙΓΝΩΣΗΣ
Μια εμπειρία που οδηγεί τελικά στο δίλημμα για την αιτιώδη αρχή του πλήρους υπαρκτού, με την αφετηρία του υπάρχειν. Αυτού, που είναι μια έλλογη ελευθερία αγάπης, έρωτα εκστατικού: δημιουργού και συντηρητή του είναι και των εκπλήξεων του γίγνεσθαι; Ή μήπως πρέπει να υποθέσουμε μιαν άλογη, τυφλή αναγκαιότητα ενός ανύποπτου φαίνεσθαι, σαν μοναδική «ερμηνεία» για την καταγωγή του υπάρχειν και των υπαρκτών.
Ξέρουμε από πείρα πως οι άνθρωποι κινούνται στην απόλυτη άγνοια υπαρκτικής αυτεπίγνωσης που συνοδεύει την εμβρυική μας ζωή.
Ξέρουμε ακόμα και το πώς περιέρχεται στην ύπαρξη του ανθρώπινο έμβρυο. Χάρη σε δεδομένη φυσική δυνατότητα και τη συγκλίνουσα ελευθερία ενός ζεύγους.
Η ΚΤΗΝΩΔΗΣ ΑΠΛΗΣΤΙΑ ΗΔΟΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΕΓΩ
Αυτή είναι απεριόριστα κλιμακούμενη, είναι η σύγκλιση στο ψυχοσωματικό πεδίο με την κτηνώδη απληστία εγωτικού ηδονισμού (ή και βιασμού) ως την εκστατική ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ της αυθυπερβατικής αγάπης, με την πληρωματική ευφροσύνη της συναρπαστικής αμοιβαιότητας. Όπου η ελευθερία του ζευγαριού να είναι η άλλη μήτρα, αυτή που υποδέχεται το βρέφος όταν εγκαταλείπει την εμβρυακή φυσική εξάρτηση, για να γεννηθεί στην ελευθερία διακινδύνευσης όπως αναφέρει στο κεφάλαιο της σχέσης ο παγκόσμιας θεώρησης συγγραφέας της συνεχούς ΠΤΩΣΗΣ, ΚΡΙΣΗΣ και ΚΟΛΑΣΗΣ μέσα από τη ΔΙΚΑΝΙΚΗ υπονόμευση της οντολογίας.
ΤΑ ΑΝΟΡΘΟΛΟΓΙΚΑ ΚΙΝΗΤΡΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Για να γράψει ακόμα στο 3ο κεφάλαιο που έχει τίτλο: «Ο τρόπος της αιτίας και ο τρόπος συμπλήρωση του έρωτα των ανθρώπων (σελ. 27) και γράφοντας τα εξής: «Όταν οι άνθρωποι ερωτευόμαστε τα κίνητρα είναι τόσο ανορθολογικά, όσο ειλικρινέστερος και πληρέστερος είναι ο έρωτας μας – γεννάμε παιδιά, ολοκληρώνοντας φυσιολογικό τον έρωτά μας.
Γιατί, θα ήταν αφύσικο (παρά φύσιν) να κάνουμε «χρήση» του έρωτα για σκοπιμότητες ιδιοτελούς ωφελιμισμού, λ.χ. επειδή η οικογένεια χρειάζεται εργατικά χέρια, ή επειδή «η χώρα έχει πρόβλημα δημογραφικό»! Όμως, με ανθρωπισμό εμπιστοσύνης στο συζυγικό έρωτα η γυναίκα αποδέχεται ψυχοσωματική δοκιμασία (συχνά δύσμορφη και όχι κίνδυνος της κύησης και του τοκετού).
ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
Αλλά, η παραδειγματική ποικιλότητα σε πολλά ανάλογα δεδομένα του βίου, φωτίζοντας τον ισχυρισμό για την προτεραιότητα της αυθορμησίας-εμπιστοσύνης.
Όπου, μια γόνιμη ερμηνευτική πρόταση θα ήταν να συνδέσει κανένας την πιστοποίηση αυτή της προτεραιότητας με τον τρόπο ύπαρξης που υπαινίσσεται η βίβλος, όταν διαβεβαιώνεται ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε να υπάρχει «κατ’ εικόνα» του θεού δημιουργού του.
Όμως, ο άνθρωπος αγνοεί ολοκληρωτικά τον τρόπο ύπαρξης του θεού, από τον τρόπο των αιτιακών που είναι αδύνατο να βρεθεί ο τρόπος του αιτίου.
Η νοητική αναγωγή στο απόλυτο σχετικών ιδιωμάτων του αιτιατού μπορεί να κατασκευάζει «νοητά είδωλα» πανσοφίας, παντοδυναμίας, αχρονίας, αδιαστασίας, αφθαρσίας αλλά δεν μπορεί να συστήσει γνωστική προσέγγισης της ΑΝΑΙΤΙΑΣ ΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙΝ.
ΝΟΜΙΚΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ
Στο επόμενο κείμενό μου θα αναφέρω τους τίτλους των 25 κεφαλαίων που «ομιλούν» για τη μεγάλη πνευματική, θρησκευτική, επιστημονική, κοινωνική, ανθρωπιστική και χρηστική ερμηνεία, δηλαδή νομική αποτίμηση του κακού.
Μιας προσδοκώμενης συνοδικής διασαφήσεως, με «Αποκατάσταση των πάντων» (σελ. 24 και ΤΕΛΙΚΑ στο κεφ. 25) μόνο προσκόμιση προβλημάτων που μέσα από αυτά, ο παγκόσμια γνωστός διανοούμενος Χρήστος Γιανναράς ανατέμνει θετικά και όχι αρνητικά την πτώση, την κρίση, την κόλαση ως την αποκατάσταση των πάσχων μιας κυρίως ανερμήνευτης αντιμετώπισης του θεού με τη λογική των εγκόσμιων συναλλαγών… για να μείνει λογικά ανοικτό το ενδεχόμενο ελεύθερης επιλογής να εμμείνει ο άνθρωπος στην υπαρκτική περατότητα του χτιστού..…..
Το κείμενο αυτό συμπίπτει με την πτώση της ιστορικής γέφυρας του Αλικιανού, εύχομαι σε όσους έχουν υποστεί ζημιά να το αντιμετωπίσουν και όλοι οι κάτοικοι της περιοχής να αγωνιστούν για την αναδημιουργία, γιατί εδώ έχουμε «μια πτώση, μια κρίση … χωρίς κόλαση».
