Ενα πολύ όμορφο αφιέρωμα στους κινηματογράφους που λειτουργούσαν εκτός της πόλης των Χανίων, των Γ. Κώνστα και Ελ. Φουντουλάκη, παρουσιάστηκε μέσα από τις σελίδες του ένθετου “διαδρομές” πριν από 2 περίπου εβδομάδες. Για τις παλιές εποχές, την άνοδο αλλά και τη σταδιακή πτώση αυτής της διασκέδασης μίλησαν παλιοί ιδιοκτήτες αλλά και εργαζόμενοι των κινηματογράφων των Βουκολιών, του Καστελιού και των Καλυβών.
Ενας εξ αυτών αναφερόμενος στις αιτίες της μείωσης των εισιτηρίων ανέφερε ότι το 1970 «με το να βγει η τηλεόραση έπεσε η κίνηση κατά 50%», ενώ σημείωσε ότι «στις αρχές της δεκαετίας του ’80 έρχεται το video, άλλο 20% κάτω στην κίνηση».
Το θέμα της πτώσης «των εισιτηρίων εις τους κινηματογράφους της πόλεώς μας» είχε απασχολήσει πολλούς κινηματογραφόφιλους και όχι μόνο εν έτει 1972.
Από την εφημερίδα “Η Δράσις” (βλ. 1-5-72), παραθέτουμε κάποια σημεία από την επιστολή του Αχιλλέα Βασειάδη ο οποίος κατέθετε τις απόψεις του σχετικά με τις αιτίες της μείωσης «των εισιτηρίων εις τους κινηματογράφους των Χανίων».
Ο Βασειάδης απαντούσε τότε σε δημοσίευμα της εφημερίδας, σημειώνοντας πως με το κείμενό του «γίνεται μια ανάλυσις για τα αίτια που δημιουργούν αυτήν την κατάστασι. Νομίζω πως θα πρέπει να τοποθετήσουμε την όλην υπόθεσι σε άλλη βάσι…», ανέφερε.
Υποστήριζε, λοιπόν, πως η τηλεόραση ήταν μια από τις αιτίες αφού προσέφερε τζάμπα θέαμα σε ένα «χαμηλής στάθμης κοινόν» που παλιότερα πήγαινε στον κινηματογράφο ο οποίος όμως… προσέφερε τέτοιου είδους έργα χαμηλής ποιότητας, ενώ και οι συνθήκες στις κινηματογραφικές αίθουσες δεν ήταν και οι καλύτερες, σύμφωνα με τον ίδιο.
Χαρακτηριστικά γράφει: «αυτό που ήθελε η μεγάλη μάζα το βλέπει, γιατί να πηγαίνη εις την σκοτεινήν αίθουσαν με το κρύο, την βροχή, την κακοκαιρία και μάλιστα όταν η ώρα 11 το βράδυ έσβυναν τα Αίρ-Κοντίσιον και έπρεπε να φοράς παλτό για να παρακολουθήσης ένα έργο;».
Υπεύθυνους για τη μείωση των εισιτηρίων θεωρούσε και τους «κινηματογραφιστές εμπόρους» καθώς και τον Ελληνικό Κινηματογράφο και πρότεινε λύσεις όπως οι παρακάτω:
«1. Να διορθωθή ο Ελληνικός Κινηματογράφος. Υπάρχουν και θέματα και ηθοποιοί και όχι ο συλλογισμός “ένα έργο έχει διάρκεια 100′ – 110′, θα απορροφήσουν τα μπουζούκια 30′, κίνησις σε δρόμους – εξοχές 30′, μένουν και 40′ για ουσία έργου”. Αυτό δεν σημαίνει κινηματογράφο, όχι προβολή φυσιογνωμίας, αλλά τέχνη και ουσία».
Παρακάτω έκανε αναφορά και στη “φτωχή γλώσσα” των διαφημίσεων των ταινιών: «Ας πάμε στην διαφήμιση του έργου. Δεν υπάρχει έργο που να μην είναι για ΟΣΚΑΡ, που να μην είναι ανεπανάληπτο, που να μην έχη συγκλονιστικό γυμνό».
Αυτό κατά τον ίδιο έπρεπε να πάψει και πρότεινε το εξής: «θα ωθούσε πάρα πολύ η ανάλυσις του έργου, του οποίου έργου, αντί εις το φυλλάδιο της εισόδου να αναγράφωνται διαφημίσεις για οτιδήποτε, να γίνεται αναγραφή σκηνοθέτου, ηθοποιού και αναφορά εις την ουσίαν του έργου».
Παραθέτουμε την καταχωρημένη στα “Χ.Ν.” διαφήμιση της ταινίας “Ο εχθρός του λαού” (1972), στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Νίκος Κούρκουλος!
