Σωτήριο έτος 1990! Υπηρετούσα στο μονοθέσιο Σχολείο, Κυπάρισσου, του σημερινό Δήμο Πλατανιά. Χειμώνας! Δευτέρα, βροχερή μέρα του Δεκέμβρη. Όλα είχαν ξεκινήσει ωραία, έγινε μια συζήτηση για τον χειμώνα, τις βροχές και για το κατ’ εξοχήν αγροτικό επάγγελμα, σχεδόν όλων των οικογενειών της περιοχής. Αυτή την περίοδο, το λιομάζωμα είχε την τιμητική του και κάθε μαθητής είχε ένα βίωμα, για τις ελιές, το ελαιόλαδο και τα σχετικά γύρω από τη διαδικασία της ελαιοσυγκομιδής!
Τη χρονιά αυτή υπήρχε «βεντέμα», δηλαδή, πλούσια παραγωγή. Είναι συναρπαστικο οι μαθητές να διηγούνται ιστορίες, με το δικό τους μοναδικό τρόπο, τον αυθορμητισμό και τον ενθουσιασμό που τους διακρίνει. Εκείνη την ώρα, μια μαθήτρια, η Βαγγελιώ, που καθόταν κοντά στο παράθυρο κι έβλεπε, σχεδόν, ολόκληρο το χωριό, έσυρε μια δυνατή φωνή, λέγοντας: «Κύριε, βλέπω καπνό που βγαίνει από τα παράθυρα και τις πόρτες του σπιτιού μας! Έτρεξα και είδα το σπίτι της μαθήτριας, να πνίγεται στον καπνό! Ψυχραιμία, παιδιά, μη φοβάστε, θα τρέξουμε να δούμε τι συμβαίνει, καθησύχασα τα παιδιά. Ρώτησα το κορίτσι αν οι γονείς της ήταν σπίτι και αν έχει μαζί της κλειδιά του σπιτιού τους.
« Ναι, κύριε, έχω κλειδιά, οι γονείς μου δεν είναι σπίτι, έχουν πάει στις ελιές»! « Παιδιά, πάμε, όλοι μαζί. «Τα παρατήσαμε όλα και τρέξαμε μια απόσταση περίπου διακοσίων μέτρων για να φτάσουμε στο επίμαχο μέρος, στο σπίτι της Βαγγελιώς! Πραγματικά ζούσαμε όλοι μας, μαθητές και δάσκαλος έναν πρωτόγνωρο εφιάλτη! Καπνοί πετάγονταν έξω από τις χαραμάδες των παράθυρων. « Παιδιά, μείνετε απ’ έξω μην έχουμε, κανένα ατύχημα»! Άνοιξε η Βαγγελιώ την κεντρική πόρτα, ενώ ταυτόχρονα την ρώτησα πού βρισκόταν ο κεντρικός πίνακας του ηλεκτρικού ρεύματος! Έβαλα ένα μαντίλι στο πρόσωπό μου και μπήκα γρήγορα μέσα στο σπίτι! Σχεδόν δεν έβλεπα τίποτα, διέκρινα, θαμπά, έναν διάδρομο, στο βάθος του οποίου ήταν ο πίνακας, άνοιξα την πορτούλα του και κατέβασα τον κεντρικό διακόπτη παροχής ρεύματος, για ευνόητους λόγους. Αμέσως μετά εντόπισα την εστία της φωτιάς που είχε ξεσπάσει μέσα σε ένα παιδικό δωμάτιο, όπου καιγόταν οι κουρτίνες το τραπέζι και το κρεβάτι. Εκ των υστέρων μάθαμε πως η μητέρα είχε ξεχάσει τσιγάρο αναμμένο πάνω στο ξύλινο τραπέζι! Άνοιξα όλα τα παράθυρα και τις πόρτες για να φύγει ο καπνός και στη συνέχεια βρήκαμε ένα λάστιχο ποτίσματος, με το οποίο, μετά από πολλή ώρα καταφέραμε να σβήσουμε τη φωτιά, με τη βοήθεια των παιδιών τα οποία κουβαλούσαν νερά με ότι δοχείο έβρισκαν μπροστά τους!
Οι μικροί «πυροσβέστες» κι εγώ, αισθανθήκαμε πολύ ωραία, όταν καταφέραμε να εντοπίσουμε την εστία της φωτιάς και να την σβήσουμε, όπως μπορούσαμε! Δεν χρειάστηκε να φέρουμε την Πυροσβεστική, αφού προλάβαμε και τιθασεύσαμε την φωτιά και την ολική καταστροφή του σπιτιού! Αυτό το σπίτι, παρεμπιπτόντως, μόλις πριν από λίγους μήνες κατοικήθηκε από τους ιδιοκτήτες του!
Ήταν μια δυσάρεστη εμπειρία, αλλά είχε αίσιο τέλος, χάρη στις προσπάθειές όλων μας! Συγχαρητήρια σε όλα αυτά τα παιδιά, τα οποία, σήμερα, όπου κι αν βρίσκονται, είμαι σίγουρος, πως θα θυμούνται αυτό το περιστατικό, αφού, πρωταγωνιστές ήταν τα ίδια!
*Ο Δημήτρης Καρτσάκης είναι δάσκαλος
