Όλες αυτές τις τελευταίες ηµέρες της συµφοράς, όσο ακούω και διαβάζω στα µέσα ενηµέρωσης τα ολοένα και χειρότερα νέα, έρχεται στον νου µου η συγγραφέας Πηνελόπη ∆έλτα.
Ή ταν εκείνη που την ώρα που έµπαιναν οι Γερµανοί στην Αθήνα το 1941 αυτοκτόνησε, ενώ ζήτησε να γράψουν στον τάφο της µόνο µία λέξη. Την λέξη ΣΙΩΠΗ.
Έτσι αισθάνοµαι κι εγώ. Ότι πρέπει να σταµατήσουν οι πολλές κουβέντες. Ότι πρέπει να πάψωµε να καταναλώνωµε την ενέργειά µας στα λόγια και να πιάσωµε τα έργα.
Αλήθεια φέτος, πολλά συνέβησαν. Από το δυστύχηµα των Τεµπών µέχρι τις πολυήµερες πυρκαγιές ανά την Ελλάδα, µέχρι τις τελευταίες πληµµύρες στην Θεσσαλία, που όπως λένε οι ειδικοί µπορεί να συµβούν µια φορά στα 300 χρόνια. Μέχρι τον αδόκητο και άδικο θάνατο του δικού µας Κρητικού Αντώνη.
Πνιγµένοι άνθρωποι-θα µάθωµε άραγε ποτέ τον ακριβή αριθµό; Αµέτρητα νεκρά ζώα, πουλιά, έντοµα, ερπετά. Καλλιέργειες έτοιµες για συγκοµιδή που σαπίζουν στο βάθος των νερών. Περιουσίες και σπίτια που εξαφανίστηκαν µέσα στα λιµνάζοντα ύδατα. Ζωές που µέσα σε ένα λεπτό, είδαν ό,τι θεωρούσαν µέχρι εκείνη την στιγµή δεδοµένο, να εξαφανίζεται. Ένας όµορφος. εύφορος τόπος που δεν ξέροµε αν θα ξαναγίνει ποτέ, όπως πριν.
Ήδη βέβαια έχοµε πάρει τα πρώτα µηνύµατα. Το κράτος µας αποδείχτηκε ανεπαρκές για να προστατέψει τους πολίτες του. Και η εκ των υστέρων βοήθεια που σχεδιάζει, δεν ξέρω πόσο αποτελεσµατική και ουσιαστική θα είναι. Ακούς ότι ήδη κάποιοι πουλούν τα εµφιαλωµένα νερά στην µαύρη αγορά και ότι οι κάτοικοι δεν αποµακρύνονται από τα κατεστραµµένα σπίτια από τον φόβο του πλιάτσικου.
Από την άλλη βλέπεις οµάδες εθελοντών να πιάνουν δουλειά αθόρυβα, αποτελεσµατικά, χωρίς περίσσιες φανφάρες και άργητες.
Όπως βλέπεις και την αλληλεγγύη του κόσµου να περισσεύει αφού σε όλη την Ελλάδα αµέσως οργανώθηκαν αποστολές για πράγµατα πρώτης χρείας που στέλνονται ήδη στους αναγκεµένους.
Ας αφήσουµε λοιπόν τα παχιά λόγια στην άκρη όλοι. Και οι επικριτές αλλά και οι υπερασπιστές.
Όλοι οι ανεύθυνοι του καναπέ, αλλά και οι υπεύθυνοι από το κάθε πόστο εξουσίας ας αναλάβοµε δράση. Όπως και όσο µπορεί ο κάθε ένας, ας κάνοµε µε ευθύνη και συνέπεια, αυτό που µας αναλογεί.
