“Αθάνατοι”

ΕΝ – ΣΤΑΣΕΙΣ
ΤΟΥ Δ. ΚΑΡΤΣΑΚΗ

Αθάνατοι

Η αυτοθυσία των δύο πιλότων μας στο βωμό του καθήκοντος και της αυταπάρνησης, επιχειρώντας να σώσουν άλλες ζωές και ό,τι άλλο θα μπορούσαν να σωθεί, επισκίασε τα πάντα, τις πυρκαγιές, τα καμένα δάση και σπίτια, ακόμα και το ακραίο κύμα του καύσωνα! Μέσα σε ένα πεδίο μάχης ανάμεσα στις φλόγες και τις χαράδρες, οι πιλότοι μας ο Χρήστος και ο Περικλής, με βαθιά αίσθηση του καθήκοντος, επιχειρούσαν επί μέρες να τιθασεύσουν τις διάσπαρτες πυρκαγιές στη χώρα μας. Χωρίς να υπολογίζουν αντίξοες συνθήκες, τολμούσαν να ρίχνουν «βουτιές» στις ρεματιές με τα καιγόμενα δάση, να ανεβαίνουν ξανά και ξανά στην κορυφή, να ανεφοδιάζονται με νερό και να ξαναεπιχειρούν! Ήρωες, μόνο αυτή η λέξη θα τους συνοδεύει πάντα! Ένα μεγαλειώδες μάθημα ζωής για όλους εμάς τους κοινούς θνητούς για να εμπεδώσουμε την ασημαντότητα των πάντων, την ανούσια γκρίνια και μιζέρια που μας δέρνουν σαν κοινωνία, για να κατανοήσουμε τον βαθμό της αχαριστίας μας για την μάταιο τούτο κόσμο! Δύο νέα παιδιά με όνειρα και φιλοδοξίες, έγιναν παντοτινό παράδειγμα για όλους μας, φωτεινός φάρος που θα φωτίζει την πορεία μας μέσα στο σκοτεινό πέλαγος!
Τελικά δεν υπάρχουν λέξεις, με τις οποίες μπορεί κάποιος να περιγράψει τον ανείπωτο πόνο των οικογενειών που θρηνούν τα παιδιά τους, αυτή την ώρα, αλλά και να υπήρχαν δεν θα είχαν νόημα! Πώς μπορεί κάποιος να βρει λόγια παρηγοριάς, να γίνουν βάλσαμο στις ψυχές των γονιών τους; Πώς μπορεί κάποιος να κοιτάξει στα μάτια την μάνα και τον πατέρα τους και να τους πει τι; Πώς μπορεί κάποιος να δώσει κουράγιο σ’ αυτούς τους ανθρώπους για τον άδικο και φρικτό θάνατο των παιδιών τους; Με ποια δύναμη και θάρρος μπορούν να συνεχίσουν, αυτοί οι άνθρωποι, να πορεύονται σ’ αυτή τη ζωή; Με τι ψυχικά αποθέματα μπορούν να σχεδιάζουν το μέλλον;
Η σκέψη μας θα είναι δίπλα τους!
Η μνήμη των αδικοχαμένων παλικαριών ας είναι αιώνια!
Καλό σας ταξίδι στην αιωνιότητα!

Οι αγγέλοί μας

Αχ αυτοί οι ξαφνικοί θάνατοι των πάντα νέων μας, που γίνονται άγγελοι πέφτοντας στο καθήκον!
Πώς να το δεχτείς πως ο αγαπημένος αδελφός, δεν είναι πια στη ζωή, τη στιγμή που είχες πια πιστέψει πως είν’ άτρωτος και θα γεράσετε μαζί!
Πώς να συγκρατήσεις το αστείρευτο δάκρυ, που κυλά σιωπηλά τη νύχτα στο μαξιλάρι σου, και πρέπει κάθε τόσο να το γυρίζεις απ’ την άλλη πλευρά, για να μην αναστατώσεις κι άλλο τον καλό σου σύζυγο.
Πως να συγκρατηθείς να μην τρέξεις να τον αγκαλιάσεις, αν στο δρόμο σου βρεθεί ένστολος που του μοιάζει!
Πώς ν’ αντέξεις τη μεγάλη απώλεια;
Πως ν’ απελευθερωθείς απ’ τα «Γιατί;» και τα «Εάν…» που σε ταλανίζουν μια ζωή;
Είναι κι οι γονείς που θυμάσαι πάντα με στοργή, μα και πόνο!
Βεγγέριζαν σε φιλικό σπίτι όταν κάλεσαν στο τηλέφωνο έναν απ’ την παρέα και του ανακοίνωσαν ότι ο πιλότος γιος τους είχε σκοτωθεί. «Σκοτώθηκε το παιδί του … τάδε;» ρώτησε αυτός ταραγμένος και στο λεπτό η μάνα -που ποτέ δεν ησύχαζε!- βρέθηκε στο πάτωμα μ’ όλες τις φλέβες φουσκωμένες.
Παραλίγο εγκεφαλικό!
Ο πατέρας αρνιόταν να το δεχτεί!
Μόνο αργά τη νύχτα, όταν το σπίτι τους είχε γεμίσει συγγενείς, φίλους και γνωστούς κατάλαβε τι του είχε συμβεί! Έπεσε στο πάτωμα κι ούρλιαζε ώρες σαν το πληγωμένο ζώο!
Έζησαν κι οι δυο τους μέχρι τα 90 με μια μεγάλη πληγή στο στήθος, πάντα ανοιχτή!
Καημένοι γονείς!
Μόνη τους παρηγοριά η Ελληνική σημαία που σκέπασε το 24χρονο παιδί, το δάφνινο στεφάνι, κι ο τίτλος του ήρωα που τον ακολουθεί…
Αθηνά Κανιτσάκη

Μοιρολόι – αποχαιρετισμός

Ποια μοίρα χαροπάλεψε
να κόψει το κλωνάρι
που τα φτερά σου μπέρδεψε
ο χάρος να σε πάρει;

Ποια γη εμπόριε ν’ αφεθεί
ο τάφος σου να γίνει
και δε μπουμπουρογύρισε
να’ ρθουν τα πάνω κάτω;

Ποιες φλόγες πάψαν σβύσανε
ψηλά να σκαρφαλώνουν
που να πιαστείς να κατέβεις
κι ας ήσουν πονεμένος;

Ποιος άλλος πέρα απ’ το Θεό
μπορούσε να φωνιάξει
ν’ ανοίξουν οι ορίζοντες
με μιας να δραπετεύσεις;

Ποιου χάρου παχνιδίσματα
βουνοπλαγιές ‘πιτρέπουν
και δε κουνούν συθέμελα
να τόνε μακελέψουν;

Ποια είναι τούτη η ζωή
που σοιάζει και στελιώνει
μα μες σε μιαν ανασεμιά
την ομορφιά πληγώνει;

Όντες θα βρω απάντηση
χρυσό κλειδί θα φέρω
να ξεκλειδώσω του φονιά
τους κάτω γης τους σπήλιους…

Πατέρα μάνα θυμιατό
πλάι σου να σιμώσουν
να γίνει η σκοτεινιά λαμπρή
λουσμένη με τον ήλιο
να ξεπεζέψουνε με μιας
οι χάροντες του κόσμου…
Να γίνουν οι ήρωες αετοί
οπίσω να σε φέρω…

Μιχαήλ π Λαμπαθάκης

Κουράγιο Πατρίδα

«Αν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε… τότε θα τα χρειαστείτε για να κλαίτε». Λόγια Γάλλου φιλοσόφου (Σαρτρ).
Μα και ο θυμόσοφος ελληνικός λαός, με γλαφυρότητα και ζωντανή γλώσσα, χρόνια και χρόνια τώρα φωνάζει: «Πάνω απ’ το χυμένο γάλα τι κλαις;» Εκείνο που χρειάζεται είναι να προσέχουμε για να έχουμε. Η πρόνοια λοιπόν!!!
Θα μου πείτε άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Και μέσα σ’ αυτόν τον πόνο και το κλάμα για την πατρίδα που καίγεται, τους Έλληνες που βλέπουν να καίγονται οι ζωές τους, τα καμένα αγνά πλάσματα του Θεού που ανέμελα και χαρούμενα ομόρφαιναν τη φύση, βλέπουμε αυτήν την περίεργη κατάσταση να εκτυλίσσεται εννέα (9) και πλέον ημέρες, χωρίς να διαφαίνεται το τέλος, που όταν έρθει… θα μας κάνει να ραγίσουμε.
Και θα μου επιτρέψετε να ανατρέξω στο απώτερο παρελθόν· τον Ευριπίδη όπου στον Ιππόλυτο έδωσε το πικρό ταξίδι των ανθρώπων στον απάνω κόσμο. «Πας δ’ οδυνηρός βίος ανθρώπων κουκ έστι πόνων ανάπαυσις».
Και ο αναστεναγμός του Ευριπίδη φτάνει ως τον Παπαδιαμάντη: «Αχ και να ’χαν τελειωμό τα πάθια και τα βάσανα του κόσμου». Τι κι αν έλεγε ο πατροκοσμάς: «Να φυλάγετε τα δέντρα και τα δάση, όπως τα παιδιά σας. Το κάθε δέντρο θα σώσει έναν άνθρωπο». Αλήθεια πώς σώζομε έναν άνθρωπο όταν του στερούμε το οξυγόνο; Και καθώς καταθέτω κομμάτια της καρδιάς μου σ’ αυτό το χαρτί… τα μάτια μου αρνούνται να δεχτούν το μαντάτο που βλέπουν ζωντανά να εκτυλίσσεται στην οθόνη της τηλεόρασης. Ένα canadair σφηνώθηκε στο βουνό καθώς έσβηνε φωτιές.
Οι δυο πιλότοι μας, αυτά τα νέα βλαστάρια, έγιναν παρανάλωμα του πυρός.
ΧΡΗΣΤΟΣ- ΠΕΡΙΚΛΗΣ
Οι νέοι αθάνατοι ήρωες μας.
Για ποιο πράγμα να πρωτοκλάψεις; να θρηνήσεις; να πενθήσεις;
Θα κλείσω με την προτροπή του μεγάλου μας ποιητή Ελύτη:
«Όπου κι αν σας βρει το κακό αδελφοί μου, μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και Διονύσιο Σολωμό».

«Και ακαρτέρει, και ακαρτέρει
φιλελεύθερη λαλιά,
ένα εκτύπαε τ’ άλλο χέρι
από την απελπισιά».

Απελπισιά, ναι…
Αλλά η υπομονή, μην το ξεχνάμε, είναι ιδιοφυΐα.
Υπομονή και εγρήγορση.

Καίτη Αλέξη