Εντείνονται καθημερινά οι προσπάθειες στη χώρα μας για τον περιορισμό της εξάπλωσης του κορωνοϊού. Αιχμή του δόρατος σε αυτό τον δύσκολο αγώνα η υγειονομική κοινότητα. Γιατροί, νοσηλευτές, παραϊατρικό προσωπικό, εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία, τα Κέντρα Υγείας και το ΕΚΑΒ. Εργαζόμενοι σε ένα δημόσιο σύστημα Υγείας που συχνά, μέχρι και πρόσφατα, όπως και καθετί κρατικό, λοιδορούνταν από τους θιασώτες των ιδιωτικοποιήσεων.
Τα προβλήματα του ΕΣΥ πολλά και γνωστά εδώ και χρόνια. Ελλείψεις σε προσωπικό και σε βασικό εξοπλισμό. Καθυστερήσεις, γραφειοκρατικές δυσλειτουργίες. Κι όμως σε αυτό το “κουτσό” και εν πολλοίς απαξιωμένο σύστημα έχουμε πλέον εναποθέσει όλοι, ως κοινωνία, τις ελπίδες μας για την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Αργά ή γρήγορα η επιστημονική κοινότητα θα βρει το “αντίδοτο” στον κορωνοϊό και ο σημερινός εφιάλτης θα αποτελέσει παρελθόν.
Τότε είναι που θα πρέπει η Πολιτεία να μην ξεχάσει το δημόσιο σύστημα Υγείας και να κάνει πράξη όσα του χρωστάει: τη γενναία στήριξη με προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και τον πλήρη υλικοτεχνικό εξοπλισμό των δημόσιων υγειονομικών μονάδων.
Η κρίση του κορωνοϊού κατέδειξε με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι η υγεία δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται από την Πολιτεία με λογιστικούς όρους ή με το πνεύμα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που αποβλέπει στο κέρδος.
Ο δημόσιος χαρακτήρας της είναι ο μοναδικός που δύναται να εγγυηθεί την ύπαρξη αντιστάσεων σε σοβαρές προκλήσεις όπως η πανδημία που βρίσκεται σε εξέλιξη. Η σημερινή εμπειρία θα πρέπει να αποτελέσει οδηγό για τον σχεδιασμό της επόμενης ημέρας. Για ένα δημόσιο σύστημα Υγείας χωρίς τις γνώριμες παθογένειες που του φόρτωσε η αδιαφορία της Πολιτείας και οι ιδεοληψίες κάποιων κυβερνώντων.
