Μια ιδιαίτερη έκθεση παρουσιάζεται από 1η Οκτωβρίου 2023 στα Χανιά, με έργα από την εικαστικό Αλίκη Χιωτάκη και τίτλο “Οι λοβοί της μνήμης”. Η έκθεση θα παρουσιαστεί στο ιστορικό κτήριο του ΗΠ12 (στην οδό Ηρώων Πολυτεχνείου 12), με τα εγκαίνια αυτής να αναμένεται να πραγματοποιηθούν την Κυριακή, 1 Οκτωβρίου, 3 – 9μμ.
Όπως αναφέρει στην σχετική πρόσκληση – ανακοίνωση η επιμελήτρια της έκθεσης, μουσειολόγος Μυρτώ Κοντομιτάκη για την καλλιτέχνιδα αλλά και τα έργα «αυτό που πάντα με συγκινούσε στην Αλίκη ήταν η πολύ καλή της σχέση με την αλήθεια. Όχι την πραγματικότητα, αλλά την αλήθεια. Δεν δίσταζε να βουτάει ξανά και ξανά, βαθιά μέσα σε αυτήν και να ξαναβγαίνει στην επιφάνεια για ανάσες. Δύσκολη υπόθεση η προσωπική αλήθεια, το γενναίο αυτό ξεγύμνωμα τους καθενός μας.
Και οι δυο μας χρόνια πολλά εκτός Ελλάδος, με σπουδαίες συνεργασίες στη φαρέτρα μας. Επιστρέψαμε συνειδητά, στη χώρα των Λωτοφάγων. Η δική μας αντίσταση στη λήθη ξεκινά μέσα από το υποσυνείδητο, χωρίς να χρησιμοποιούμε τη φήμη άλλων, απαγορεύοντας το κολακευτικό και το διακοσμητικό και μιλώντας σε όποιον καταλαβαίνει την εικαστική γλώσσα, για τη σημασία της προσωπικής αλήθειας.
Η έκθεση με τίτλο “Οι λοβοί της μνήμης”, παρουσιάζεται από την 1η Οκτωβρίου 2023, έως ότου αποφασίσουμε ότι ήρθε η ώρα να κατέβει. Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή, στο όνομα της αλήθειας, στο όνομα της μακράς και ανόθευτης φιλίας που μας συνδέει ήδη από τα εφηβικά χρόνια, θα συνεχίσουμε να θίγουμε πολλά και ανείπωτα, στο μαγικό κτήριο του ΗΠ12. Ένα κτήριο-βασίλειο της ιδεολογίας, της συνεχούς προσπάθειας, της ανιδιοτέλειας, που τον περασμένο αιώνα υπήρξε το σπίτι του ιατρού, πολιτικού και ποιητή Κώστα Χιωτάκη και της συζύγου του Αλίκης. Ναι, του παππού και της γιαγιάς της Αλίκης Χιωτάκη, με την οποία τώρα συμπαρουσιάζουμε.
Με σχεδόν “δαντελωτή” χρήση του μαύρου μελανιού, η εικαστικός Αλίκη Χιωτάκη μας αποκαλύπτει την ψυχή (ψυχάρα, όπως και το έντομο-σήμα κατατεθέν της έκθεσης) του κτηρίου, η οποία πεταρίζει και προσγειώνεται σε ανείπωτα σημεία του σπιτού, μέσα και εξω από κορνίζες. Αυστηρά επιλεγμένα έπιπλα και αντικείμενα μια άλλης εποχής, αισθητικής ικανοποίησης ή αμιγώς ιατρικής χρήσης, αποτελούν μέρος μιας συνεχούς συνομιλίας με τα εικαστικά έργα.
Πάρα πολλά τα γυναικεία πρόσωπα, μέρος του έργου σε εξέλιξη με τίτλο “100 Female Souls*, όπου η Αλίκη μας τοποθετεί απευθείας ενώπιον του βλέματός τους: γυναικεία πρόσωπα-κεφάλια, μόνα τους, όλα έχουν κάτι να μας πουν.
Σώματα γυμνά, μόνα τους και αυτά, περισσότερο ως ενέργειες και λιγότερο ως απεικόνιση, πάλονται στα λευκά τους χαρτιά, παρά τη δισδιάστατη σχεδιαστική φύση τους.
Για τη σειρά με τα άκρα (χέρια και πόδια), η ίδια η εικαστικός εξηγεί ότι πρόκειται για “ … μια χορογραφική τοποθέτηση όλων των παρακάτω: …όταν ο λόγος είναι δύσκολος τότε τα χέρια γίνονται μέσο επικοινωνίας. Κουβαλάνε, αγκαλιάζουν, ανταλλάσσουν, γίνονται σύμβολα, γίνονται ερωτικό μέσο. Ορίζουν το χώρο μας. Τα πόδια είναι το μέσο μετάβασης από το ένα σημείο του χώρου σε άλλο. Είναι ταμπού, είναι ερωτικά, μπορεί να προκαλέσουν απέχθεια αλλά και θελκτικότητα. Για κάποιους είναι επίσης τρόπος να είναι λειτουργικοί στην καθημερινότητα, όταν τα χέρια λείπουν.”
Φωτογραφίες από την όμορφη εφηβική και τη φοιτητική περίοδο κοριτσιών και αγοριών, μας “στήνουν” και αυτές απέναντί τους.
Απρόσμενα εγκατεστημένα παλιά τεκμήρια μιας νοικοκυρεμένης αστικής καθημερινότητας, όπου γεννήθηκαν μεγάλες ιδέες, έργα τέχνης, γιατριές και σπουδαίες προσωπικότητες. Το σπίτι ολόκληρο αποτελεί “λαμπερή” κορνίζα, για μια εγκατάσταση-δήλωση, σε μορφή εικαστικής έκθεσης, χωρίς φτιασιδώματα και εικαστικές φλυαρίες.
Οι λοβοί της μνήμης. Οι δικοί μας λοβοί. Της δικής μας μνήμης».
