Η ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ θεσπίστηκε για να λύνει τα προβλήματα πριν από ένα πόλεμο ο οποίος αντί να τα λύσει, θα δημιουργήσει κι άλλα.
ΒΕΒΑΙΑ, υπάρχει η σοβαρή διπλωματία που αποσκοπεί σε πραγματική εξεύρεση λύσεων αλλά και η άλλη, η “προσχηματική”, που στοχεύει εκ των προτέρων στο “φαίνεσθαι” και όχι στην επίλυση των προβλημάτων. Εξαρτάται από το πώς πάει ο καθένας σε μια “διερευνητική επαφή” ώστε να συνταχθούν τα κοινά προς συζήτηση θέματα ανάμεσα στους αντιμαχόμενους. Οι διαπραγματεύσεις έπονται.
ΣΧΕΤΙΚΑ με τις μονομερείς διεκδικήσεις κρατών (Τουρκία), αυτές δεν συνιστούν διακρατικές διαφορές. Μία και μοναδική διαφορά υπάρχει μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας: αυτή της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.
Η ΧΩΡΑ μας μεν βλέπει το θέμα της υφαλοκρηπίδας των νησιών και την ΑΟΖ υπό το πρίσμα του διεθνούς Δικαίου – όπως πράττουν όλες οι χώρες του κόσμου. Αντίθετα, οι Τούρκοι βλέπουν το θέμα υπό το πρίσμα της αυθαίρετης μη αναγνώρισης υφαλοκρηπίδας (και ΑΟΖ) στα νησιά
-και την Κύπρο- καθόσον γι’ αυτούς το πρόβλημα είναι… γεωλογικής υφής και όχι διεθνούς δικαίου!
ΤΟ ΤΟΝΙΖΕΙ υποκριτικά αλλά ξεκάθαρα, ο “ήπιος” πια Ερντογάν [Τα μέσα σε (…) σχόλια είναι δικά μας]: «Η Τουρκία είναι μία χώρα με ιστορία δύο χιλιάδων ετών (οι Σελτζούκοι Τούρκοι εμφανίστηκαν στο προσκήνιο τον 11ο αι. μ.Χ. – Μάχη του Ματζικέρτ, 1071 μ.Χ.)» και συνεχίζει: «Χωρίς να κουβαλάμε συμπλέγματα (ο αναθεωρητισμός/νεοοθωμανικός ισλαμισμός τι να είναι άραγε;) προχωράμε όλες τις διαδικασίες με ώριμο και πολιτισμένο τρόπο (μετά από τόσες καταιγιστικές ύβρεις, ταπεινωτικές προσβολές και προκλήσεις ανακάλυψε τον “πολιτισμό”;) και αδιαφορούμε για τις συνεχείς προκλήσεις (δηλαδή, το γεγονός ο άλλος να υπερασπίζεται τα κυριαρχικά του δικαιώματα!). Ακούγοντας κάθε ειλικρινές αίτημα (τι να εννοεί με τη λέξη “ειλικρινές αίτημα”, όταν ο ίδιος θέλει να επιβάλλει διεκδικήσεις;), σκοπεύουμε να δώσουμε στη διπλωματία όσο το δυνατόν περισσότερο χώρο και να λύσουμε τα προβλήματα με διάλογο, από τον οποίο μπορούν να κερδίσουν όλοι (τι θα κερδίσει η Ελλάδα, όταν θα χάσει Καστελλόρριζο, μισό Αιγαίο κ.λπ.;). Με αυτή την οπτική (δηλαδή, “τα δικά μου δικά μου, και τα δικά σου πάλι δικά μου”), θα συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε(!) κάθε σταγόνα ύδατος και γης της χώρας μας μέχρι το τέλος».
ΜΙΛΑΜΕ για πολύ υποκριτικό διάλογο, με όλα τα εχέγγυα υφαρπαγής διά της διπλωματικής -δήθεν- οδού, ό,τι δεν του βγαίνει με τον πόλεμο που δεν τον συμφέρει!
